piekielni.pl

Umilam sobie home office czytaniem piekielnych i trafiłam na historię młodej właścicielki zakładu kosmetycznego, która z powodu obecnej sytuacji zmuszona jest zamknąć firmę. Historia, którą ja mam do opisania nie jest identyczna, ale w podobnym temacie i pokazuje, jak to czasem wygląda od drugiej strony.

Ponad 15 lat temu wprowadziłam się z rodziną na nowo wybudowane osiedle. Kilka miesięcy później dosłownie kilka metrów od bramy otworzono salonik fryzjersko-kosmetyczny. Zawsze lubiłam "się pielęgnować", a ponieważ właścicielka, pani Lucynka, była wyjątkowo zdolna i sympatyczna, szybko stałam się stałym bywalcem tego przybytku, a potem zaprzyjaźniłam się z Lucynką.

Lucyna potrafiła zaskarbić sobie sympatię każdego, zabiegi wykonywała starannie, używała świetnych kosmetyków, więc wkrótce miała już cały wianuszek stałych klientek, które pielęgnowały nie tylko ciało, ale też duszę, zwierzając się Lucynce, żartując i ogólnie na czas zabiegu zapominając o problemach życia codziennego. Lucynka chętnie częstowała domowym ciastem, kawką, herbatką i tak dalej, i tak dalej...
Salonik był malutki, jeden pokój zabiegowy i jedno stanowisko fryzjerskie podnajmowane fryzjerkom.

Lucyna miała też córkę, Anię, jej oczko w głowie. Gdy otworzyła salon, mała chodziła do podstawówki i do dziś pamiętam ją, jak uśmiechnięta wpadała po szkole do maminego saloniku i wesoło szczebiotała o tym, co Kasia i Marysia jej dzisiaj opowiedziały w szkole.

Ania, ku radości mamy, postanowiła po maturze pójść w jej ślady i poszła do szkoły policealnej w kierunki kosmetyki. Douczała się też u mamy w salonie, szło jej raczej tak sobie, ale wiadomo, młoda, bez doświadczenia, nie można było oczekiwać cudów...

Po skończeniu szkoły Ania postanowiła udać się w świat i wyjechała na kilka lat zagranicę. Wróciła dumna jak paw, opowiadała, czego to ona się nie naoglądała w wielkim świecie. Chwaliła się, że wprowadzi do saloniku zmiany, powiew świeżości, zdobędzie nowe klientki. Nie wzięła jednak poprawki na to, że stałe klientki mamy to raczej dojrzałe damy, niekoniecznie lubiące zmiany, a na nowe klientki nie do końca było miejsce, bo salonik z jednym stanowiskiem kosmetycznym, a na terminy czekało się około dwóch tygodni.

No cóż, Ania bardzo chciała udowodnić, że też może zdobyć popularność jak mama i stwierdziła, że problem leży w tym, że Lucyna nie udostępnia jej salonu tak często, jak potrzebuje. Panie podzieliły się więc salonem, każda miała po 3 dni w tygodniu dla swoich klientek. Na terminy do Lucynki trzeba było czekać jeszcze dłużej, tymczasem w dni Ani salon świecił pustkami. Lucynka nawet prosiła nas, abyśmy czasem poszły do Ani, bo jest podłamana brakiem klienteli.

Byłam i ja na zabiegu u Ani. Ja też jestem już w wieku dojrzałym i może ktoś powie, że mam kija w dolnej części pleców, ale kosmetyczka, która przez cały zabieg nie tylko nie zamieniła ze mną słowa, ale jeszcze rozmawiała na głośniku przez telefon z koleżanką, często przeklinając, nie zobaczy mnie drugi raz. Podobne zdanie miała większość klientek salonu. Ania twierdziła, że brak klientek to wina zapyziałej okolicy.

Dwa lata temu Lucynka poinformowała swoje klientki, że wraz z córką otwierają większy salon w centrum miasta. Szkoda nam było miejsca, do którego byłyśmy przyzwyczajone, Lucynie też, ale mówiła:
- A może Ania ma rację, tu już więcej klientek nie będziemy mieć, ona była w świecie, dużo się nauczyła, na pewno ma teraz większe pojęcie niż ja.

Nie wiem, czego nauczyła się Ania za granicą, ale zabiegów nie umiała wykonywać tak dobrze jak mama, Lucyna też regularnie douczała się na szkoleniach, podczas gdy Ania uważała, że skoro była za granicą, pozjadała już wszystkie rozumy, a te polskie szkolenia i tak są nic niewarte.

Salon otwarto w zeszłym roku z wielką pompą. Nowoczesny wystrój, sprzęty, kilka pokoi zabiegowych, młode kosmetyczki i fryzjerzy. Oczywiście nie zamierzałam rezygnować z wizyt u Lucyny, trzeba było dojechać, ale czemu nie.

Znowu może ktoś powie, że się nie znam albo jestem za stara, żeby się wypowiadać, ale jak weszłam pierwszy raz do tego salonu, wcale nie poczułam się komfortowo. Wystrój jak wystrój, nie mój gust, ale co było dla mnie trochę przykre - cała młoda kadra zajęta swoimi komórkami, recepcjonistka po tym, jak się przedstawiłam i podałam szczegóły wizyty, na którą byłam umówiona, odpowiedziała lakonicznie: "Moment...", po czym, nie ruszając się z miejsca, zawołała Lucynę.

Przy kolejnych wizytach za każdym razem musiałam czekać wraz z Lucyną na wolne stanowisko, według tego, co mówiła, recepcjonistka zapisywała terminy byle jak, nie biorąc pod uwagę czasu trwania danej usługi, a Ania zawsze dawała pierwszeństwo swoim klientkom, jak się potem okazało, celowo chciała się pozbyć z salonu "starych wiedźm", jak nazywała klientki swojej mamy.

Moja cierpliwość skończyła się, gdy czekałam ponad godzinę na rozpoczęcie zabiegu, po czym, gdy już leżałam na łóżku zabiegowym, do pokoju wpadła Ania ze słowami:
- Mamo, ale pospiesz się, bo za pół godziny potrzebujemy stanowiska dla Karoliny.

Lucyna postawiła się córce:
- Ania, nie żartuj sobie, pani Angelika tu tyle czekała, teraz normalnie jej wykonam zabieg, starannie jak zwykle, nigdzie nie będziemy się spieszyć!

Po pół godziny Ania zaczęła wchodzić co kilka minut do pokoju, pospieszając matkę i pokrzykując nerwowo.
Po tej wizycie powiedziałam Lucynie wprost - nie przyjdę więcej, mam szacunek do siebie i swoich pieniędzy i nie będę ich wydawać tam, gdzie jestem traktowana jak zapchajdziura między młodszymi klientkami. Z Lucyną pozostałyśmy na stopie koleżeńskiej, ale zaczęłam odwiedzać, z wielkim żalem zresztą, inną kosmetyczkę.

Kilka miesięcy po tych wydarzeniach drogi zawodowe mamy i córki rozeszły się. Lwią część utargu salonu stanowiły klientki Lucyny, a mimo to były traktowane jak piąte koło u wozu, a sama Lucyna przeganiana z kąta w kąt, w końcu powiedziała dość i odeszła z salonu, przenosząc się do innego salonu do dawnej koleżanki. Bardzo żałowała straconego saloniku, ale niestety nie było już szans na odzyskanie go.

Niedługo po odejściu Lucyny z salonu, Ania zorientowała się, że ma poważny problem - kredyt na głowie, wysoki czynsz, wypłaty dla pracowników, a stabilnej klienteli - brak. Większość klientów stanowili studenci i uczniowie, kupujący kupony do salonu na grouponie albo korzystający z innych zniżek. Najczęściej przychodzili raz i nigdy więcej.

W tych okolicznościach nadchodzi rok 2020, wraz z nim epidemia Covid-19 i decyzja rządu o wprowadzeniu ograniczeń. Ania zamyka salon. Wkrótce potem zaczyna rozpowiadać, że przez pandemię upadnie jej świetnie prosperujący biznes, że rząd dobija młodych przedsiębiorców... Prywatnie faktycznie załamuje ręce i po rozmowie z nią odnoszę wrażenie, że ona faktycznie wierzy w to, że miała świetnie prosperujący salon. Nagle okazuje się też, że "stare wiedźmy" nie takie złe, bo zaczęła proponować dawnym klientkom mamy wykonywanie zabiegów w domu.

Nie żebym nie współczuła, ale jak to się mówi, pycha idzie przed upadkiem.

Kosmetyka