piekielni.pl

Wszyscy chyba znają już Armageddonisa wyzyskiwacza i Armageddonisa dupka z infolinii. Nikt jednak nie zna chyba Armageddonisa z okresu poprzedzającego zajmowanie tych jakże haniebnych posad. Nadeszła więc pora na opowieść o Armageddonisie młodym... i niekoniecznie gniewnym.

Gimnazjum
Jak wygląda w większości dzisiejsza "gimbaza" każdy wie.
Nadaktywna, agresywna, popalająca szlugi dzicz, których hasłem rozpoznawczym jest "kitraj szlugi", gdy tylko widzą nauczyciela lub któregoś z rodziców. Ot, zachciało im się "dorosnąć" wcześniej. Moi rówieśnicy z czasów gimnazjum wyglądali w dużej części podobnie.
Ale do rzeczy. Mówiąc krótko - nie należałem do jednych z nich. I chyba był to jedyny "grzech", którym sobie zasłużyłem na traktowanie, jakie mnie spotkało.

Ignorowanie, gdy mówiłem "cześć" było na porządku dziennym.
Przekrzykiwanie, gdy próbowałem coś powiedzieć - nawet podczas lekcji wychowawczej - również.
Wyzwiska i próby "ustawek" 10 na 1 po lekcjach (nie, nie miałem wtedy dostępu do gazu i maczety :D) - klasyk.

Ale jako iż wtedy starałem się być miły dla wszystkich (błąd, być może gdybym raz, drugi, trzeci obił komuś mordę, to miałbym spokój) i miałem głęboko w czterech literach ich zdanie o mnie, to tego typu sytuacje były coraz częstsze. Moja obojętność zwyczajnie ich nakręcała.

W końcu dochodziło do tego że mięso latało również w szatni przed czy po WF-ie. Skończyło się na jakiś czas, gdy naprawdę któremuś obiłem mordę. Wtedy zadziałała męska solidarność, i pomimo krwi widocznej podczas lekcji WF-u na koszulce obitego chłopaka nikt nie puścił pary z ust. Przez jakiś czas było cicho, aż nadeszły wakacje.

Wakacje, podczas których prawie codziennie czułem się jak Harrison Ford w "Ściganym". Gdy ktoś jednak próbował "złapać mnie" samotnie - dostawał bęcki. W końcu nauczyli się, że w grupie mniejszej niż trzech się nie opłaca (już wtedy byłem dość postawny). Do przemocy jednakże uciekałem się tylko wtedy, gdy dyplomacja zawiodła (a zawodziła zawsze), co również tylko ich nakręcało.

Taki schemat powtarzał się przez trzy lata gimnazjum. Gdy gimnazjum się skończyło, wybrałem celowo liceum, w którym nie było prawie żadnego z dawnych "kolegów". Może woleli fach w ręku, nie moja sprawa.

Od tamtej pory minęło kilka lat. Jakoś udało mi się wyjść na ludzi. Mam stałą, satysfakcjonującą pracę, trwały związek i dach nad głową.
Dlaczego akurat teraz to wszystko piszę?, zapytacie.

Otóż ostatnio, podczas wizyty w rodzinnym mieście, zobaczyłem kilkoro z dawnych "kolegów". Chyba tylko osoba, która przeszła coś podobnego i wyszła na ludzi, może zrozumieć jaką rozkosz sprawia widok niegdysiejszych "kozaków" kupujących szlugi za kieszonkowe od mamusi, żebrzących teraz wraz z miejscowymi żulami o 2 złote na sikacza z pobliskiego monopolowego.
Bezcenne.

Na koniec mały apel do każdego w podobnej sytuacji - nie poddawaj się presji otoczenia. Bądź sobą, zawsze. Dąż do celu, jaki sobie obrałeś, bez względu na to, co mówią "koledzy". Trzymaj się!

"koledzy" ze szkolnej ławy