Historia z zeszłorocznego Sylwestra, w której to ja i rodzice byliśmy niezamierzenie piekielni wobec siostry i brata.
Jak to w Sylwestra ludzie idą się bawić w towarzystwie. Tak też uczyniło moje rodzeństwo. Ja oraz rodzice nie mieliśmy żadnych planów, więc postanowiliśmy świętować we własnym małym gronie. Z tego względu rodzeństwo nie wzięło ze sobą kluczy do domu (albo zapomnieli przez gapiostwo, już nie pamiętam).
W trakcie oczekiwania na Nowy Rok, jak to zwykle bywa, to i owo z rodzicami wypiłem. Nie do nieprzytomności, ale w głowie trochę szumiało. Wybiła północ, pooglądaliśmy fajerwerki, życzyliśmy sobie wszystkiego najlepszego i poszliśmy spać. Resztę historii znam z relacji brata i siostry.
Jeśli ktoś pamięta, w zeszłym roku prawdziwa zima przyszła tuż po świętach i w Sylwestra nocą panował ponad dziesięciostopniowy mróz. Brat i siostra swoje imprezy skończyli mniej więcej w tym samym czasie i już o trzeciej stali pod domem. No właśnie - stali.
Mieli przykazane, by po powrocie dzwonić do mnie, żebym ich wpuścił do domu. Tak też zrobili, jednak pojawił się problem - wyciszyłem telefon i za diabła nie słyszałem wibracji. Z przyzwyczajenia mam telefon wyciszony i zwyczajnie zapomniałem przed snem zmienić ustawienia. Normalnie nie jest to problem, bo telefon kładę tuż przy łóżku, a sen mam na tyle płytki, że byle dźwięk mnie budzi. Tym razem tak nie było. W związku z tym, rodzeństwo zaczęło dzwonić do rodziców. Pomimo tego, że rodziców telefony nie były wyciszone i tak spali jak zabici.
W tym momencie brat i siostra zaczęli się stresować. Opcji mieli niewiele, więc na przemian używali domofonu (a jego dźwięk jest bardzo głośny) i próbowali się dodzwonić. Nic nie pomagało. Po dwudziestu minutach na mrozie, w akcie desperacji brat przelazł przez ogrodzenie (rozrywając sobie przy tym kurtkę) i próbował dobijał się do drzwi (dzwonek przy drzwiach jest nawet głośniejszy niż od domofonu). Nic to nie pomagało. Siostrze udało się dobudzić dziadków (którzy, jeśli ktoś pamięta jedną z moich poprzednich historii, są naszymi sąsiadami), więc przynajmniej widmo zamarznięcia na śmierć zostało oddalone.
W końcu po około 40 minutach wydzwaniania wszelkimi metodami - udało się, drzwi zostały otworzone. Co ironiczne - przez niemal całkowicie głuchą babcię, która rok rocznie spędza zimę u nas.
Następnego dnia mnie i rodziców męczył kac moralny - czterdzieści minut pisków porównywalnych z zarzynaniem kota, a myśmy spali snem sprawiedliwych.
Sylwester
Zazwyczaj też wybudza mnie najmniejszy dźwięk. Raz jednak spałam tak mocno, że mój chłopina godzinę walił w drzwi, dzwonił nieprzerwanie dzwonkiem - nic. Obudziłam się dopiero jak drzwi wyważył, bo już się zastanawiał czy mi się czasem coś nie stało. :D
OdpowiedzNie rozumiem takiego nie zabierania kluczy i uwiązywania tym samym domowników, żeby musieli na jaśnie państwo czekać (w końcu zawsze może się przydarzyć jakaś sytuacja losowa, jakaś potrzeba natychmiastowego wyjścia z domu). Mojemu bratu tak właśnie ciążą klucze, aż któregoś razu w wakacje miał w końcu pecha - wyszedł w nocy na jakąś imprezę, kluczy oczywiście nie wziął. Ja się położyłam spać rano, z wyciszonym telefonem. Dzwonek w drzwiach jest rozmontowany. Ponoć przyszedł niedługo później, ale tak jak zwykle mam lekki sen, tak akurat musiałam być w tej fazie, kiedy niewiele jest w stanie człowieka obudzić. W każdym razie nie słyszałam jego walenia w drzwi. I tak biedny, średnio trzeźwy, najpierw spał na klatce, a potem poszedł pospać na ławce w parku :P
Odpowiedz@jass: Dokładnie, zwłaszcza w Sylwestra, że albo ktoś wypije, albo leci głośno muzyka, a telefon w innym pokoju, albo cokolwiek mniej przewidywalnego np. wizyta na SORze. No naprawdę ten klucz to +20 kg do ekwipunku.
Odpowiedz