piekielni.pl

Postanowiłam opisać swoje doświadczenia w temacie wynajmu pokoju.

Dużo mi wyszło, więc ostrzegam :)

Było to lat temu paręnaście. Przeniosłam się na studia z jednego dużego miasta do drugiego. Wtedy - młoda, głupia i naiwna – wierzyłam w ludzi, przede wszystkim tych z pokolenia wyżej. Wymalowałam sobie obraz uprzejmych, ciepłych dam i ich kochających mężów, którzy nas – młodych, wchodzących w samodzielność – będą wspierać całym sercem.
Świadomie i z premedytacją szukałam do wynajęcia pokoju przy rodzinie, starszej pani – coś w tą kieszeń. I znalazłam. Uradowana, bo niedaleko od miejsca zamieszkania mojego świeżo upieczonego faceta (tak, poznaliśmy się przez internet, jeśli ktoś kojarzy, to dokładnie na czacie Battle.net-owego Diablo; nie, nie przeniosłam się na studia do niego – jeden ma szczęście i strzela w totka, drugi – faceta w mieście, w którym ma potem zamieszkać).

Wracając do mieszkania. Pokój był u pani, w trzypokojowym mieszkaniu. Pani bardzo sympatyczna (serio!!), porozmawiała, pokazała pokój, kuchnię, łazienkę. Omówiła kilka spraw organizacyjnych – m.in. wcześniejsze zgłaszanie powrotów po określonej godzinie, żeby nie zamykała drzwi od wewnątrz. Wzięła mój dowód, spisała dane, dała mi klucze i powitała na włościach.
Zaślepiona wizją studiów, mieszkaniem poza domem (z rzadkimi wizytami, bo odległość od domu to 500 km), facetem niemalże u boku, nie widziałam piekielności mojej… hmmm… właścicielki. Dopiero po 2 tygodniach jakoś zaczęłam przeżuwać swoją sytuację i zdejmować bielmo z oczu. Aby najczytelniej zarysować swoją sytuację, chyba najlepiej wymienić ją w blokach tematycznych:


Pokój - niewielki z dużą szafą, meblościanką i wersalką. Z tym że szafa i meblościanka nie dla mnie. Do dyspozycji miałam tylko dwudrzwiową szafkę z półkami, taką 50 cm x 100 cm, co to przedzielona jest jedną półką oraz umieszczoną nad nią wnękę meblościanki.

Do tego stolik turystyczny przykryty ceratą („dobre do nauki”) i drewniane krzesełko. OK, w szafce się zmieściłam (te kilka szmatek wlazło), we wnęce stało radio i cała reszta codziennego wyposażenia – kubek, talerz, sztućce plus akcesoria łazienkowe.

Wersalka miała mi służyć tylko do spania, a pościel (którą miałam przywieźć własną), w ciągu dnia musiała zostać na zewnątrz, bo w środku pani miała swoje szpargały. Złożyć wersalka się nie dała, bo wiekowa i uszkodzona, więc miałam nie ruszać, żeby nie zepsuć. Do tego buty pod ścianą, torba, książki i cała reszta, która nie miała się gdzie podziać – na podłodze. Do chodzenia zostało parę cm kwadratowych dywanu.


Łazienka – do kontrolowanego użytku. Tzn. pani rano wyliczała mi czas, jaki spędzam na przygotowaniach i wieczornych „uciechach”. Z wanny mogłam korzystać tylko do godziny 19:00, bo pani ma córkę, która jest nauczycielką (mieszkała z nami, a ja jej na oczy nie widziałam – tylko słyszałam, jak ze sobą rozmawiały; zawsze, kiedy wychodziłam z pokoju, córka zmykała do siebie) i z racji swojego zawodu dużo pracuje wieczorami, przygotowuje się do lekcji i potrzebuje ciszy.

Jak już wspomniałam, nie trzymałam nic swojego w łazience, bo: nie mogłam, nie było miejsca – mała półeczka pod lustrem, mała umywaleczka i mała wanna. Ręcznik miał swoje miejsce w pokoju. W łazience stała Frania (kto pamięta, ręka do góry – a osiedle z lat 90.!!!), z której nie mogłam korzystać, bo nie umiem obsługiwać, a pani nie ma cierpliwości tłumaczyć.

Do łazienki dołączę ubikację – swój papier toaletowy, jedyna rzecz, która nie musiała stać w pokoju, i pozwolenie na korzystanie z dłuższego spłukiwania (dzisiaj to się nazywa dwójką) tylko raz dziennie. Pani siedząc w pokoju nasłuchiwała moich nasiadówek i jeśli nie zastosowałam się do poleceń, otrzymywałam wykład o oszczędzaniu i nowoczesnych (!) spłuczkach z podziałką.


Kuchnia – tutaj do mojej dyspozycji był czajnik i półeczka w lodówce. Szerokość miała taką, aby zmieścić ew. serki, masło itp. Chleb w pokoju, więc i przygotowywałam sobie wszystko w pokoju. W kuchni gotowałam tylko wodę na herbatę i musiałam pamiętać, aby w czajniku nie było więcej wody, niż potrzebuję. Zajęcia miałam na 8:00, czasem 7:00.

Pierwszego dnia, kiedy rano wstałam pierwsza i wlazłam do kuchni, zapaliłam światło (!!!). Tak więc wieczorem znów wykład, tym razem nie o oszczędzaniu, a poszanowaniu cudzego odpoczynku. Bo owo światło obudziło panią i potem nie mogła już zasnąć. W związku z tym zaproponowano mi rozwiązanie – mogę sobie zapalać lampkę – taką mała bździnkę włożoną do kontaktu, którą na noc pani zostawia zapaloną pieskowi, żeby mógł bez problemu trafić do poidełka.

Na korzystanie z kuchni w celu, w jakim została wymyślona, nie miałam zgody. Wyjaśnione mi to zostało pierwszego dnia po wprowadzeniu. Otóż pani przede mną wynajmowała pokój pewnemu studentowi, który zabawiał się w gotowanie, korzystając z całego dobrodziejstwa tegoż pomieszczenia, nie pamiętając jednak, że należy zmyć po sobie wszelkie ślady. I potem pani, wraz ze swą córą, musiały to piekło ogarniać. Nie mają ochoty na powtórkę z rozrywki, w związku z czym nie będę miała chyba nic przeciwko, jeśli będę się stołować na mieście.



Powroty – miałam klucze, owszem, ale wracać mogę maksymalnie o godz. 19:00 (córka, praca, cisza itp.). Biorąc pod uwagę godziny korzystania z łazienki, najlepiej o 18:30, żebym się wyrobiła przed godziną policyjną. Raz udało mi się wrócić po 20:00 – i tu zonk, bo nie zadzwoniłam, pani myślała, że już nie wrócę na noc, więc zamknęła drzwi od środka, zostawiając klucz w zamku. Potem pokuta za grzechy, mocne postanowienie poprawy i kolejny wykład o szacunku i tym razem o moralności. Buty należało ściągać przed progiem (szacunek dla czyjejś pracy i zachowanie ciszy). Kurtka i inne szaliki oczywiście nocowały w moim pokoju.


Znajomi – żadnych, nikt nie mógł do mnie zajrzeć, nawet chłopak, którego pani poznała, rozmawiała z nim dwukrotnie – przy oglądaniu mieszkania, potem przy wprowadzaniu, bo pani ceni sobie spokój, prywatność i swobodę.


Więcej grzechów nie pamiętam. Dziś, patrząc na siebie z perspektywy wieku i czasu, nie mam pojęcia, jak mogło mi to nie przeszkadzać. Odbierałam to jak przygodę, trochę jak wycieczkę, pobyt w schronisku, gdzie wszystko trzyma się w jednej torbie, moje jest tylko łóżko i kawałek podłogi pod nim. Pani miała swoje prawa. To jej mieszkanie, więc może mi zezwalać lub nie na różne moje fanaberie.


Ogólnie starałam się nie przebywać w swoim pokoju i całe dnie spędzałam na uczelni, ewentualnie zwiedzając Trójmiasto – jak wiadomo, jest tego trochę. Weekendy zajmował mi mój chłopak, byłam kilka razy u niego na obiedzie (dzięki czemu lepiej poznałam moich obecnych teściów). I dopiero oni, a także kilka drobnostek zwróciło moją uwagę, że jednak jest coś nie tak.


Po pierwsze, zaczął mi z błyskawicznym tempie znikać papier toaletowy. Niby nic, ale skoro mam mieć swój, to dlaczego zrobił się do wspólnego użytku?

Potem pustoszała moja półka w lodówce. Raz pani przyłapała mnie, jak stoję przy otwartych drzwiczkach i gapię się nie wiadomo na co. Powiedziałam, że dzień wcześniej kupiłam zapas serków, a są dwa i zastanawiam się, czy nie włożyłam na złą półkę. Pani przyznała, że owszem, wczoraj córka późno wróciła do domu, była głodna i nie chciała hałasować, więc się poczęstowała. Ale mam się nie martwić, na następnych zakupach odrobią moje straty.

Córka, której miałam nie przeszkadzać, wracała do domu później niż ja, w towarzystwie często zmiennym, mimo to ja nadal musiałam się trzymać godz. 19:00, mam uszanować potrzeby córki pracującej.

Moje radio grało za głośno, przez co pani nie mogła swobodnie oglądać telewizji (ja zawsze przy zamkniętych drzwiach, ona przy otwartych). Do mojego pokoju też wchodziła swobodnie, ona i córka, nie w celach porządkowych, a w poszukiwaniach potrzebnych akurat fatałaszków, co przy ilości schowków meblościanki czasem zabierało sporo czasu.

Nie wnikałam, czy moja szafka też była przeszukiwana, kiedy mnie nie było. Wszystko co cenne nosiłam przy sobie (portfel i komórka – wtedy laptopy były luksusem biznesmenów, studenci mieli jeden komputer na pokój w akademiku, ew. mieszkanie studenckie).

Przy dzisiejszym standardzie życia młodych oraz patrząc na zawartość swojej łazienki czy szaf – ówczesna dziupla jest dla mnie jakąś parodią. Po pierwszych dwóch tygodniach, kiedy docierała do mnie moja głupota, gorączkowo poszukiwałam innego lokum. Na szczęście wciąż był początek roku akademickiego, więc udało mi się szybko znaleźć pokój w mieszkaniu studenckim, u dziewczyn, z którymi przyjaźnię się do dziś.

Od pani wyprowadziłam się po miesiącu. Jedno dobro, że nie miałam żadnej umowy z terminem wypowiedzenia, nie wpłacałam żadnej kaucji ani zaliczki. Pani liczyła sobie drożej niż płaciłam potem za cały pokój jednoosobowy. Olałam. Zapytana, czemu tak szybko się wyprowadzam, powiedziałam, ze zamierzamy zamieszkać razem z chłopakiem. Nie pamiętam jej reakcji, najprawdopodobniej była umoralniająca.