piekielni.pl

Wszyscy palący ludzie - nienawidzę Was. Nienawidzę Was wszystkich po kolei i nienawidzę Waszego nałogu, w którym jestem pośrednio zmuszona uczestniczyć.

A robię to, gdy stoję na przystanku, gdy przechodzę pod jakimś lokalem i pracownik sobie wyszedł "na przerwę", gdy idę po prostu chodnikiem i idzie przede mną palacz albo stoi grupka ludzi i rozmawia - i muszę te wszystkie opary wdychać. Tak, to czuć, to jest dym, który nie leci w górę, ale również na boki, a gdy wieje wiatr czuć to wszędzie, nawet jak człowieka nie widać!

Co Wam w tych papierosach tak imponuje? To nie ma absolutnie ŻADNYCH korzyści. Drogie, śmierdzi przeokrutnie, zatruwa organizm Twój i osób, które są zmuszone to bycia biernymi palaczami. To jest nałóg - szkodliwy jak każdy innymi i jak z każdym innym można walczyć z nim, by rzucić. Naprawdę nie potrafię wskazać żadnych pozytywnych stron palenia papierosów. Chwilowe uczucie radości, stymulacja układu nerwowego - jesteście w stanie to osiągnąć w tańszy i zdrowszy sposób, i nawet więcej - tych sposobów jest cała masa, wystarczy się postarać i to znaleźć.

Nie ma dnia, abym mogła rano iść na przystanek a potem po pracy wrócić spacerem do domu i nie wąchać tego smrodu, bo zawsze i wszędzie znajdzie się ktosiek, który to musi popsuć, bo nie wytrzyma.

A już zupełnie nie jestem umysłem w stanie ogarnąć sytuacji, gdy widzę, że idzie przykładowo mama z dziećmi, z wózkiem, albo mama z babcią i z wózkiem, i jedna z nich albo obydwie palą. Przy dzieciach! Ostatnio w parku na ławce siedziały dwie kobiety z wózkiem, obydwie paliły przy tym dziecku. Czy Wy naprawdę myślicie, że tego nie czuć, bo się odwrócicie w drugą stronę albo opuścicie rękę pod ławkę? Dorośli ludzie a tacy głupi.

Nie trafia do mnie argument "to nie wąchaj", "jestem wolnym człowiekiem, mogę robić co chcę". Możesz na przykład Ty po prostu nie smrodzić komuś prosto w twarz albo zwyczajnie przestać oddychać. A Twoja wolność kończy się w miejscu, gdy zaczyna się wolność innego człowieka. Niestety, żyjemy w społeczeństwie i nie jesteśmy pępkami świata, świat nie kręci się wokół nas i idąc na spacer, możesz człowieku pomyśleć, czy ktoś za mną będzie musiał wąchać ten smród, który mam ochotę teraz odpalić.

Nie możecie po prostu zapalić w miejscu, w którym nikogo nie ma? Nie możecie się powstrzymać na chwilę, aż przejdziecie w miejsce, w którym sobie na spokojnie będzie mogli na to pozwolić? Ja nie mam ochoty być zmuszana do wąchania tego. Bardzo bym chciała tego nie wąchać, ale nie zawsze mam wybór - ktoś idzie centralnie przede mną, a nie mogę wyminąć, albo stoimy na przystanku. Ile można wstrzymywać oddech? Poza tym palenie na przystankach autobusowych jest chyba zakazane, prawda?

Przestańcie być takimi egoistami z tym paleniem, włączcie empatię. Pal w otoczeniu ludzi, którzy tego chcą albo z dala od ludzi w ogóle.

otoczenie palacze

Będzie krótko, bo aż nie wiem jak to skomentować. Opowieść z drugiej ręki, więc nie znam wszystkich szczegółów, ale wydaje się… absurdalna.
Koleżanka chyba właśnie została singielką. A o co poszło? O nazwisko. Koleżanka ma już na koncie kilka prac naukowych i w związku z tym postanowiła po ślubie zostać przy swoim nazwisku. Jej narzeczony odebrał to chyba jako zamach na jego męskość, bo postawił jej ultimatum, albo bierze jego i jego nazwisko, albo żadnego ślubu nie będzie. Na próby uspokojenia emocji i powrotu do dyskusji później, wyszedł trzaskając drzwiami i jeszcze nie wrócił.

Związki

Nie wdawaj się w dyskusję z idiotą, bo sprowadzi Cię do swojego poziomu i zabije doświadczeniem. To hasło umknęło mi podczas urodzin mojej babci, okrągłych 80, gdzie spotkała się duża część mojej rodziny.

Oczywiście musiał prędzej czy później pojawić się temat polityczny, gdzie w aspekty światopoglądowe się nie wtrącałem, ale gdy pojawiła się kwestia płacy minimalnej, uruchomiłem się. Nie wiem czy to wypity alkohol, czy chwilowe zaćmienie umysłu, ale postanowiłem wyprowadzić moją rodzinę z błędu.

Otóż padła teza, że podnoszenie najniższej krajowej jest super, bo Janusz biznesu, zamiast kupić sobie nowego Mercedesa, będzie musiał dać pracownikom.

Na urodzinach był obecny mąż mojej kuzynki, który ma swoją małą firmę, zatrudnia w niej chyba 5 osób. Wraz z nim próbowaliśmy wytłumaczyć jak działa ekonomia.

Powiedziałem, że jak najniższa krajowa pójdzie do góry, to nie zostanie im więcej pieniędzy w portfelu, a dorobi się na tym Państwo. Ceny usług i żywności pójdą w górę, bo koszty produkcji wzrosną. Próbowaliśmy im wytłumaczyć, że skoro aktualnie koszt produkcji bułki to 2 złote, a koszt pracownika w niej ujęty to 50 groszy, to po podwyższeniu kosztów pracownika o kolejne 50 groszy, bułka będzie kosztowała już 2,50, bo nikt nie będzie do interesu dokładał.

Spotkało się to z oburzeniem, bo kto będzie kupował drogie usługi. I tu przeszliśmy do kolejnego punktu, czyli tego, że gdy produkcja przestanie się opłacać, to polecą etaty, albo ludzi zastąpi maszyna.

-Maszyna wszystkiego nie zrobi! Człowiek jest potrzebny!- krzyknął na cały głos wujek Zdzisiek, który pracuje w zakładzie na produkcji. Powiedziałem, że nie zrobi wszystkiego, owszem, ale gdy zrobi się całą linię technologiczną, zamiast 10 osób na zmianę, wystarczy ktoś na początku aby kliknąć start, ktoś od kontroli jakości i ewentualnie na końcu linii, aby zobaczyć czy wszystko jest dobrze spakowane. 7 osób ze zmiany może iść do zwolnienia.
-Takie pier..., żadna siła nie zastąpi mądrości ludzkiej! Ja mam 30 lat doświadczenia w tym zakładzie.

Tu nieśmiało odzywa się mój kompan, że planuje zwolnienie jednej dziewczyny, bo może ją zastąpić AI, a do innych zadań, zatrudnić agencję, której będzie płacić za wykonaną pracę, a nie również dupogodziny, gdy nic się nie dzieje (dziewczyna tworzyła grafiki i prowadziła social media).

Tu wkroczyła do akcji ciotka, która wyzwała go od Januszy, prywaciarzy, bo zamiast podzielić się zyskiem chce go dla siebie. Próby wyjaśnienia, że biznes to odpowiedzialność i odbieranie telefonów w środku nocy, brak dni wolnych oraz bycie na celowników wszystkich urzędów, nie dotarły. Ma to robić pro bono.

Na szczęście, dyskusję przerwał tort.

janusz biznes minimalna

Kto tu jest piekielny? Bo ja już odchodzę od zmysłów i może faktycznie to ja!

W skrócie: mieszkam z mężem i dwójką dzieci (nastolatek i 4letnia dziołcha) w bloku. A nad nami samotna matka.
Ze wszystkimi sąsiadami się dogadujemy, rozmawiamy, jak coś komuś nie pasuje to dyskutujemy i wspólnie dochodzimy do rozwiązania problemu. Starszym sąsiadom wnosimy zakupy, innym podlewamy rośliny podczas ich nieobecności i jakoś to się kręci.

Nad nami mieszka kobieta, która sama wychowuje dziecko. Znaliśmy jej męża, który kilka lat temu po kolejnej awanturze się wyprowadził. Facet był fajny, spokojny, zaangażowany. Ale jej zawsze coś nie pasowało. Ledwo chłop wrócił z pracy do domu a jej krzyki było słychać na całej klatce. Tak że facet się spakował i widzieliśmy go tylko kilka razy jak próbował się z dzieckiem zobaczyć. Od tamtej pory mieszka tylko ona i dziecko.

I teraz do brzegu. Mój mąż dużo pracuje, ja zresztą też. Żeby pogodzić to z wychowywaniem dzieci to zdarza się, że któreś z nas pracuje w weekendy (oboje pracujemy zdalnie). Mój nastolatek chodzi już do szkoły, po szkole idzie sam na dodatkowe zajęcia, odrabia lekcje itd. Dużo czasu spędza na dworze, a w weekend albo szaleje ze znajomymi albo wyskoczy gdzieś z nami. Młoda chodzi do przedszkola a po przedszkolu raczej jesteśmy na dworze - chyba, że choroba albo oberwanie chmury. Deszcz nam nie straszny bo kalosze mamy i lubimy kałuże. Staramy się dzieciom zapewniać czas aktywnie, ale potrafią też się nudzić czy bawić same. W weekendy też idziemy na rower, rolki, do parku, czy cokolwiek. W domu zakaz biegania, rzucania, skakania. Można potańczyć, pośpiewać, klocki pobudować. Od biegania jest podwórko - pod nami mieszka rodzina z 3 dzieci i też mają podobne zasady, nigdy się nie skarżyli żeby nas było słychać.

Natomiast sąsiadka z góry non stop siedzi z dzieckiem w domu. Zawozi je do przedszkola, odbiera i tyle. Popołudnia w domu, całe weekendy siedzą w domu. Niezależnie od pogody. Dziecko jest już bardzo otyłe przez brak ruchu, w mieszkaniu sufit mi się trzęsie bo dziecko non stop biega od ściany do ściany i skacze. Dodatkowo tak jak matka, chodzi z pięty. Zbliża się koniec wakacji a oni nigdzie nie byli, całe dnie siedzą w domu, TV na full i bieganie od ściany do ściany. Już kilka lat temu proponowałam sąsiadce że wezmę jej dziecko na spacer, żeby dała znać. Proponowałam to też później. Zawsze "nie" i koniec. No OK, może nie lubi sąsiadów czy coś. Furtka była otwarta.

Tak jak wspominałam - pracujemy z domu, w weekendy też. Kiedy któreś z nas pracuje w weekend to drugie zabiera gdzieś dzieci. Choćby na plac zabaw niedaleko bloku. A u sąsiadki na górze tupanie od rana do nocy. Któregoś razu nie wytrzymałam i poszłam do niej na górę, żeby poprosić o nie skakanie. Sąsiadka zareagowała bardzo agresywnie, krzykiem, że może robić sobie co chce i nie obchodzi jej że coś mi przeszkadza. W sumie przez kilka lat byliśmy u niej 3 razy prosić o nie granie piłką w domu, nie skakanie przez cały dzień. Za każdym razem krzyk, agresja i wyzwiska że to ja jestem zła bo się czepiam. Wydaje mi się, że 3 prośby (!) w 6lat to chyba nie jest dużo...

Sama mam dzieci, w domu układają klocki, czasem coś spadnie, jak się chce czymś pochwalić to też potrafi przebić przez całą chałupę z wrzaskiem, ale to są pojedyncze sytuacje. Dzieci potrzebują podwórka, przyjaciół, socjalizacji. Wychodzę z dziećmi, mąż też. Kolegujemy się z ludźmi w bloku. A sąsiadka z góry izoluje (więzi!) to dziecko. Piękna pogoda była całe wakacje i nigdzie nie wyszły. Spacer robią tylko po lody do pobliskiej Żabki i 10 minut i są w domu. Szkoda mi tego dziecka - jest jak dzikus. Ani spaceru, ani placu zabaw, ani rolek, roweru - nic...

Coś z tym robić? Nic? Wydziwiam? Przesadzam? Ciężko wytrzymać w mieszkaniu, pracować czy odrabiać lekcje jak sufit się trzęsie jakby ktoś tam POGO urządzał.

Blok mieszkanie Leszno

Tak stwierdzam, że na piekielnych naprawdę źle się dzieje i to ta społeczność staje się piekielna. Czepiacie się w historiach często, że ludzie dopowiadają sobie rzeczy po kilku zdaniach/zdjęciach/zachowaniach a sami robicie to samo.

Nie, mój pies to nie wielkie bydlę, ale do małych też nie należy. Nie zakładam mu kagańca. Fizjonomia pyska średnio na to pozwala. A nawet gdybym miała możliwość to i tak bym mu nie założyła. Dlaczego, skoro trzymam go na dystans mam to robić, bo komuś się chce wepchać mu łapy do pyska? Skoro mówię nie dotykaj to nie ruszasz.

Nie, nie pchałam psa między ludzi. Staliśmy na ŁĄCE z dala od głównej sceny obserwując co się dzieje.
Nie, ludzie nie robili podchodów bo bali się mojego, jak to Digi nazwała bydlęcia. My się cofaliśmy a ludzie za nami. Bo ładny, bo wygląda jak niedźwiedź.

Zgodnie z tym co powiedział mi behawiorysta, pies powinien potrafić reagować w każdym środowisku tym bardziej, jeśli jest szkolony na psa specjalistę. Nasz potrafi, bo poświęciłam mnóstwo czasu na jego naukę i ułożenie. Właśnie dlatego, że będąc świadomą właścicielką nie chce żeby zrobił komuś krzywdę. I skoro to ja odpowiadam za psa to wiem co potrafi i rozpoznaję sygnały.

A na festynie z Młodym byliśmy pierwszy raz od chyba dwóch lat. Bo był po drodze. I byliśmy na obrzeżach imprezy.

Ale wy wiecie lepiej. Cóż, jesteście piekielni.

pies zachowanie

Moja konkubina nigdy nie chce nikomu robić problemów, ale za to robi problemy sobie i mnie... Poniżej historia o tym jak zepsuła sobie i częściowo mnie zabawę na weselu.

Wesele mojego kolegi. Na długo przez imprezą wszyscy dostaliśmy do zaznaczenia karty, czy chcemy dostać dania zwykłe czy wegetariańskie. Konkubina jest wegetarianka, która raz na ruski rok zje mięso. Widzę, że zaznacza zwykłe, więc pytam:
- Czemu nie weźmiesz sobie wegetariańskiego?
- Nie chcę robić problemów i wybrzydzać.
- No przecież po to są opcje do wyboru, żeby każdy dostał to co preferuje. Weź sobie wegetariańskie, bo potem jak dostaniesz mięsne to nie będziesz jadła.
- Nie - krótko urwała, więc nie będę jej na siłę wciskał. Jest przecież dorosłą kobietą.

Przyszedł dzień imprezy i oczywiście nie zjadła ani tego co dostała jako danie główne, ani żadnych przegryzek. Widząc, jak koleżanka przy naszym stoliku dostała wegetariańskie, partnerka moja stwierdziła:
- Jednak mogłam zaznaczyć wegetariańskie.
- Spoko, pójdę i zagadam, bez problemu ci dadzą wegetariańskie.
- Nie, nie będziemy robić problemów.
- Ale to żaden problem.
- Nie.

Ok, to siedź głodna.

Druga sprawa. Na weselu się tańczy. Ukochana moja założyła jakieś gówniane, niewygodne buciory na wysokich obcasach, absolutnie nienadające się do tańczenia. Pytałem, dlaczego nie wzięła sobie butów na zmianę, jak większość kobiet.
- A gdzie bym je trzymała? Z reklamówką miałam chodzić cały czas?
- Ja bym to ogarnął.
- A tu gdzie bym je zostawiła?
- Na jakimś zapleczu pewnie albo w szatni, na pewno coś takiego jest.
- Ee, nie chciałam robić problemów.

Tym sposobem jadłem, tańczyłem i dobrze się bawiłem, a moja partnerka całą imprezę przesiedziała przy stoliku głodna.

Bo nie chciała robić problemów...

związki problemy

Ostatnio mignęły mi gdzieś na Insta jakieś relacje o Januszach biznesu i korpoJanuszexach, które wypychają ludzi na działalność - w kontekście, że to patologia i zło. No co do zasady tak, ale... ale pomyślałam o swojej kuzynce, która wkrótce wbrew swoim przekonaniom do grona tych Januszy pewnie dołączy. Ale po kolei.

Kuzynka - ścieżka życia typowa dla millenialsa. Liceum, studia, na studiach jakieś dorywcze prace, na ostatnim roku staż i po stażu zatrudnienie w firmie, niedużej, ale z korpo-aspiracjami, no i zgodnie z kierunkiem wykształcenia kuzynki, więc ta, choć pieniądze były kiepskie, a staż to w ogóle bezpłatny, czuła się jakby Pana Boga za nogi złapała.

Minęło kilka lat. Kuzynka awansowała, co się nijak na kasę nie przekładało, ale za to dostała w końcu trzecią umowę o pracę, trzecią, czyli na czas nieokreślony, wymarzona mała stabilizacja. Na gruncie prywatnym zaręczyny, zaczęła powoli planować ślub. A tymczasem w firmie pojawił się nowy wiceprezes, z nowymi kropo-pomysłami. Jakimi? Np. stażyści byli ciągle nowi, zawsze staże bezpłatne, na 3 miesiące, niby z możliwością zatrudnienia, ale jakoś tak nigdy do tego nie dochodziło - ot, znalazł wice sposób na darmową siłę roboczą. Nowi pracownicy? Jak się ktoś pojawiał, to też kombinacje - śmieciówki, jak się nie dało, to np. 1/2 etatu a reszta "pod stołem", pojawiły się też pytania czy raczej sugestie żeby założyć działalność itd. To wszystko wprowadzało kiepską atmosferę, nowi stażyści/pracownicy byli zazdrośni o "starych", czyli tych na normalnych UoP, uważali to za "przywilej", zaczęły się jakieś wojny podjazdowe, a w dodatku praca często spadała na tych starszych, bo stażyści albo nowi pracownicy zaczęli postrzegać firmę jako miejsce przejściowe - do czasu znalezienia normalnej pracy - i dawać z siebie jak najwięcej nie zamierzali.

Kuzynka nie miała jakichś super przyjaciół w pracy, zwykłe znajomości, jak to w firmie, o ślubie jakoś się nie rozgadywała, ale i nie ukrywała tego faktu.

I zaczęły się komentarze, że po ślubie to pewnie od razu dziecko i tyle ją w firmie zobaczą.

Kuzynka faktycznie - na opcję dziecka była otwarta, choć niekoniecznie zaraz po ślubie. Koniec końców zaszła w ciążę jakoś rok po ślubie. Niestety, początek ciąży miała dość skomplikowany, dostała L4 - nie, że chciała, ale musiała ze względu na zdrowie swoje i dziecka. Wcześniej przez ileś lat pracy na l4 i to krótkim była może ze dwa razy. Z ciążą się unormowało, więc wróciła do pracy i ciągle słuchała komentarzy, że "takim to najlepiej", że "nogi rozłożyła i będzie za darmochę przez parę lat żyła", że "ledwo wyjmie, a już na L4 siedzi", że "teraz to się zacznie, zawsze dzieci, zwolnienia" itp. Kuzynkę to i wkurzało - bo do tej pory zawsze swoją robotę dobrze wykonywała, i stresowało, więc stwierdziła, że niech się wypchają, i na ostatnie miesiące ciąży faktycznie poszła na zwolnienie. Potem macierzyński, a potem okazało się, że nie ma gdzie wracać - niby zlikwidowano jej stanowisko pracy (a w praktyce - nazwano inaczej i przyjęto osobę już nie na UoP, więc dla firmy taniej).

Kuzynka to strasznie przeżyła, bardziej niż utratę pracy chyba poczucie, że ona była lojalna, a firma tak się zachowała. No i była w trudnym położeniu, bo młoda matka z małym dzieckiem nie jest na rynku pracy super pożądaną kandydatką.

Postanowiła więc zrobić to, o czym od dawna myślała i marzyła - założyć własny mały biznes. I założyła. Musiała zatrudnić pracowników. Postanowiła, że nigdy się nie zachowa wobec nich tak jak firma wobec niej.

Zatrudnia obecnie 1 studentkę, 1 osobę na pełen etat, 1 osobę na pół etatu i jest jedna osoba na zastępstwo za kobietę, która miała pełny etat, ale poszła na macierzyński. To minimum, żeby biznes mógł działać, a oczywiście kuzynka sama robi co może i często pracuje do późna czy nawet w weekendy. No i do brzegu.

Te osoby są na minimalnej. Po ostatnich podwyżkach same koszty typu płace, składki, czynsz, rachunki sięgają ponad 20-25 tys. miesięcznie. A ten biznes w dobrym miesiącu generuje max. 30 tys. - co nie jest w sumie mało, tysiak dziennie, ale w sumie kuzynka wyciąga dla siebie tyle co minimalna na rękę, przy pełnej odpowiedzialności i braku udogodnień typu urlop czy chorobowe. Pracownicy też za szczęśliwi nie są, no bo minimalna to jednak minimalna, nie żadne kokosy. Jak to się skończy? Pewnie założeniem działalności przez co najmniej dwóch pracowników, żeby dostawali więcej "na rękę" - tyle, że pomysł wyszedł od samych pracowników, jak im kuzynka powiedziała, że podwyżek dać nie może, bo zwyczajnie nie ma z czego.

I tym sposobem kuzynka dołączy do Januszy biznesu, choć wcale tego nie chce.

janusze biznesu uop biznes

Parkowanie, dwie historie z dzisiaj.

EDIT: Co do komentarzy. Naprawdę uważacie, że potencjalna próba wymuszenia odszkodowania w 2. nie jest piekielna? Aż tak piekielni upadli na psy?

1. Jak wiadomo, parking pod Dino jest w kształcie litery L, można powiedzieć, że dwuczęściowy. Pojechałam tam na rowerze i zaparkowałam na miejscu dla rowerów, zrobiłam na spokojnie zakupy. Gdy wychodziłam i odpinałam rower, jakiś facet po czterdziestce zaparkował równolegle do drzwi obok nich, blokując jedną z połówek parkingu. Podobnie do szarego samochodu z tego zdjęcia https://demotywatory.pl/5206064/Tak-pewna-baba-postanowila-zaparkowac-przed-Lidlem-w-Toruniu-. Przez chwilę patrzyłam, co ten facet robi, a on po prostu wszedł do sklepu. Parkingi pod Dino są węższe niż pod Lidlem, gdybym była samochodem a nie rowerem, to bym nie wyjechała. Ktoś powie, że może miał niepełnosprawność niewidoczną (bo kul ani wózka nie używał). Możliwe, ale parking był prawie pusty i były miejsca blisko wyjścia, nawet koperta była wolna. Może powinnam była zareagować, ale zanim straż miejska by dojechała, to typ by już odjechał.

2. Jedziemy ze znajomymi do galerii, parking prawie pusty, zaparkowaliśmy daleko od wejścia. Załatwiam sprawy, wracamy, a tam jakiś typ zaparkował tak blisko od strony kierowcy, że lusterka prawie się stykały. Naprawdę, było może ze 2 centymetry różnicy. Jakoś wyjechaliśmy bez uszkadzania go, a zaraz jak odjechaliśmy, to podbiegł, wsiadł do auta i jeszcze oglądał, czy go nie uszkodziliśmy. Potem jak razem wyjeżdżaliśmy (wyjazd z parkingu był dość daleko), to jeszcze się nam odgrażał. Może był chwilowy szturm na galerię i parking się na krótką chwilę zapełnił, w co wątpię, ale dlaczego w takim razie się odgrażał, zamiast przeprosić? Poza tym były tam kamery. Gdybyśmy go stuknęli, byłaby to jego wina.

Powiedzcie, skąd się biorą tacy debile. W żadnym z tych przypadków nic nie zyskali, a mocno podnieśli ciśnienie.

parking

Co tu się odjaniepawliło to ja nawet nie.

Byłam z dziećmi na placu zabaw. Dzieciaki mają po dwa lata, świat jest dla nich przyjaznym miejscem i przede wszystkim kochają zwierzęta, dlatego za każdym razem, gdy widzą psa lecą do niego z zamiarem głaskania/przytulenia.

Wracając do historii: siedzimy sobie na huśtawkach, obok przechodzi około 60-letnia baba z dwoma dużymi psami na smyczy (oczywiście bez kagańca). Moje dzieci od razu lecą do tych psów, więc wywiązał się dialog:

(J): Synu, nie biegnij do pieska, bo pieski mogą ugryźć.
(B)aba od psów: Ale nie wszystkie psy gryzą, nie strasz dzieci, bo się będą bać potem.
Ja, JAKO MATKA MOICH DZIECI wiem, że one nie boją się zwierząt, bo sami mamy w domu trzy fretki, ale przypomnienie o tym że zwierzęta gryzą aktywuje ostrożne podejście do takowych. Poza tym dla mojemu dwulatkowi pojęcie "nie wszystkie" nie jest znane, więc posługujemy się pojęciami, które są mu znajome. Więc odpowiadam "troskliwej" babie:
(J): Kiedyś podlecą do psa, który może ich zagryźć, więc nie mogą podbiegać do cudzych, nieznanych nam zwierząt.
(B): Masz nie mówić dzieciom, że wszystkie psy gryzą, bo to jest głupota.
(J): Dziękuję za poradę, a teraz czy mogłabym wychowywać swoje dzieci tak, jak ja uważam za słuszne?
(B) [Coś tam, czego nie zrozumiałam] pieprzysz głupoty dzieciom, potem będą się bały (i dalej w tym tonie wypowiedzi).
(J) To ty pieprzysz głupoty i nie wiesz o czym mówisz.
(B) A ty jeszcze większe.

Baba poszła ze swoimi psami, robiąc jakieś dziwne miny i wygibasy w moją stronę, chciałam ją nagrać, bo wyglądało to komicznie, a poza tym jeszcze mąż chodzi z dziećmi w to samo miejsce, więc chciałam mu pokazać tą kobietę ku przestrodze.
Wracając z psami, to ona zaczęła nagrywać mnie, krzycząc, że mnie znajdzie (?), w międzyczasie jej pies, który sięgał mi do pasa, skoczył na mnie - jego mordę miałam na wysokości swojej twarzy. Kiedy zaczęłam krzyczeć, żeby zabrała psa i zapytałam ją, gdzie ma kagańce dla swoich psów to nagle zaczęła uciekać.

Moje dwuletnie dzieci, o które tak bardzo się martwiła, przez całą sytuację stały obok i patrzyły na tą niezrównoważoną psychicznie kobietę.

Podsumowując - pamiętajcie, aby wasze dzieci nie bały się psów, ale drżały przed chorymi psychicznie babami.

Bolesławiec

Jakiś czas temu miałam dosyć poważny kryzys w związku. Na tyle poważny, że po jednej z kłótni postanowiłam spakować plecak i wrócić do rodziców.

Jaka była ich reakcja widząc zapłakaną córkę w drzwiach? Pocieszyli? Przytulili? Porozmawiali?

Otóż nie!

Z miejsca zaczęły się krzyki i pretensje, że po co kupiliśmy wspólnie dom, że tyle pieniędzy wydałam i pewnie ich nie odzyskam, że za mocno zaangażowałam się w remont wspólnego lokum. Wybuchła z tego kolejna awantura.

Koniec końców przenocowała mnie przyjaciółka.

związek rodzina