piekielni.pl

Na fali historii o psach (wiem, fala już "przepłynęła", ale ja oczywiście jak zwykle mam spóźniony zapłon).

Mam psa. Od miesiąca, sunia wzięta ze schroniska (częściowo pod wpływem niektórych komentarzy pod historią http://piekielni.pl/81754). Miesiąc to niedużo, ale w sumie chyba już mogę wypowiadać się na temat charakteru i temperamentu mojego psa.

Otóż Kruszyna (to oczywiście nie jest jej imię, ale pozwólmy nawet psu zachować tu incognito) jest megaspokojnym, superprzyjaznym i hiperbezkonfliktowym psem. W stosunku do innych psów wykazuje życzliwą obojętność, koty profilaktycznie obchodzi z daleka (no cóż, jeden z kotów mojej przyjaciółki jest większy od niej), gołębie i inne ptaki ignoruje, ludzi uwielbia. Oczywiście w różnym natężeniu. Domownicy - czyli ja i moja córka: "Kocham cię, kocham cię, głaszcz mnie, przytul mnie, bądź przy mnie!". Znajome osoby: "Och, pamiętam cię, pogłaszcz mnie!". Obcy ludzie: "O, może będzie chciał mnie pogłaskać?". Z tym, że nie narzuca się, nie zaczepia ludzi, nie skacze na nich, po prostu patrzy i macha tym swoim zakręconym ogonkiem, no i zawsze "wypatrzy" kogoś, kto jednak ją pogłaszcze.

Jadę z nią autobusem. Tłoku nie ma, ale luzu też nie, wciskam się w jakiś kąt, dogodny bardziej dla psa niż dla mnie, po piątym moim SIAD! Kruszyna siada i tak sobie jedziemy. Obok nas dwóch chłopaków rozmawia o wszystkim i niczym. W połowie przystanku jeden z nich pyta drugiego:

- Słuchaj, może przejdziemy w inne miejsce?

- Dlaczego?

- No jak to? Mówiłeś, że boisz się psów... Ten jest mały i spokojny, no ale wiesz, jak ci to przeszkadza, to chodźmy tam na koniec autobusu.

Chłopak popatrzył, dostrzegł Kruszynę siedzącą grzecznie w przytulnym kąciku pomiędzy moimi nogami a ścianą autobusu. Kruszyna też go dostrzegła i pomerdała zachęcająco ogonkiem z cichą nadzieją - pogłaszcze? No nie, zamiast tego wydarł się na mnie. Bo on ma FOBIĘ!!! On się boi psów! Mam natychmiast wysiąść! Co to jest, człowiek spokojnie nie może jechać autobusem, żeby go jakieś bydlę nie zaczepiało, won z tego autobusu! I tak w ten deseń przez kilka minut.

Zgłupiałam. Jak rzadko kiedy, nie byłam w stanie się odezwać, chyba mój mózg usiłował przyswoić jakoś absurd całej sytuacji. "Bydlę" w postaci psa ok. 3 kg żywej wagi, na smyczy i w kagańcu*, siedzące grzecznie przy nodze, "zaczepiające" pasażerów za pomocą merdania ogonem, no po prostu przestałam ogarniać to, co się dzieje, ukryta kamera czy co?

Farsę usiłował przerwać kumpel chłopaka, usilnie namawiając go na przejście w inny kąt autobusu. Nie pomagało, chłopak nakręcał się coraz mocniej, a jak na osobę z dogofobią to chyba trochę za bardzo zbliżał się do mnie i Kruszyny w tym swoim zacietrzewieniu.

Oprzytomniałam, mózg zaczął pracować normalnie (no dobra, "normalnie" w odniesieniu do mojego sposobu myślenia i reagowania to nie jest dobre słowo...) i ja również wydarłam się na niego:

- Wyjdź!!!

- Co?

- Wyjdź z tego autobusu, wysiądź natychmiast! Ja mam fobię!

- Że co? Jaką fobię? Na co?

- Na chamstwo i głupotę! Wyjdź!!!

Nie uwierzycie, ale wysiedli na najbliższym przystanku. Kierowca nie klaskał. Pasażerowie też nie.

*Przepisy mówią, że w autobusie pies ma mieć kaganiec, no to ma.

komunikacja_miejska