Zostałam opiekunką.
Dwie historie ze środków komunikacji miejskiej:
1. Jadę rano z młodym tramwajem, by móc go odstawić do szkoły. Wtem - ni z gruchy, ni z pietruchy - młody w ryk i krzyk. Staram się go uspokoić, gdy z oddali tramwaju dochodzi mnie krzyk, jakby kobieta mi stała nad uchem (reasumując - darła się gorzej niż dziecko, którym się opiekuję):
- no halo?! Jak można tak dziecko wychowywać?! Weź go zamknij w końcu!
Dodam, że kobieta zareagowała po sekundzie a cały atak nie trwał nawet ćwierć minuty...
2. Historia zaczyna się tak samo - poranna eskapada do szkoły. Młody siedzi, ja stoję nad nim. Na jednym z przystanków wsiada para - kobieta sporych gabarytów (zajęcie dwóch miejsc nie stanowiło by dla niej problemu) i mężczyzna o kuli. Kobieta zajęła miejsce siedzące naprzeciw młodego, mężczyzna stał przy niej. Oczywiście pani nie mogła sobie odpuścić, i zaczęła swoją litanię patrząc to na mnie, to na młodego:
- No co za gównarzeria! Siedzi i schorowanym miejsca nie ustąpi!
I dalej w ten deseń do końca naszej trasy.
W czym piekielność, spytacie?
Dziecko, którym się zajmuje ma autyzm i WIDAĆ po nim, że jest niepełnosprawne...
komunikacja_miejska
Nie. Nie widać. Autyzmu nie widać. W każdym razie nie widzi go niewprawne oko. Autysci są dziwni i niegrzeczni, ale nie niepełnosprawni. Większość społeczeństwa nie wie co to autyzm. Autysci są ładni, mają dwie ręce, dwie nogi, chodzą. Autyzm jest spowodowany błędem wychowawczym i zimna matka. "Za moich czasów" tego nie było. Był pas i dyscyplina, a nie bezstresowe wychowanie. Za moich czasów dziecko stało w autobusie i nie pojetne było, by nie ustapilo miejsca starszym.
Odpowiedz@dodolinka: poza autyzmem jest niepełnosprawny i to po nim widać. Wzmianka o autyźmie ma głównie na celu wyjaśnienie pierwszej sytuacji.
OdpowiedzMam dziecko z asd. Wiem o czym piszesz i jak to wygląda
Odpowiedz@dodolinka: I szczerze - chłopak którym się zajmuje jest bardzo grzeczny. Za to często się "zawiesza". I ładny zdecydowanie nie jest, chyba że dana osoba lubi zniekształcone dziecięce buzie, zez i inne wady których nie jestem w stanie ani nazwać ani opisać. "bezstresowe wychowanie" - takiej dyscypliny jak ma ten chłopak brakuje obecnie wielu dzieciakom. Więc obstawiam że temat autyzmu też jest dla Ciebie nie do końca zrozumiany...
OdpowiedzHahahah, błagam. Nie czujesz ironii? Na temat autyzmu myślę, że wiem znacznie więcej od ciebie. Mam go 24/7
Odpowiedz@dodolinka: Wiem tyle, ile jest mi potrzebne do pracy :) I jakoś żaden z przedstawionych przez Ciebie argumentów u młodego sie nie sprawdza. I skoro mówisz, że masz takie dziecko... No cóż. Współczuję w takim razie Twojego podejścia do niego, odnosząc się do pierwszego komentarza.
OdpowiedzPierwszy komentarz miał ma celu ukazanie sposobu myślenia społeczeństwa, szczegolnie ludzi 50+. Moje dziecko funkcjonuje wyżej, jest mlodsze, takze mniej "podpada" , bo wiadomo, że trzylatek wpadajacy w histerię w sklepie inaczej wygląda niż 11 latek w takiej samej sytuacji, mimo to część argumentów słyszałam od obcych ludzi, kiedy moje dziecko dostalo ataku w miejscu publicznym. Autyzm jest dziwny. Nieprzewidywalny dla osób z zewnątrz i stąd te reakcje. Ludzie wciąż nie wiedzą o co chodzi, dlaczego dziecko krzyczy, bo przecież nic się nie stało ( co to takiego przeciążenie sensoryczne?). Z moich obserwacji wynika, że warto przy niżej funkcjonujacym autyscie zaopatrzyć się w plakietkę z napisem " mam autyzm". Z boku zachowanie autysty rzeczywiście wygląda jak " bezstresowe wychowanie", a starsi ludzie naprawdę nie wiedzą czym jest to zaburzenie. Daje Ci minusa za ostatnie zdanie. Nie masz prawa oceniać mnie i mojego podejścia do dziecka. Jesteś opiekunką, nie matka i tak naprawdę niewiele wiesz, jak wygląda nasza codzienność i ile pracy, pieniędzy, wysiłku i nierzadko upokorzeń kosztuje zdobycie diagnozy a potem wychowanie dziecka z autyzmem.
OdpowiedzTo może ja wyjaśnię zanim się zjecie nawzajem, bo już zęby szczerzycie. @sayus: Jedynie pierwsza linia z pierwszego posta dodolinki jest na serio. Reszta to ironia. Nie bierz tego na serio. Ok? Sama przyznam, że ta ironia jest jakoś wyjątkowo mało widoczna, ale już trudno. @dodolinka: Nie rzucaj się tak, no borze zielony. Zresztą ciekawi mnie bardzo w jakim wieku twoje dziecko zostało zdiagnozowane, skoro ma dopiero 3 lata (a obecnie dzieci przeciętnie są diagnozowane w wieku 3-4 lat, a z wyżej funkcjonującym autyzmem to średnia i do 6 lat dochodzi), a ty już zdążyłaś wydać na nie tyle więcej pieniędzy pracy i wysiłku niż byś wydała na przeciętnego trzylatka. Serio mnie to ciekawi.
OdpowiedzAutyzm był widoczny u niego w drugim półroczu. Zaczęły się pielgrzymki po specjalistach. Nie liczę tego, co wydalam do tej pory,tylko całokształt wszystkiego. Ile wydam i ile poświęcę. To nie grypa, z tego się nie wychodzi. To wszystko trwa lata. Diagnozę ma pół roku, ale rehabilitowany bez papierka czyli prywatnie odkąd skończył 1.5 roku.
Odpowiedz@dodolinka: Masz trochę podejśćie 'jesteś tylko opiekunką', jesteś tylko siostrą', jesteś tylko nauczycielką' i wygląda na to, że według Ciebie jedyną osobą która tak naprawdę cokolwiek o autyzmie może wiedzieć (oprócz Ciebie) którą ja znam, byłby facet, specjalista od autyzmu, który autyzm diagnozuje, autyzm ma sam oraz wychowuje córkę która także ma autyzm. I teraz pytanie, może on powiedziałby, że co Ty możesz wiedzieć o autyzmie skoro bardzo dobrze znasz tylko jedno dziecko, a autyzm u każdego jest inny? Nie obraź się, ale bardzo zdenerwowały mnie Twoje wypowiedzi. O autyzmie wiem bardzo dużo ze względu na zajęcia prywatne (siostra) i zawodowe. Ale na pewno nie wiem wszystkiego, bo już w swojej krótkiej karierze (8 lat) widziałam conajmniej 15 wyraźnych różnic między jednym a drugim człowiekiem (nie wszystkie osoby były dziećmi). Wiem więc, że mogę się dowiedzieć jeszcze więcej, bo autyzm jest skomplikowany. Twoje wypowiedzi trochę sugerują 'jestem matką, więc wiem wszystko'. I uważaj proszę Cię, bo autyzm tak wcześnie zdiagnozowany bardzo często się później okazuje, że w ogóle autyzmem nie jest. Nie mówię, że tak jest u Ciebie, po prostu warto być na to wyczulonym ;)
Odpowiedz@anonimek94: byłam ostatnio na wykładzie babeczki, która diagnozuje autyzm. Powiedziala, że na "koncie" ma już ok 1000 dzieci. W pracy posługuje się wcześniej już przez kogoś opracowanymi wytycznymi. Dziecko musi mieć kilka objawów z nastu z jednej tabelki i kilka z nastu z innej. Babka powiedziała ze liczba kombinacji jest naprawdę ogromna, więc diagnoza to nie jest bułka z masłem.
OdpowiedzOwszem, każde dziecko jest inne i mam porownania. Zaczęło się od tego, że napisałam, w moim zamyśle ironicznie, że autyzmu nie widać, bo dziecko wygląda normalnie ( w historii w domyśle jest mowa tylko o autyzmie). Autorka na końcu napisała, że współczuję dziecku podejścia matki i to mnie ruszyło- ostatnio na jakichś warsztatach z rodzicami i pedagami nauczycielka powiedziała ważna rzecz " dziękuję rodzicom, że opowiedzieli to wszystko, bo ja, mimo szkoły i doświadczenia, myślałam, że to wszystko wygląda inaczej i większość to zaniedbania rodziców" - zupełnie inaczej to wygląda w środku. I tak, o autyzmie nie wiem wszystkiego, nikt nie wie, ale mam go na codzień, coraz bardziej widoczny. Rozumiem mechanizmy, potrafię zrozumieć i przewidzieć. Moje komentarze dotyczyły reakcji społeczeństwa, jak oni odbierają to zaburzenie. Nie ma co się dziwić, skoro każda choroba psychiczna jest w ich mniewaniu wstydem ( a jednocześnie nie mają nic do cukrzycy czy hemoroidow). I tak, trzy lata temu widząc rozwrzeszczane dziecko tak samo myślałam. Przyznaję się bez bicia. Autyzm znałam z filmów a jedyny żywy kontakt miałam z mężczyzną bez jakiegokolwiek kontaktu siedzącego godzinami na łóżku. Co do końcowki twojej wypowiedzi - ja osobiście wciąż mam nadzieję, że jak mlody pójdzie do szkoły, będzie na granicy diagnozowalnosci i da radę wyrównać deficyty- dlatego tak ważne jest wczesne działanie. Jak o tym niebedziemy mówić, dzieciaki wciąż będą diagnozowanie po 3 roku.
Odpowiedz@dodolinka: tak czy inaczej, jesteś zbyt pewna siebie mówiąc autorce "jesteś tylko opiekunką". Mam w najbliższej rodzinie przypadek ciężkiego autyzmu (mężczyzna, lat 26), uwierz mi że będziesz się o tej chorobie uczyć całe życie. Nie stawiaj siebie na piedestale, zwłaszcza teraz, gdy autyzm został zdiagnozowany dopiero pół roku temu. Zejdź na ziemię. A Twojemu dziecku życzę wszystkiego, co najlepsze!
Odpowiedz@dodolinka: Wszystkie moje komentarze odnosiły się głównie do Twojego pierwszego komentarza, bo - jak ktoś już wyżej wspomniał - ciężko wyłapać w nim ironię. A i przez ten czas, jaki spędziłam przy młodym jestem strasznie wyczulona na takie "ataki". Niestety, ironia lepiej działa w rozmowie w 4 oczy niż w komentarzach w internecie...
Odpowiedz@sayus: umiesz czytać ze zrozumieniem, przecież ona ironizuje.
Odpowiedz@dodolinka: autyzmu samego w sobie nie widać, natomiast można dostrzec pewne cechy sugerujące, że dziecko go ma.
Odpowiedz@dodolinka: przeczytaj jeszcze raz historię uważnie - dzieciak ma autyzm i POZA TYM jest niepełnosprawny w widoczny sposób. zacznij od siebie, a potem się pieklij do wszystkich wokół.
Odpowiedz@ajojo: Tobie chyba za to ciężko idzie pisanie, bo stwierdzasz, że autorka umie czytać ze zrozumieniem. Sens tak sformułowanej wypowiedzi w kontekście komentarzy powyżej nie ma zupełnie sensu. Jak zamierzasz się doczepić, to chociaż ogarnij język, którym się posługujesz.
OdpowiedzAutyzmu generalnie nie widać, a jeśli jest kalekie w inny sposob, to chyba jest to ważniejsze niż autyzm?
Odpowiedz@booked: O autyzmie było wspomnienie chyba bardziej ze względu na pierwszą sttuację, z krzyczeniem.
Odpowiedz"Jadę z młodym tramwajem..."- gdzie ty młody tramwaj wiozłaś? Nie neguję problemu, ale nie raz się spotkałem z usprawiedliwianiem KAżDEGO zachowania dziecka - jemu wolno bo ma autyzm, ADHD, owsiki, lub inne "pozwolenie na rozrabianie", dziecko wyczówa, że mu wolno bo... a dorośli jeszcze go bronią i usprawiedliwiają. Historia zasłyszana od sąsiada, dzieje się a jakże w tramwaju: Dzieciak siedzi, obok stoi jakaś kobieta, łepek macha nogami kopiąc przy tym kobietę, reakcja opiekuna: proszę na niego nie zwracać uwagi on ma ... . Kobieta próbowała się odsunąć, w zasięgu buta znalazł się jakiś pan, dostał kilka razy kopniaka. Z powodu braku reakcji opiekuna puścił wiązankę smarkaczowi, wtedy się zaczęło! Opiekunka zrobiła karczemną awanturę z próbą wezwania policji włącznie, bo Bartuś ma "coś tam", i nie może się stresować! No to może w klatce go przewozić?, a może to ta sama sytuacja, to samo dziecko?
OdpowiedzZmodyfikowano 2 razy. Ostatnia modyfikacja: 18 kwietnia 2016 o 7:58
Nie wiem skąd tyle minusów, ale ja się z tobą po części zgadzam. Dzieciak z autyzmem czy adhd musi się nauczyć żyć w społeczeństwie i nie powinno się stosować taryfy ulgowej. Są dwa rodzaje rodziców - ci poblazajcy i Ci, którzy za dużo wymagaja. Najlepiej, chociaż najtrudniej być po środku. Czasami jednak, takiego ataku jak w pierwszej historii nie jest się w stanie przewidzieć. Jasne, że fajnie gdybyśmy w autobusie mieli ciszę i spokój, ale to tak nie działa. Dziecko uczy się funkcjonować w społeczeństwie na zasadzie praktyki. Nie może być trzymane w 4 katach pod kloszem bo całkiem zdziczeje
Odpowiedz@thebill: Na szczęście dzieciaczek ogólnie jest grzeczny - ma za sobą już kilka lat terapii. Z reguły nie zaczepia obcych - wyjątek stanowią np. jakieś ciekawe torby i wtedy próbuje je opukać, ale zazwyczaj pomaga zwykłe "nie wolno i dalej siedzi grzecznie. Nie wiem jak sprawa się miała kilka lat temu z prostej przyczyny - opiekunką jestem od niedawna. Ale jak gdzieś wyżej wspominałam - młody ma naprawdę niezłą dyscyplinę. Więc prędzej sam by "oberwał" niż komuś obcemu miałoby się robić awanturę.
Odpowiedz@sayus: Różni są opiekunowie, różni są rodzice, ważny jest dystans, do siebie, do choroby i zdrowy rozsądek, środki komunikacji publicznej są dla wszystkich, że dziecko płacze - to rzecz normalna, ważne aby nie zaczepiało innych, a nawet jak zaczepi to opiekun powiniwn zareagować i tylko (aż) o to chodzi.
OdpowiedzJeżeli wracam wieczorem z pracy, uczelni czy imienin cioci, jestem zmęczona, a jakiś bachor drze się na cały tramwaj, NIE INTERESUJE MNIE czy ma autyzm, ADHD, czy jest po prostu rozpuszczonym gnojkiem. Nikt nie ma obowiązku znosić wycia czy kopania innych pasażerów. I nie trafia do mnie tłumaczenie "Brajanek jest chory, on tak czasem ma". Skoro tak czasem ma, to go zamknij w dźwiękoszczelnym pudle na czas transportu, bo w komunikacji miejskiej nie jesteście sami.
OdpowiedzNo pewnie, niech zamkną każdego niepełnosprawnego, tych co mają zeza też i tych co są poparzeni, skoro bardziej ci odpowiadają bruneci to blondynów w sumie też, bo to komunikacja publiczna i ty sobie nie zyczysz. A może ktoś sobie nie życzy oglądać ciebie, nie pomyślałaś o tym? Kurfa, ludzie są bez serca.
Odpowiedz@urbandecay: To co, małe dzieci tez już w ogóle nie mają prawo przybywać w autobusie, bo mogą się rozpłakać? Autobusem praow ma jechać każdy. To krzyczneie, trwało chwilę (według autorki nawet nie minutę).Każdy musi się jakoś przyzwyczaić do innych ludzi i społeczeństwa. Naprawdę chcesz ludzi do instytucji pozamykać jak to niedawno jeszcze było? Może trochę empatii, bo jak nagle Cię coś zakuje w sercu czy coś innego się stanie, i zaczniesz płakać/krzyczeć lub po prostu staniesz bez ruchu na śroku autobusu, powiemy Ci to samo.
OdpowiedzŻałosne. Priorytetem dziecka z zaburzeniem nie jest, żeby "obcej pani w tramwaju nie przeszkadzalo, że jestem glośno". Ono sobie nie zdaje sprawy z powiedzmy rodzaju reakcji, żyje w innym świecie, nie ma z nim prostego kontaktu jak ze zdrowym dzieckiem. To tak jakbyś miała np. zespół Tourette'a i ktoś obcy Ci powiedział "a mnie nie obchodzi, że ma pani zaburzenie, proszę się zachowywać normalnie, bo mnie te pani tiki i wrzaski przeszkadzają".
Odpowiedz@elefun: niech ciebie w tramwaju taki sqr...l gryzie, kopie bo biedny chory jest, niektórzy tego po prostu nie lubią
Odpowiedz@kisielzowocami: Wisi mi i powiewa stan tego dziecka. Jeżeli rodzice wiedzą, że nie potrafi się zachować, niech go wożą samochodem. Z jakiej przyczyny wszyscy mają się dostosować do jednostki? A tak, bo to tylko dziecko, na dodatek chore, więc ma specjalne prawa. On ma prawo się drzeć, mnie ma prawo to przeszkadzać. I to nie jest mój brak empatii, tylko brak empatii rodziców bachorka: przecież to tylko dziecko, wolno mu, a reszta niech się dostosuje. @anonimek94: Najlepiej. Mało jest tak irytujących rzeczy, jak drący się w autobusie bachor. I absolutnie nie chodzi o to czy jest chory, a jedynie o to, co napisałam wyżej: to tylko dziecko, więc mu wolno więcej. Każdy ma prawo jechać, ale też każdy ma obowiązek zachowywać się tak, żeby nie przeszkadzać innym. Mnie wycie bachora przeszkadza, niezależnie od jego stanu zdrowia. Proste? A wszystkim obrońcom polecam, zaproście sobie takiego dzieciaka do domu, albo od razu adoptujcie, jak wam tak strasznie szkoda.
Odpowiedz@urbandecay: Uwielbiam takie "królewny" komunikacji PUBLICZNEJ, emerytów powybijać, ludziom rozmawiającym przez telefon powyrzucać komórki za okno a dzieciom pozatykać buzie szmatami, bo szlachcianka jedzie. A może czas, by szlachcianka się w końcu własnego powozu dorobiła?
Odpowiedz@thebill: Ale w tramwajach nie wykupuje się miejscówek, zdaje się? Kiedy zdarzy mi się znaleźć w zasięgu kopiącego/gryzącego/plującego/rzygającego osobnika, to zwyczajnie przemieszczam swoją szacowną cielesność gdzie indziej, i po sprawie.;) A kiedy już absolutnie mnie wkurza zbiorkom, to wysiadam i idę piechotą.
Odpowiedz@urbandecay: Tak to jest w społeczeństwie, że musimy wspierać najsłabszych, bo kto inny ich obroni. Nawet w wilczym stadzie basior idzie na końcu, a przodem puszcza słabe jednostki i samice, żeby dostosować tempo do najwolniejszych i najsłabszych jednostek.
Odpowiedz@urbandecay: "Z jakiej przyczyny wszyscy mają się dostosować do jednostki?" Tu się z tobą całkowicie zgodzę. Więc powiedz mi: Z jakiej przyczyny wszyscy mają się dostosować do ciebie?
Odpowiedz@paski: A gdzie ja pisałam coś o starszych ludziach lub o tych rozmawiających przez telefon? Mówię o drących się bachorach. Nie mam obowiązku ich tolerować ani im pomagać. Już widzę, jak wszyscy tutaj są zachwyceni jadąc z takim jednym tramwajem i jak ochoczo przesiadają się na inny :D
Odpowiedz@urbandecay: to woź się samochodem, skoro taka z ciebie królewna i przeszkadza ci cały świat dookoła :) a może w ogóle przestawń wychodzić z domu.
Odpowiedz@Zmora: Ponieważ są pewne normy zachowań. Być może dla Ciebie normą jest kopanie, plucie, krzyczenie, dla innego normą jest stanie sobie spokojnie i jazda do celu. Mam nadzieję, że wszyscy się do ciebie nie dostosują, póki co normą jest ogół, a nie margines.
Odpowiedz@thebill: Wiesz, ostatnio jak sprawdzałam, to ustępowanie niepełnosprawnym było uznaną normą poprawnego zachowania. Ale może przeoczyłam jakieś zmiany w kodzie moralnym.
Odpowiedz@Zmora: Ze skrajności... A jeżeli upośledzony umysłowo, nie zdając sobie sprawy z swojego czynu, zupełnie nieświadomie wbije ci nóż w brzuch, bo miałaś zielony szalik, a ten kolor go denerwuje? Reakcją będzie "biedny chłopiec, nic się nie staaaaahyyyy...."? Ważna jest reakcja opiekuna, czy się zainteresuje, czy upomni podopiecznego? Jeżeli nie to piekielny jest opiekun, nie niepełnosprytny!
Odpowiedz@thebill: Kotek, ale ja nie mówię, że każde zachowanie ma być tolerowane. Wrzeszczące dzieci, nawet chore, powinno się przynajmniej starać ogarniać. Ludzi niebezpiecznych dla otoczenia (vide sytuacja z nożem) powinno się odizolowywać. Ja jedynie piję do tego, że @urbandecay postuluje najwidoczniej zakaz wstępu do komunikacji publicznej dla niepełnosprawnych dzieci, bo "krzyczą". A to jest przesada. Trzeba się wykazać choć odrobiną zrozumienia.
Odpowiedz@urbandecay: Haha padłam. No Twój tekst o empatii mnie wykończył. Czyli rodzice chorych dzieci przewożąc je komunikacją miejska nie odczuwają w stosunku do Ciebie empatii, ale że Ty masz zadatki na socjopatę to nie widzisz? Gratuluję - "królewna" pełną gębą. Też nie jesteś sama, więc może zainwestuj we własną karocę lub zacznij się wozić ze stangretami? Ewentualnie przenieś się do jakiegoś innego wymiaru, w którym wszyscy jeżdżą autobusami wpatrzeni przed siebie i z rękoma na podołku.
Odpowiedz@urbandecay: Ślicznie powiedziane. Może i dzieciaki są chore, ale od tego mają opiekunów, żeby się nimi zajęli i uspokoili. Choroba dziecka nie daje mu przyzwolenia na darcie japy przez całą trasę, kopanie, plucie czy inne tego typu zachowania. Też bym się założyła, że nie jedno z "obrońców" tutaj pewnie zgrzytałoby zębami gdyby musieli znosić takiego dzieciaka a jak na prośby uspokojenia dowiedzieliby się, że "przecież dziecko jest chore" to wysmarowaliby historię o piekielnym opiekunie...
OdpowiedzCzyli autystycy nie mogą stać w tramwaju? Czemu?
Odpowiedz@KoparkaApokalipsy: Chłopak był także niepełnosprawny fizycznie, z tego co rozumiem z historii i komentarzy. Chociaż muszę Ci powiedzieć, że pracowałam z ludźmi któych przekonać było bardzo cieżko i mnóstwo pracy to wymagało aby zrozumieli o co chodzi i dlaczego. Więc, w takim przypadku przez killka pierwszych przejazdów (czasem i kilkanaście) zdecydowanie byłaby potrzeba siedzenia, aż uda się nauczyć. Czasem także osoby autystyczne mają słabą koordynację ruchową, czasem też mają inne schorzenia (na przykład mogą bardzo słabo widzieć), a ze względu na trudniejszą komunikację z taką osobą, może być po prostu bardzo dużl tłumaczenia, zawsze kiedy ktoś będzie chciał przejść będzie problem, bo pewnie się nie domyśli, że trzeba się przesunąć. Opcji wiele, wiadomo dalej trzeba starać się wytłumaczyć, ale będzie to zdecydowanie utrudnione. Przepraszam za rozległy komentarz ;)
Odpowiedz@KoparkaApokalipsy: Chłopak poza autyzmem ma także cały zespół innych cech, które czynią go niepełnosprawnym. Całkowicie leży u niego motoryka mała (czyli niby się chwyci, ale wychodzi mu to dość topornie = trzymanie się w tramwaju kilka minut nie wchodzi w grę), często się "zawiesza" - po prostu nagle odlatuje, nie kojarzy gdzie jest, nie wie co ma robić, zamyka się w swoim małym światku (trzymanie się w tramwaju - j.w.). Ma problem z oczami - źrenice źle u niego pracują - wystarczy szybka zmiana światła, żeby nic nie widział. I można by się dalej rozpisywać, ale ani nie znam odpowiedniej terminologii jego przypadłości, ani nie jest to potrzebne do wyjaśnienia głównych przyczyn, dla których lepiej jest go sadzać.
OdpowiedzA ja mam takie pytanie - nie ma u was przewozów dla dzieci niepełnosprawnych? Mieszkam w mieście, które metropolią nie jest, ale jednak coś takiego u nas funkcjonuje, finansowany przez miasto/gminę przewóz do i z przedszkola/szkoły, oczywiście integracyjnej lub specjalnej. To fajne rozwiązanie, unika się problemów z tymi wszystkimi oszołomami, którym przeszkadza niepełnosprawne dziecko, bo on akurat zmęczony z imprezy wraca.
Odpowiedz@Igielka: Szczerze Ci powiem, że nie wiem. Ja jedynie dostałam wytyczne, by rano go odwozić (między 9 a 10 rano, niezła impreza musiała być), a po 15 wracać z nim na piechotę do domu - podczas spacerów nie ma z nim żadnych problemów. Zresztą nawet w tym tramwaju była to jednorazowa sytuacja od dłuższego czasu (wg. relacji mamy i poprzedniej opiekunki).
OdpowiedzJa przepraszam, że nie na temat, ale... Dostałem głupawki po przeczytaniu "Jadę rano z młodym tramwajem". Historia oczywiście na plus. :D
OdpowiedzDzieci z autyzmem muszą być od małego uczone że to one muszą się dostosować do świata bo świat nie dostosuje się do nich, tylko takie podejście pozwala liczyć na choć podstawową samodzielność w dorosłym świecie.
Odpowiedz@Morog: Chłopak uczęszcza na terapię i uczy się w szkole specjalnej :) Co nie zmienia faktu, że zdarzają się sytuacje jak wyżej - całe szczęście bardzo sporadycznie.
Odpowiedz@sayus: szkoła specjalna w niczym mu nie pomoże, nie będzie miał potem specjalnego świata.
Odpowiedz@Morog: Akurat ta, do której uczęszcza "uczy go życia". Poza nim na jedną opiekunkę jest tylko dwójka podobnych dzieci, mają wiele zajęć razem i uczą się takich podstaw jak proszenie, jeśli czegoś chcą/potrzebują, dziękowanie, przepraszanie i podstawowa komunikacja czy tak błahyh dla nas czynności jak czekanie na swoją kolej, "spokojne" poruszanie na ulicach, etc :) Byłam na kilku zajęciach i osobiście jestem pod wielkim wrażeniem, tym bardziej, że sama do tej pory miałam raczej złe zdanie o szkołach specjalnych.
OdpowiedzJakiś czas temu, w trakcie jazdy autobusem, miałam wśród współpasażerów dwóch opiekunów, z dzieciakami ze szkoły specjalnej. Wśród nich też był chłopak, chociaż lekarzem nie jestem, najprawdopodobniej z autyzmem i sytuacja była podobna do tej numer jeden, z tym, że krzyk skierowany był do kierowcy i był popędzaniem go aby szybciej jechał + trochę przekleństw po drodze (niemiłosierne korki i sauna w autobusie, każdego nie nastraja pozytywnie, więc nawet nie byłam zdziwiona). Cóż, zdarza się, większość pasażerów była nawet rozbawiona, bo chłopak chyba powiedział to, co każdy sobie tam w głowie myślał :) , ale tu też znalazła się kobieta, która robiła raban, totalnie nieadekwatny do sytuacji + niezrozumiałe dla mnie mamrotanie, że "za jej czasów"..tylko w sumie nie wiemy co za jej czasów.. W każdym razie, tacy ludzie też mogą mieć gorszy dzień czy się czymś zirytować, nie ma o co robić chryi od razu i też podejrzewam, że ci najbardziej przeczuleni na dźwięki chłopaka, po prostu muszą się przyczepić, bo tak, bo by nie przeżyli i to ten typ trutnia, co nawet chodzenie na palcach u sąsiada z góry słyszą.
OdpowiedzNie żeby coś, ale obowiązują pewne zasady życia publicznego. Jeśli ktoś się do nich nie dostosowuje (z obojętnie jakiego powodu) to po prostu nie ma prawda w nim uczestniczyć. Współczuję dzieciakowi, ale mało mnie obchodzi czy ma autyzm czy jest psychopatą, ważny jest efekt który przeszkadza innym.
OdpowiedzA mi przeszkadza jak zbyt glosno ktos rozmawia w autobusie albo zbyt intensywnie sie wyperfumuje. I co, tacy tez nie powinni jezdzic, bo przeszkadzaja komus? Ogarnij sie
OdpowiedzMłode tramwaje uczą się w szkołach? :D
Odpowiedz*gównaŻeria, jak już.
Odpowiedz