piekielni.pl

Pracuje od wielu lat w urzędzie skarbowym. Przez te lata dużo się nasłuchałam i napatrzyłam na ludzkie dramaty, problemy i głupotę. Zajmowałam się głównie opodatkowaniem sprzedaży nieruchomości. Myślałam, że już nic nie jest w stanie mnie zaskoczyć, a jednak.

Pewnego dnia do mojego pokoju wszedł pan (P) ok. 40-45 lat, pod krawatem, taki ot zwyczajny obywatel. Zadał mało skomplikowane – wydawać by się mogło na wstępie – pytanie, a mianowicie jaki ma zapłacić podatek od sprzedaży nieruchomości. W związku z tym nawiązała się rozmowa:
Ja: W jakiej formie nabył pan tą nieruchomość?
P: W spadku.
Ja: A kiedy zmarł spadkodawca?
Tu Pan zaczął się jąkać, chrumkać i stwierdził, że jestem zbyt ciekawska. Na to wytłumaczyłam mu, że jak chce uzyskać fachową i rzetelna informację, to ja muszę ustalić pewne szczegóły. Na co pan stwierdził:
P: Spadkodawca jeszcze żyje.

Widząc moje zaskoczenie, pośpiesznie wyjaśnił (z przygłupim uśmieszkiem):
P: Stara jest już jedną nogą u bram św. Piotra i zapewne niedługo się tam przeniesie, a ja muszę zdążyć przed hienami rodzinnymi, które tylko czatują na jej majątek, a tak właściwie to już na mój majątek.

Rzadko można wyprowadzić mnie z równowagi, ale temu panu się to udało. Powiedziałam mu – bardzo spokojnie - że jak sądownie otrzyma spadek, to ma się wtedy zgłosić po informacje, bo mogą się przepisy zmienić. A w duchu sobie pomyślałam, żeby „stara” zrobiła ci kawał i pożyła jeszcze kilka lat.
Ledwo zdążyłam się uspokoić, do pokoju weszły ze cztery starsze i bardzo głośne panie. Myślałam, że spadnę z krzesła, jak się okazało, że te kobitki przyszły w tej samej sprawie, tylko z tą różnicą, że ową umierającą panią nazywały ciociunią. Oczywiście także musiały zdążyć przed hienami rodzinnymi.
Gdybym nie była urzędnikiem, to pogoniła był te hieny na cztery wiatry. Ale pozostało mi jedynie odpowiedzieć im jak panu wcześniej.

Serdecznie współczuję tej umierającej pani, że posiada taka rodzinę, ale cóż, rodziny się nie wybiera.