piekielni.pl

Historia z happy-endem, ale mająca w sobie wiele piekielności.

Moja mama miała kiedyś koleżankę. Na jej przykładzie przekonała się, że "dobry zwyczaj - nie pożyczaj". Serce ma miękkie, to uległa lamentom koleżanki, która była w tamtym czasie w trakcie budowy domu. A płaczu było sporo. Nie zapłaciła czegoś i podobno komornik dał jej czas na uregulowanie płatności do konkretnej godziny, a kwota niemała, bo dobrych dziesięć tysięcy złotych, w przeciwnym razie zabiorą jej samochód.
Mama pożyczyła w końcu te pieniądze, ale na całe szczęście zachowała jeszcze tę przytomność umysłu i zrobiła to w obecności notariusza, bo jak stwierdziła "to nie dwadzieścia złotych, żeby na gębę dawać".

Koleżanka pieniądze wzięła, komornikowi (chociaż dziś myślę, że pewnie był to zwykły windykator, bo komornik się raczej nie bawi w godziny) zapłaciła, a potem, jak się tego można było spodziewać, zaczęła mojej mamy unikać. To było dobrych piętnaście lat temu, więc komórki nie były w tamtym okresie zbyt popularne, a dzwoniąc na stacjonarny należący do koleżanki, można było nagrywać się na pocztę ile wlezie. Drzwi nie otwierała, udając, że jej nie ma. Przy przypadkowym spotkaniu udawało się wyegzekwować od kobiety jakieś 20 czy 50 zł, ale takie sytuacje zdarzały się niezwykle rzadko.

To trwało dwa lata. Mama stwierdziła, że nie będzie się patyczkować i założyła w sądzie sprawę, bo to wydawał się być jedyny sposób, by swoje pieniądze jeszcze kiedyś na oczy zobaczyć. Z uśmiechem na ustach wróciła do domu, przeświadczona, że w końcu jej problem się skończy. Jak bardzo się myliła!

Po około miesiącu otrzymała z sądu pismo, że do jej pozwu dołączył min. Urząd skarbowy, Urząd Gminy, dostawca prądu i bodajże gazu, a także trzech innych cywilnych wierzycieli. Lista długów koleżanki nagle okazała się niezwykle spora, ale nic to - moja mama pożyczyła pieniądze notarialnie, więc o ich zwrot nie bała się aż tak bardzo. Na pismach wszystkie kwoty, którymi zalegała dłużniczka były wyszczególnione, moja mama zawsze w tych tabelkach była w towarzystwie innych cywilnych dłużników, ale dopiero znajomy radca wytłumaczył jej, że oznacza to, iż w przypadku gdyby komornik sądowy zlicytował w końcu jej dom (kwota wszystkich długów, wraz z odsetkami oscylowała w granicy 500 tysięcy złotych, a sprawa ciągnęła się prawie 10 lat, bo nikt nie chciał kupić tego domu), pierwszeństwo mają urzędy i instytucje, i to one najpierw otrzymają to co im się należy, a moja mama dopiero potem. Co, gdyby pieniędzy nie wystarczyło? Cóż, musi sądzić się dalej, ale skoro zabiorą jej już wszystko co ma, to marne szanse na odzyskanie tego co pożyczyła, nie mówiąc już o odsetkach.

Licytacja domu odbywała się, z tego co pamiętam, raz w roku. Za każde ogłoszenie w prasie, w zasadzie za wszystko, płacić musiała moja mama, jako, że to ona sprawę założyła. Płaciła i płakała, bo przecież nikt nie mógł jej zagwarantować, że nie wyrzuca pieniędzy w błoto. Gdy w końcu znalazł się chętny na kupno tego domu, nadzieja wstąpiła w moją mamę i na całe szczęście, po latach, dostała to, co pożyczyła, wszystkie koszty, jakie w sprawę włożyła, plus nawet coś więcej.
Straciła jedynie nerwy i oczywiście koleżankę, która w trakcie, gdy sprawa jeszcze trwała, niejednokrotnie śmiała się nam w twarz, gdy mijaliśmy ją podczas zakupów w hipermarkecie, a jej wózek dosłownie zarywał się pod ciężarem produktów.

Dla smaczku dodam, że jej mąż w końcu chyba uświadomił sobie, że z taką żoną do niczego w życiu nie dojdzie, bo uciekł z sąsiadką.

dobry zwyczaj nie pożyczaj jeszcze lepszy oddawaj