piekielni.pl

AnitaBlake 15 lutego 2023 o 18:27

17 17

Myślę że wiele osób widzi to co Ty. Tylko wiekszosc ma to w powazaniu. Ty nie. Tez czesto przezywam tak jak Ty. Czasem ciezko olac i zyc swoim zyciem. Nic Vi nie doradze bo sama jak napisalam nie raz, niepotrzebnie przezywam. Z drugiej strony, to chyba podstawa by wiedziec zeby olac i patrzec na swoje zycie (probowac trzeba xD)

pasjonatpl 15 lutego 2023 o 19:07

13 13

Czytam tę historię i ciężko mi zrozumieć, dlaczego wszyscy ją lubią. Wygląda na osobę uzależnioną od bycia w centrum uwagi, której w żadnym wypadku nie można wierzyć na słowo. Potrafi też zdrowo obsmarować innych, oczywiście kłamiąc. Czyli prawdopodobnie nie można na nią liczyć, choć nie powie ci tego otwarcie, tylko będzie wykręcać się sianem albo w ostatniej chwili powie, że coś jej wypadło. No i sposób, w jaki potraktowała swojego byłego też bardzo źle o niej świadczy. Rozpuszczona księżniczka z wybujałym ego, która ma gdzieś uczucia innych. Nie cierpię takich i wcale się nie dziwię, że jej nie lubisz. Tyle że ma gadane, więc ludzie ją lubią. Twoi znajomi nie widzą, że jej historie nie trzymają się kupy? A może wiedzą, ale wychodzą z założenia, że na imprezach to może sobie gadać i jest wesoło? A może wiedzą i jak najbardziej trzymają jej stronę? Jeśli to ostatnie, to naprawdę bym się zastanowił nad zmianą znajomych. Zwłaszcza że po studiach większość kontaktów i tak się urwie, więc nie ma sensu za bardzo się tym przejmować. Terapia tak czy inaczej może być dobrym pomysłem, bo nie radzisz sobie z emocjami, jakie ona w tobie wyzwala. A zdecydowanie nie są to pozytywne emocje. Aczkolwiek jak trafisz na psychologa, który spróbuje cię przekonać, żebyś ją polubiła, to ja bym odradzał. Masz wiele bardzo konkretnych powodów, żeby jej nie lubić. Tak w sumie jeśli masz w tej paczce jakiegoś zaufanego znajomego czy znajomą, to możesz zapytać, co Natalia mówi o tobie, jak cię nie ma. Całkiem możliwe, że każdemu obrabia cztery litery.

KatzenKratzen 15 lutego 2023 o 19:29

16 24

Ale serio? Idziesz do psychologa, bo nie radzisz sobie z niechęcią do osoby, z którą naprawdę nie musisz mieć zupełnie nic wspólnego?

Kikai 15 lutego 2023 o 19:47

14 14

Myślę, że Twoje uczucia są zupełnie normalne. Niekoniecznie też muszą opierać się na zazdrości czy nieświadomym zakochaniu. Może być tak, że najbardziej kłuje Cię po pierwsze samo niemoralne zachowanie Natalii (nie mam tu na myśli tylko sytuacji romansu z żonatym, ale wszystkie kłamstwa itp.), a po drugie to, że w Twoich oczach nie ponosi ona za swoje słowa i czyny żadnej kary - powodzi jej się w życiu, cieszy się aprobatą społeczną itp. To "niesprawiedliwe" i budzi złość. Na Natalię, na "ślepy" świat dookoła i może wreszcie na samą siebie, bo póki co wciąż w dramach Natalii uczestniczysz. Napisałam "może", bo to oczywiście tylko jedna z hipotez. Nie mam zamiaru diagnozować Natalii na odległość, ale jej zachowania są toksyczne. Każde z nich samo w sobie pewnie jeszcze byś zniosła i zaakceptowała, jak robiłaś to do tej pory, ale razem i na przestrzeni lat sprawiają, że twoja niewyrażona złość się kumuluje. Wyjścia z sytuacji widzę trzy: pogodzić się z rzeczywistością, diametralnie odciąć się od koleżanki albo faktycznie popracować z psychologiem - przy czym to ostatnie to dobry pomysł, o ile trafisz na fachowca, który Cię wysłucha i sięgnie głębiej, poza złote rady w stylu "proszę przestać się przejmować". Może nauczysz się wielu rzeczy o sobie: CO takiego uruchamia w Tobie ta dziewczyna, DLACZEGO akurat ona, dlaczego TERAZ? Bo to, że tak reagujesz na Natalię, to nie tylko wynik jej zachowań, ale też Twojej konstrukcji psychicznej, wcześniejszych doświadczeń i tak dalej. Tak czy inaczej - trzymam kciuki, żebyś nie musiała spalać się nad tym problemem więcej niż to konieczne.

digi51 15 lutego 2023 o 20:09

14 14

A ja myślę, że gdybyś tak kiedyś pogadała ze znajomymi o Natali to mogłabyś się zdziwić co do tego uwielbienia dla niej. Podejrzewam, że Ty sama w sobie już nakręcasz złość, nie masz gdzie jej upuścić i taplasz się w tych złych emocjach. Twoi znajomi, być może, podchodzą do tej Natalki z większym dystansem. Ot, jest sobie Natalka, królowa dram, która lubi opowiadać dramatyczne historie i stać w świetle reflektorów. Każdy nad nią powzdycha, poklepie po pleckach, bo wie, że o to jej chodzi, a za jej plecami się z niej pośmieje, nie przejmując się tym szczególnie. Z historii wynika, że od jakichś 10 lat nie jesteś w liceum. Ludzie mają swoje życie, pewnie nie żyją już samymi dramami i plotkami. Jeśli mają w sobie ziarno wyrachowania - podkręcają Natalkę, żeby opowiadała te swoje historie. Oczywiście, może być też tak, że Natalia jest po prostu lubiana i nikt nie przywiązuje uwagi do tego czy jest taka szczera w swoich relacji i rzekomej serdeczności. Nikomu nie chce się robić takich rozkmin jak Tobie, bo po prostu dla nich ta relacja jest znacznie bardziej powierzchowna niż (była) dla Ciebie. Taka Natalia jest sama na świecie. Sporo jest takich ludzi. Ja znałam dwie takie dziewczyny, jedna też z pozoru, delikatna, miła, piękna, a ja jej nie mogłam strawić. Ale tak od początku. Ludzie mówili mi, że się do niej uprzedziłam. Nie wiem, na jakiej zasadzie mogłam się do niej uprzedzić. Po prostu nie wierzę, że są ludzie, którzy są zawsze mili, dobrotliwi i nigdy nie okazują złych emocji. Po prostu nie ufam takim ludziom. Druga znajoma to taka właśnie samotna matka kreująca się na bohaterkę narodową, utyskująca nad swoim losem. Wiem, że samotne wychowanie dziecka to nie bajka, ale serio, ona ma rodziców, którzy jako byli policjanci oboje są na wcześniejszej emeryturze, mieszka bezpośrednio koło nich i niedaleko ojca dziecka, który często się nim zajmuje i płaci sowite alimenty. Rodzice też jej pomagają, kupili jej nawet za gotówkę dwupokoje mieszkanie. Ta się nad sobą rozczula, że nie ma czasy, 24h na dobę w gotowości dla dziecka, które ma swoją drogą już 10 lat, ale co weekend fotki z imprez i co najmniej kilka razy do roku wyjazdy bez dzieciaka. Jak się rozczula nad tym, że facet ją zostawił, to zapomina wspomnieć, że dlatego, że go zdradziła. A w tym wszystkim jakoś myślami powędrowałam do Twojego partnera - skoro doradził Ci terapię, to być może jego ta sytuacja też obciąża. Skoro nie gadasz ze znajomymi, to założę się, że jego zasypujesz ciągle żalami na Natalię. Nie oceniam, bo byłam w podobnej sytuacji. Przez dłuższy czas utrzymywałam znajomość, głównie zdalną z pewną dziewczyną. Znałyśmy się osobiście, ale rzadko się widywałyśmy. Potwornie mną manipulowała, raz zgrywała najlepszą psiapsiółkę, dobrą i wyrozumiałą, a następnego dnia atakowała mnie z dupy, bo miała zły dzień. Ja to relacjonowałam mojemu facetowi, aż mi powiedział, że nie chce o tym słuchać, bo nie rozumie dlateczego z taką wariatką utrzymuję znajomość. Guess what.., po czasie okazało się, że laska ma zdiagnozowane i nieleczone borderline, czego z racji braku wspólnych znajomych, oczywiście nie wiedziałam...

marcelka 15 lutego 2023 o 20:51

9 11

Nie rozumiem - po co utrzymujesz kontakt z nią tyle lat? Nawet jak jest w gronie tzw. wspólnych znajomych, to chyba nie spotykacie się zawsze wszyscy razem? Rozumiem, że jej zachowania Ci się nie podobają - natomiast kompletnie nie rozumiem, czemu to tak przeżywasz... jeszcze jakby to była matka czy siostra, to owszem... ale to tak naprawdę tylko koleżanka, w dodatku raczej niefajna - co teraz już sama widzisz - po co tracisz energię choćby na myślenie o niej?

weron 15 lutego 2023 o 21:34

8 8

a ja się zastanawiam, czemu autorka nie powie kilka razy przy znajomych, jaka jest rzeczywistość. Natalia pewnie zacznie się wić i miotać, co będzie znakiem dla innych, że, oględnie mówiąc, mija się z prawdą. Jak staną po stronie Natalii wierząc na ślepo, to widać kiepscy byli z nich koledzy i ja bym ich chyba nie żałowała. A może zwyczajnie znają prawdę, i tak jak pisał ktoś wyżej, mają ubaw z jej bajeczek i dlatego nic nie mówią. Moja matka jest (niestety) bardzo podobna do Natalii. Tworzy swoją alternatywną rzeczywistość, ale nie wiem, czy zwyczajnie kłamie, czy to jakaś reakcja obronna jej mózgu przed zrozumieniem, że jest toksyczną osobą. Po pogrzebie ojca wykrzyczała siostrom, że jesteśmy podłe (one i ja), bo wykluczyłyśmy ją z ogarniania pogrzebu. Rodzice od jakichś 7 lat nie mieszkali razem, od blisko 5 byli po rozwodzie, matka zawsze powtarzała, że nienawidzi tego człowieka, żadna z nas by nawet nie pomyślała, że chce pomóc (zwłaszcza, że jej pomoc wyglądałaby tak, że rządziłaby się wszystkim i wszystkimi, a potem wypominała, że ona nam pomogła, a my jesteśmy niewdzięczne). Kilka miesięcy później zapierała się, że ona nigdy czegoś takiego nie powiedziała, a jak obie siostry potwierdziły, to stwierdziła, że 'w emocjach to się nie liczy'. Na pęczki też mam historii, gdzie wtrącała się nieproszona o pomoc, a potem narzekała, że ktoś był niewdzięczny i nie podziękował wystarczająco mocno. W przypadku mojej matki jednorazowe podziękowanie jest nieakceptowalne, trzeba dziękować za każdym razem jak się ją widzi. Kiedyś miała jakiś drobny zabieg ginekologiczny (ja się o nim na przykład dowiedziałam jakieś pół roku później), a przy scysji po pogrzebie taty, wypomniała siostrze, że nawet do niej nie przyjechała. Siostra była wtedy w pracy na drugim końcu Polski. Wg matki, zajmowała się wtedy matką swojej koleżanki, która w owym czasie nie żyła od jakichś dwóch miesięcy. Siostry przestały utrzymywać kontakt z tatą po wielu zagrywkach ze strony matki (a i tato też coś chyba od siebie dodał z tego co mi mówiły), bo zawsze próbowała wjeżdżać im na sumienie i robiła im wyrzuty, że są niewdzięczne, że się z tatą jadą spotkać. Ja, jako jedyna, utrzymywałam z nim zawsze kontakt, co było mamie baaaardzo nie w smak i kiedyś powiedziała, że tatuś mnie zmanipulował. Kiedy zachorował i bardzo mu się pogorszyło, jedna z sióstr wzięła go do siebie, a druga pomagała jak tylko mogła, ja też chciałam praktycznie rzucić pracę i przyjechać. Gdy gadałam o tym z matką, stwierdziła, że wspaniale nas wychowała, że się tak świetnie potrafimy zorganizować. Gdybyśmy bazowały na jej wychowaniu, tato umierałby kompletnie sam, a my dowiedziałybyśmy się pewnie od jego siostry lub kolegi. I takie jest praktycznie całe nasze życie, z tym, że ja byłam od początku odporna na jej zagrywki, bo swoje już zdążyłam przeżyć. Za to siostrom mama zawsze opowiadała swoją wersję wydarzeń, a że zwykle żaliła się na mnie zaraz po moim niecnym występku, siostry wierzyły jej. Moimi niecnymi występkami było np to, że gdy zapytała, ile 'gospodarz' dał mi pieniędzy i skwitowała, że cienko, ja odpowiedziałam, że nie mam ochoty tego słuchać i nikt inny w sumie też. Lub mówienie jej, że nie chcę słuchać jak obgaduje ojca, bo to jest mój tato. Zawsze od razu dzwoniła i im mówiła, ja dostawałam ochrzan, bo wg nich skoro jestem tak rzadko w Polsce, powinnam być dla mamy milsza. Na pytanie, czemu to ma działać tylko w jedną stronę, nie potrafiły odpowiedzieć. Dopiero jakieś wydarzenie, gdzie to ja pierwsza opowiedziałam siostrze, co się wydarzyło, a dopiero potem mama przedstawiła swoją stuningowaną wersję, otworzyło jej oczy, że to nie mama jest zawsze ofiarą niewdzięczników i oprawców, tylko że sama takie sytuacje powoduje albo tworzy inną wersję tego, co się naprawdę stało. Teraz i siostrom otworzyły się oczy, jedna powiedziała, że zazdrości mi tego, że potrafię mieć mamy gadkę gdzieś. Przez bardzo długi czas nie miałam, przypłacałam to nerwami, trzęsawką, pewnie też podwyższ

weron 15 lutego 2023 o 22:37

2 2

a ja się zastanawiam, czemu autorka nie powie kilka razy przy znajomych, jaka jest rzeczywistość. Natalia pewnie zacznie się wić i miotać, co będzie znakiem dla innych, że, oględnie mówiąc, mija się z prawdą. Jak staną po stronie Natalii wierząc na ślepo, to widać kiepscy byli z nich koledzy i ja bym ich chyba nie żałowała. A może zwyczajnie znają prawdę, i tak jak pisał ktoś wyżej, mają ubaw z jej bajeczek i dlatego nic nie mówią. Moja matka jest (niestety) bardzo podobna do Natalii. Tworzy swoją alternatywną rzeczywistość, ale nie wiem, czy zwyczajnie kłamie, czy to jakaś reakcja obronna jej mózgu przed zrozumieniem, że jest toksyczną osobą. Po pogrzebie ojca wykrzyczała siostrom, że jesteśmy podłe (one i ja), bo wykluczyłyśmy ją z ogarniania pogrzebu. Rodzice od 7 lat nie mieszkali razem, od blisko 5 byli po rozwodzie, matka zawsze powtarzała, że nienawidzi tego człowieka, żadna z nas by nawet nie pomyślała, że chce pomóc (zwłaszcza, że jej pomoc wyglądałaby tak, że rządziłaby się wszystkim, a potem wypominała, że ona nam pomogła, a my jesteśmy niewdzięczne). Kilka miesięcy później zapierała się, że ona nigdy czegoś takiego nie powiedziała, a jak obie siostry potwierdziły, to stwierdziła, że 'w emocjach to się nie liczy'. Na pęczki też mam historii, gdzie wtrącała się nieproszona o pomoc, a potem narzekała, że ktoś był niewdzięczny i nie podziękował wystarczająco mocno. W przypadku mojej matki jednorazowe podziękowanie jest nieakceptowalne, trzeba dziękować za każdym razem jak się ją widzi. Kiedyś miała jakiś drobny zabieg ginekologiczny (ja się o nim na przykład dowiedziałam jakieś pół roku później), a przy scysji po pogrzebie taty, wypomniała siostrze, że nawet do niej nie przyjechała. Siostra była wtedy w pracy na drugim końcu Polski. Wg matki, zajmowała się wtedy matką swojej koleżanki, która w owym czasie nie żyła od jakichś dwóch miesięcy. Co do 'dobroczynności', potrafiła np dać mi kasę, tylko dlatego że tato mi też wcześniej dał, a potem jęczeć, jak to ma mało i jakie wszystko drogie. Siostry przestały utrzymywać kontakt z tatą po zagrywkach ze strony matki (a i tato też coś chyba od siebie dodał z tego co mi mówiły), bo zawsze wjeżdżała im na sumienie i robiła im wyrzuty, że są niewdzięczne, że się z tatą jadą spotkać. W jej mniemaniu powinny go nienawidzić tak samo jak ona. Ja, jako jedyna, utrzymywałam z nim kontakt, co było mamie bardzo nie w smak i kiedyś powiedziała, że tatuś mnie zmanipulował. Kiedy zachorował i bardzo mu się pogorszyło, jedna z sióstr wzięła go do siebie, a druga pomagała jak tylko mogła, ja też chciałam praktycznie rzucić pracę i przyjechać. Gdy gadałam o tym z matką, stwierdziła, że wspaniale nas wychowała, że się tak świetnie potrafimy zorganizować. Gdybyśmy bazowały na jej wychowaniu, tato umierałby kompletnie sam, a my dowiedziałybyśmy się pewnie od jego siostry lub kolegi. I takie jest praktycznie całe nasze życie, z tym, że ja stałam się odporna na jej zagrywki, bo swoje już zdążyłam przeżyć. Za to siostrom mama zawsze opowiadała swoją wersję wydarzeń, a że zwykle żaliła się na mnie zaraz po moim niecnym występku, siostry wierzyły jej. Moimi niecnymi występkami było np to, że gdy zapytała, ile 'gospodarz' dał mi pieniędzy i skwitowała, że cienko, ja odpowiedziałam, że nie mam ochoty tego słuchać i nikt inny w sumie też. Lub mówienie jej, że nie chcę słuchać jak obgaduje ojca, bo to jest mój tato. Zawsze od razu dzwoniła i im mówiła, ja dostawałam ochrzan, bo wg nich skoro jestem tak rzadko w Polsce, powinnam być dla mamy milsza. Na pytanie, czemu to ma działać tylko w jedną stronę, nie potrafiły odpowiedzieć. Dopiero jakieś wydarzenie, gdzie to ja pierwsza opowiedziałam siostrze, co się wydarzyło, a dopiero potem mama przedstawiła swoją stuningowaną wersję, otworzyło jej oczy, że to nie mama jest zawsze ofiarą niewdzięczników i oprawców, tylko że sama takie sytuacje powoduje albo tworzy inną wersję tego, co się naprawdę stało. Teraz i siostrom otworzyły się oczy, jedna powied

Imnotarobot 17 lutego 2023 o 14:29

5 5

Ta niechęć nie jest nieuzasadniona. Natalia jest zwyczajnie okropną osobą a Ty (z tego co rozumiem) miałaś z nią najwięcej kontaktu i lepiej jesteś w stanie przejrzeć jej kłamstwa na wylot. Na Twoim miejscu zastanowiłabym się jak wyglądała Twoja przyjaźń z nią i czy wszystko było w porządku. Być może coś się działo z jej ręki i nie jesteś w stanie dokładnie określić co, ale podświadomie bardzo Cię to drażni i dlatego potęguje to Twoje emocje. Mimo wszystko do psychologo warto zajrzeć. Jeśli nie jesteś sobie w stanie z tym poradzić sama to specjalista jak najbardziej powinien Ci w tym pomóc.

bazienka 17 lutego 2023 o 19:48

3 7

czytam, czytam i zastanawiam sie, po co ci kontakt z nia? smierdzi narcyzem gwiazdorzacym na kilometr, wiec po co w ogole zadajesz sie z tak toksyczna osoba, za jaka ja uwazasz?

dayana 23 lutego 2023 o 0:13

3 5

Czyli chcesz iść na terapię dlatego, że jakaś laska kłamie, a Ty o tym dobrze wiesz, bo ją znasz? Jak dla mnie nie ma to sensu. iść to możesz po to, żeby nauczyć się asertywności i jak np. opowiadała o tym schronisku, to zapytać się czy jest jakimś ojcem Pio, że kacowała w mieszkaniu i jednocześnie była w schronisku. Albo najlepiej w ogóle się nie udzielać, jak chce budować swój wizerunek w oparciu o kłamstwo to w końcu i tak wyjdzie, ale z takimi pajacami nie ma sensu się trzymać. Zresztą ludzie to chyba lubią, przecież chociażby instagram to zbiór pozerów, w telewizji też te reality show wcale nie są ustawiane. To nic innego jak forma rozrywki.

JW3333 25 lutego 2023 o 18:30

5 5

Partner ma rację, idź do psychologa. Nie szukaj wsparcia w internecie tylko w realu.

TheWho96 7 listopada 2023 o 14:21

5 5

Czyli masz koleżankę, która robi z siebie bohaterkę publicznie, jednocześnie nie mając skrupułów żeby bawić się ludźmi (sytuacja z byłym). Myślę, że ja tez bym jej nie polubiła. Ale nawet abstrahujac od oceny moralnej jej zachowań, bo w sumie nie zachowała się nie w porządku wobec Ciebie (chociaż patrząc po tym jak traktuje innych, nie miałabym wątpliwości ze nie zrobiłaby dla Ciebie wyjątku), masz prawo ją nie lubić tak po prostu. Mój były mial taką koleżankę na pierwszym roku studiow, której nie lubiłam (nie była to zazdrość, ani ona nie byla atrakcyjna, ani ja nigdy nie byłam zazdrosna o bylego, której nie mogłam znieść na dłuższą metę. Robiła jakieś dziwne akrobacje żeby oszczędzać na wszystkim, ale dochodziło to do granicy absurdu czasami. Miała pule ulubionych tematów, wśród których królowały opowieści o różnych sytuacjach, w których byla podrywana (potrafiła o zupełnie niewinnej sytuacji z prowadzącym na studiach, przy której byłam, opowiadać jak o Potencjalnej próbie gwałtu. W ogóle wydawało jej się, że wszyscy ją molestują wzrokiem gdzie nie pójdzie). Poza tym historie klubowych podbojów, tinderowych podbojów (wyśmiała kiedyś chłopaka, z którym się spotykała bo się przy niej rozpłakał. Poprzedni był agresywny i ją bił, ale to już nie był powód do krytyki;) ), plotek z wydziału i patologii wioskowych ze swojej rodzinnej miejscowosci. Raz opowiadała historie o tym jak jej piesek połknął skarpetkę i ta opowieść trwała bitą godzinę, choć można by ją streścić w dwie minuty. W pewnym momencie uświadomiłam sobie, że mimo że nic mi nie zrobiła, to jej po prostu nie lubię i TO JEST OK. I myślę, że to właśnie musisz sobie uświadomić w tej sytuacji - nie masz obowiązku lubić wszystkich, nawet jeśli są lubiani przez innych. Jeśli rzeczywiście tak trudno jest Ci się z tym pogodzić, to idz na terapie. Ale problem nie jest w tym, że jej nie lubisz, tylko w tym, że tego nie akceptujesz

mama_muminka 7 listopada 2023 o 15:20

4 4

Natalia Natalką, ale dlaczego ty to tak przeżywasz? Standardowe podejście to zauważyć, że ktoś jest niefajny i nie kontynuować tej znajomości i zapomnieć. A ty z tą osobą utrzymujesz kontakt mimo, że cię irytuje. Faktycznie, warto żeby psycholog to zobaczył.

konto usunięte 7 listopada 2023 o 16:37

5 5

Tak, idź do psycholog, bo zaprzyjaźniłaś się z narcyzką.

iks 7 listopada 2023 o 21:34

3 3

Natalia jest tak zwaną atencjuszką, a dokładniej atenszonem. Takich ludzi należy omijać szerokim łukiem. Żywią się naszą energią. Marcin natomiast trafił do friendzone. Jako ze miał odwagę z niego się wyrwać i sobie poukładać życie to Natalia go atakowała i ciągle brudziła dookoła niego.