piekielni.pl

Po przeczytaniu historii o rozmowie z dzieckiem, postanowiłam napisać swoją.

Jestem nauczycielką w przedszkolu. Ogólnie do dzieci zwracamy się z szacunkiem - nie ma "masz to zrobić", jest "czy mógłbyś?", do tego używamy słów "proszę" i "dziękuję". Tego samego uczymy dzieci. Nie tolerujemy też przemocy, ale jeśli zdarzy się, że ktoś kogo uderzy, nie mówimy "nie bijemy, bo tak mówię" - tłumaczymy, że to boli kogoś, a przecież nie lubimy, jak nas coś boli.

Jeden chłopiec, pomimo rozmów, miał problem z agresywnymi zachowaniami. Porozmawialiśmy z rodzicami, przyznali, że rozpieścili, nawet przy nas rozmawiali z dzieckiem. Ostatecznie dziecko trafiło do poradni, gdzie przy współpracy z przedszkolem i rodzicami udało nam się doprowadzić do takiego stanu, że agresja jest prawie zerowa. Zdarza się, jednak dziecko często samo się hamuje. Gdy widzimy, że ma za dużo emocji nagromadzonych w sobie, wychodzimy z nim na korytarz, gdzie może krzyczeć, płakać, tupać, po czym okazujemy mu nasze wsparcie. Ogólnie, sytuacja od początku roku zmieniła się diametralnie.

Mamy też drugiego chłopca (CH2). Z początku dość grzeczne dziecko, później zaczęło się bicie, nie słuchanie nas. Zaczęły się zachowania ryzykowne, na przykład uciekanie z sali. Porozmawialiśmy z rodzicami. "Tak, tak, oni zwrócą uwagę, no ale przecież to takie grzeczne dziecko...". Ale było coraz gorzej. Dziecko rzucało zabawkami w inne, gryzło. Zwracaliśmy uwagę rodzicom (mówiliśmy, jakie my kroki wykonaliśmy, aby zapobiec powtórce oraz, jeśli to nie działało, że prosimy o rozmowę w domu), z początku obiecywali rozmowy, potem zaczęło się odwracanie kota ogonem. Najpierw, że oni przecież dobrze wychowują dziecko, on się tylko tak bawi (tak, siniak na ręce dziecka po ugryzieniu to rzeczywiście zabawa - szczególnie, gdy kolejne dziecko niedługo potem ma takiego samego, albo gdy dziewczynka ma rozciętą głowę, bo ten CH2 postanowił rzucić w jej czoło zabawkami), a poza tym to CH1 (ten, z którymi pracujemy i z którym jest lepiej) bije go. Nic takiego nie zauważyłam, obiecałam przyjrzeć się sytuacji.

Niedługo potem poszłam znowu do rodzica CH2, że jego dziecko coś przeskrobało. Zaczęło się, że CH1 taki okropny, a my nie reagujemy! Tu już byłam pewna, że nic takiego nie było (CH1 ogólnie jest pod ogromną uwagą, potem zaczęliśmy dodatkowo zwracać uwagę na jego relacje z CH2, na wypadek gdybyśmy coś przeoczyli), wytłumaczyłam, że nie było takich sytuacji.

Niedługo później CH2 przyszedł do mnie, że CH1 go uderzył. No fajnie, ale CH1 w tym czasie bawił się ze mną, więc nic takiego się nie stało. Zapytałam kiedy, CH2 odpowiedział, że teraz. Wytłumaczyłam, że bawił się ze mną, dopytałam, czy może to inne dziecko. Nie.

Niedługo później sytuacja się powtórzyła. Nie miałam wątpliwości, CH2 kłamał. Jego rodzice na każdą uwagę o dziecku mówili, jaki to CH2 poszkodowany przez CH1.

Te sytuacje pokazują, że da się porozmawiać z dzieckiem i zrobić coś z jego zachowaniem, co przynosi skutki. Pokazują także, że można zrzucić winę na wszystko inne, bo mają cudowne dzieci.

przedszkole