piekielni.pl

Pracuję w kinie.

Dzisiaj wybrałam się na film niesłużbowo, z lubym, jako ukoronowanie naszego małego święta (Walentynki zaplątały się przypadkiem).
Dzień zakochanych, wiadomo, mnóstwo ludzi. Seans wyprzedany, sala nabita, ale jakoś poszło.

Po filmie jakoś tak zamarudziliśmy z lubym, że wychodziliśmy ostatni. Do sali wtacza się z nieszczęśliwą miną kolega, wlokący za sobą kubeł i szczotkę. Wiedziałam, że mało załogi jest, i on miał sam do ogarnięcia osiem sal, większość pełną ludzi. Żal mi się go zrobiło, a że mam dobre serduszko, to zaoferowałam, że tę salę pomogę mu posprzątać. Luby też dorabia w kinie, rozumie nasze bóle egzystencjalne, to solidarnie dołączył.
Kolega łzy w oczach miał z wdzięczności.
Sala była wyjątkowo upaprana, więc nieźle się namachaliśmy, zanim doprowadziliśmy ją to jako takiego porządku... Nie wspominając o tym, że mój strój daleki był od służbowego.

Wychodzimy obładowani, a za drzwiami ludzie z żądzą mordu w oczach... PANIE, JA TU CAŁE CZTERY MINUTY CZEKAM, AŻ ZACZNIECIE WPUSZCZAĆ! CO TO ZA ZWYCZAJE!
Chyba wino, które wysączyłam podczas kolacji, tak mnie podkusiło... No i wiedziałam, że na towarzyszy mogę liczyć.

Wyobraźcie to sobie, proszę: z sali kinowej wytacza się laska w eleganckiej sukience i na szpilach, pod pachą dźwiga snop róż, a za sobą targa wielką torbę śmieci... Za nią facet w garniturze dźwiga jeszcze większą torbę, a za nimi drobi członek załogi, ciągnąc wielki kubeł na kółkach.
[Laska, bardzo głośno:] To kiedy zaczniecie oficjalnie ogłaszać, że goście nie zostaną wypuszczeni z sali, dopóki dokładnie po sobie nie posprzątają?
[Członek załogi:] Ogłoszenia już są w druku, proszę pani.
[Facet w garniaku, płaczliwie:] Proszę pana, bo ja tu pierwszy raz jestem... To jeszcze raz - gdzie te wory idą?

Rzuciliśmy z facetem torby pod bramką i zwialiśmy, ale co sobie przypomnę przerażone miny ludzi, to dostaję kolki ze śmiechu.

Kino zagranica