piekielni.pl

Ano hej!
Jakiś czas mnie tu nie było, ale pora na powrót(bo mam chwilowo na czym pisać...)
Zaczniemy od ciężkiej artylerii.
Będzie długo i trochę smutno, chaotycznie(temat duży i bardzo mnie emocjonujący) ale z happy endem.

W jednej z moich poprzednich historii wspomniałem o Agnieszce. Dziś dowiecie się o niej nieco więcej.

Agnieszka urodziła się z dziecięcym porażeniem mózgowym. Oprócz tego miała jakieś wrodzone wady wzroku. Była też wcześniakiem.
Pielęgniarki po umieszczeniu jej w inkubatorze nie raczyły zakryć jej oczek, co spowodowało kolejne wady wzroku.
Nikt za to odpowiedzialności żadnej nie poniósł.

Drugą sprawą było to, że zaraz po tym, jak się okazało że Aga ma wady wrodzone i trzeba będzie nieco więcej pracy włożyć w jej wychowanie, najzwyczajniej sp#@rdolił w długą i ślad po nim zaginął.

Mama Agi, nazwijmy ją Pani Ewa, bardzo się nią opiekowała. Od zawsze się nią zajmowała, chodziła na rehabilitacje, dwoiła się i troiła, by Aga mogła wieść jak najnormalniejsze życie.

Aga ma też rodzeństwo - brata oraz siostrę, starsze. Nietrudno się domyślić, że samotna matka pracując na trzy osoby i jeszcze pomagając w rehabilitacji niepełnosprawnej córki, nie miała za dużo czasu do poświęcenia pozostałej dwójce.
Do dziś to się odbija mniej lub bardziej w ich relacjach.

Agnieszka do szkoły poszła później, co jest zrozumiałe. Niezrozumiałe jest to, że szkoła podstawowa i gimnazjum miały generalnie wy#@bane(przepraszam za słownictwo i zwroty, ale zawsze wracając do tej historii szlag mnie trafia) w sprawy z Agnieszką związane.

Co to znaczy?
> Niespecjalnie przejmowali się rówieśnikami dokuczającymi dziewczynce(taka tam klasa hehe integracyjna)
> Nie starali się zapewnić jej odpowiednich materiałów(Aga potrzebuje np. powiększone sprawdziany, część jej wad wzroku jest niekorekcyjna, ma też spore problemy z chodzeniem czy pisaniem i bez poręczy lub pomocy nie ma szans pokonać schodów)

Moje losy z Agnieszką splatają się w liceum. Generalnie mam słabość do osób w jakiś sposób potrzebujących, szczególnie kiedy mają wspaniały charakter, więc szybko stałem się jej przyjacielem(ja osobiście pomimo, że jest starsza parę lat, traktuję ją jak młodszą siostrę).
Pomagałem jej z przedmiotami ścisłymi na ile mogłem, starałem się też walczyć z debilnymi pomysłami rówieśników którzy niekiedy jej dokuczali. W zamian ona się do mnie przywiązywała, zyskiwałem jej zaufanie i niezwykle cenną wiedzę z kategorii "kiedy jest jaki sprawdzian"(bo zawsze się w tym gubiłem).

W liceum Adze nie było łatwiej. W ogóle.
Wielu nauczycieli, mimo że ich lubiłem, też potrafiło być ułomna z tymi nieszczęsnymi powiększeniami.
Szkoła nie była nie wiadomo jak biedna, a ci kretyni potrafili żądać zaświadczenia, że Aga musi mieć powiększone sprawdziany. Cyrki związane z tym już opisywałem w jednej z poprzednich historii.
Koniec końców był taki, że po zrobieniu g#wnoburzy naszej pseudo-wychowawczyni i w dyrekcji wszystko W MIARĘ zostało ustawione jak trzeba(w trzeciej klasie liceum, sukces...)

Jednak to w połowie pierwszej liceum zaczęło się najgorsze:
U jej rodzicielki wykryto nowotwór. Złośliwy. Z przerzutami - generalnie dawano jej do dwóch lat życia.

Aga to bardzo przeżywała - wiadomo. Przejęła matczyne obowiązki w domu - sprzątanie i tak dalej... Co z rodzeństwem?
Siostra "wyjechana" z mężem, czasem wpadała w odwiedziny, natomiast brat wiecznie zajęty graniem na kompie.
Aga nigdy mnie do siebie nie zaprosiła bo wiedziała, że sam bym tego jej brata naprostował jak należy...

Kilka miesięcy przed odejściem Pani Ewy pojawił się...
Kochany tatuś.

Jak gdyby nigdy nic zawitał w domu i wrócił do życia rodzinnego.

Siostra i brat Agi prze-szczęśliwi, w końcu ich kochany tata który "przez nią" uciekł - wrócił.
Pani Ewa szczęśliwa, choć według mnie tylko na pozór, bo chciała zdobyć od niego pieniądze dla Agnieszki i zapewnić jej jego wsparcie finansowe.
Aga natomiast... była roztrzęsiona odkąd wrócił.
Nie muszę mówić, że go nienawidziła.

On natomiast jak gdyby nigdy nic próbował się do Agi zbliżyć. Ba, żeby jeszcze rzeczywiście żałował tego co zrobił, taki ch#j.

Potrafił próbować nią dyrygować, wchodzić jej do pokoju, grzebać po rzeczach, ba, nawet chciał ją w pewnym momencie ubezwłasnowolnić, bo jej babcia od strony mamy zapisała jej mieszkanie i chciał sobie nieco skubnąć!

Chciałem go zabić. Z ręką na sercu, gdybym miał jej adres to bym tam pojechał i zatłukł gołymi łapami.

W połowie drugiej liceum Pani Ewa zmarła. Totalny brak wyczucia ze strony naszej pseudo-wychowawczyni doprowadził Agę wtedy nie jeden raz do płaczu, przez parę tygodni nie pojawiała się ona też w szkole.

A tatuś? Zaraz wprowadził się do domu.
Ze swoją nową dziewczyną.
I to nie pierwszą, odkąd go z domu wywiało.

Otóż tatuś przez ponad dwadzieścia lat absencji podobno znalazł sobie około dwudziestu wybranek serca.

Aga wie to od swojej siostry, której z kolei to... zupełnie nie przeszkadza...

Generalnie ten zj#b wsiadł jej mocno na psychikę. Mieszkał tam, wtrącał się do Agnieszkowego życia, uprawiał sobie radośnie seks ze swoją laską w łóżku, w którym miesiąc wcześniej umierała jego była żona.

Epilog:

Adze udało się dotrwać do matur, które zdała bardzo dobrze i dostała się na wybrane studia - wbrew zapewnieniom kochanej rodziny, która zapewniała ją, że w życiu sobie nie poradzi.

Gdy studia się zaczęły, Agnieszka jeszcze przez jakiś czas mieszkała w domu rodzinnym, po czym wprowadziła się na spokojne "dziadkowe" osiedle, do odziedziczonego mieszkania.

Od tego czasu zerwała kontakty z ojcem, nie wiem jak wyglądają więzi z resztą rodziny(wiem, że rodzina ze strony matki ją wspiera).

Na studiach radzi sobie bardzo dobrze.
Wybrała jak na razie pedagogikę, marzy o tym by zmienić oświatę na bardziej przystępną osobom niepełnosprawnym.
Prodziekan i profesorowie są przychylni, jeżeli są rozdawane materiały, to ona zawsze dostaje wersję powiększoną.
W tym roku Agnieszka obroniła licencjat na piątkę(robiłem za korektora, praca o eugenice była ciekawa)
Jako pierwsza osoba w historii tej uczelni pisała specjalnymi, dobranymi pod siebie standardami(rozmiar czcionki, marginesy i tym podobne)
.
W sprawach domowych nie ma problemów. Czasem do niej wpadam, porządek większy niż u mnie(a ja zajmuję tylko jeden pokój...), gotuje sobie normalnie jedzenie pomimo dość dużych problemów motorycznych.

A wszystko dzięki Pani Ewie, która nie pozwoliła by córka została zdefiniowana przez niepełnosprawność. Jako "starszy brat" mam do tej kobiety niesamowity szacunek, mimo że nie miałem okazji jej nigdy poznać.

Czy to wymaga jakiegoś podsumowania? Myślę że nie. Jestem dumny z Agi, że to wszystko przetrwała i stoi prosto na nogach, mimo że nie jest to proste.

słuzba_zdrowia szkoła oswiata rodzina