piekielni.pl

Przy okazji czytania historii o wąskiej klatce schodowej, przypomniało mi się zdarzenie.

Mieszkałam swego czasu, na podmiejskim, bardzo kameralnym osiedlu. Jeden wjazd, dość sprytnie ukryte między drzewami krótkie bloki, maksymalnie czteropiętrowe. Sąsiedztwo spokojne i nienachalne. Dlatego tym bardziej zdziwiłam się, jak pewnego spóźnionego poranka, usłyszałam pukanie i zobaczyłam w wizjerze sąsiadkę z góry.

Otwieram więc, nie powiem, zaintrygowana. Słyszę dzień dobry, grzecznie odpowiadam i wtedy pada osobliwa prośba:
- Proszę zabrać rowery ze stojaka.

Podejrzewam, że miałam wtedy na twarzy coś, co jest nazywane klasycznym karpiem. Pytam więc, w czym rzecz, bo jednak godzina wczesna, ja spóźniona, mogłam nie zrozumieć. Stojaki pod klatkami były, sztuk dwa pod każdą, zanim zaczęłyśmy tam stawiać rowery, były ciągle puste. Wydawało by się, że to idealny pomysł, wiecie, mamy rowery, nie zawalamy klatki, piwnicy, domu. Wyjątkowo stały dwa, gdyż tego dnia współlokatorka pojechała samochodem, mój zaraz miał zniknąć na 10 h. Tym bardziej prośba wydała mi się żartobliwa. W odpowiedzi zaś dostałam:
- Panie OKUPUJĄ stojaki bez przerwy, a listonosz jak przyjeżdża z emeryturą, nie ma gdzie POSTAWIĆ ROWERU I MUSI OPIERAĆ O ELEWACJĘ!

Na te słowa przed oczami stanęły mi puste stojaki przy klatach po obu stronach. Bo to nawet nie była pierwsza, czy ostatnia klatka, tylko środkowa. Strasznie mi w tym wszystkim zabrakło logiki i zachowałam się, przyznaję, nieelegancko. Pożegnałam się grzecznie i zamknęłam drzwi, bo naprawdę nie miałam czasu na histerię.
Także, drodzy Piekielni, i tak źle i tak niedobrze.

Rower sasiedzi