piekielni.pl

Historia o cesarskim cięciu z poczekalni przypomniała mi moje historie z nadżerką.

Gdy byłam nastolatką, na pierwszej wizycie u ginekologa, doktorka zauważyła malutką nadżerkę i kazała ją obserwować. Chodziłam do niej jeszcze przez 3 lata i z nadżerką nie działo się nic. Pozostawała takiej samej wielkości.

Potem poszłam na studia i musiałam zmienić ginekologa, bo w rodzinne strony miałam 5h autem. Trafiłam na 3 kompletnych buców (dwóch panów i jedną panią), gdzie panowie sugerowali, że tabletki hormonalne w moim wieku to fanaberia, bo skoro mam stałego chłopaka, to powinnam już mieć dziecko, bo biologicznie lepszego czasu nie będzie. I może biologicznie nie, ale na studiach bez stałej pracy i w mieszkaniu o wielkości schowka na szczotki (20m2!) dziecka mieć się nie powinno. Pani ginekolog za to zrugała mnie za golenie okolic intymnych, bo pozbawiam się naturalnej ochrony.

W końcu znalazłam stałą pracę i dostałam w niej abonament w prywatnej ochronie zdrowia. I o ile na początku miałam super ginekolog która zauważyła, że nadżerka się rozwinęła znacznie w stosunku do badań od mojej pierwszej ginekolog, ale powiedziała, że nic z tym nie zrobi, jeśli planuję dziecko, bo mogę mieć problemy z zajściem w ciążę. Chodzić, obserwować.

Dwa lata temu jednak stanęłam pod ścianą. 7 lat od pierwszej wizyty u ginekologa, a nadżerka stwierdziła, że przestanie dać mi żyć. Dosłownie nie mogłam uprawiać seksu w innych pozycjach niż 3-4, które mnie nie bolały. Moja ginekolog z abonamentu, poszła sama na ciążę, więc dostałam zastępstwo - u faceta, więc podziękowałam (opinie na znanym lekarzu miał beznadziejne). W końcu udało mi się złapać do innej Pani ginekolog, bo mimo że abonament, to terminu do ginekologa nie mogłam złapać.

Powiedziałam jej o dolegliwości, sprawdziła nadżerkę i cytując: "no jest duża, ale teraz się już nie wypala nieródkom, to nie mam co z Panią zrobić".

Może życie seksualne zaczęło umierać, bo mimo delikatności narzeczonego, stosunek mnie bolał, a krwawiłam po nim, jakbym dostawała okres.

Gdy krwawienia zaczęły pojawiać się podczas ćwiczeń powiedziałam dość i poszłam do innej ginekolog. I dopiero u niej dostałam pomoc. Na moją historię i objawy się przeraziła. Gdy zobaczyła jak duża jest nadżerka, to powiedziała, że jest po prostu do wycięcia. Na tym etapie nie dało się już jej zaleczyć. Spytała się czy planuję dziecko w najbliższym roku/dwóch. Powiedziałam, że nie.
Zrobiła mi wszystkie badania, aby upewnić się, że krwawienia są winą nadżerki, ale już na samym badaniu wyciągnęła zakrwawione urządzenie do USG.

Badania żadnej innej przyczyny nie wskazały. Tymczasem ja chodziłam ciągle z wkładką albo podpaską, jeśli planowałam jakąkolwiek aktywność - czy to rower, czy siłownię.

Dostałam od niej skierowanie na zabieg do szpitala, gdzie leczyła jej koleżanka. Spotykały się ze mną we dwie, omówiły wszystkie za i przeciw i kazały podjąć decyzję czy tniemy czy wymrażamy, czy chcę jednak zrobić to dopiero po ciąży.

Znałam ryzyko tj. problemy z zajściem w ciążę albo jej utrzymanie, szybki i możliwe, że bolesny poród. Ale gdy nie mogę normalnie żyć, byłam gotowa na to ryzyko.

Zapisałam się na zabieg i usłyszałam od różnych osób (teściowej, chrzestnej i jak myślałam -przyjaciółki), że:
- nie powinnam tego robić, bo mi się sprzeciwi (tj. Dostanę raka)
- nie znajdę w ciążę a narzeczony się nie spełni w roli biologicznego ojca (komentarz teściowej, gdy mówiliśmy o tym, że nie możemy przyjechać do nich na urodziny, bo mam w tym tygodniu zabieg)
- to nie jest normalne i powinnam znaleźć ginekologa, który mi to wyleczy,
- na pewno przesadzam z tymi krwawieniami, bo to niemożliwe aby krwawić poza okresem,
- ja po prostu mam niski próg bólu i dlatego nie mogę normalnie uprawiać seksu (mam taki próg bólu, że gdy zaatakował mnie wyrostek spokojnie zeszłam do auta i pojechałam do szpitala, bo przecież prawie nic mi nie jest - to akurat moja głupota była)
- widocznie mój narzeczony ma za dużego i dlatego mnie uszkadza,
- to nie po bożemu, aby się ubezpładniać,
- mam to skonsultować z innymi lekarzami, bo na pewno to jest od antykoncepcji, a nie genetycznie.

I akurat dostałam tylko wsparcie od mojej mamy, a ciocia czy przyjaciółka, z którymi dzieliłam się obawami, mnie skrytykowały. Teściowa sama zaczęła najpierw dopytywać "co to za zabieg, że nie możemy przyjechać", a potem wykładać swoje mądrości.

Po tych przebojach przestaję się dzielić takimi sprawami z osobami, które nie są moimi rodzicami i narzeczonym. I zalecam to wszystkim.

rodzina wsparcie