A propos historii na głównej o głaskaniu szczeniaka, gdy jego opiekunka tego nie chce.
Mam psa - ślicznego, kudłatego kundelka o szczenięcych oczach, więc jestem już przyzwyczajona, że istnieją ludzie niewidzący nic złego w tym, by pogłaskać obcego sobie psa (nawet bez zgody właściciela). Czytuję też piekielnych, mam znajomych z dziećmi, więc wiem też, że dzieci są "wspólnym, publicznym dobrem" i pchanie rąk do wózka to norma.
Ale ta historia sprzed dosłownie kilkudziesięciu minut to już przegięcie.
Stałam w kolejce w aptece, pogrążona we własnych myślach, połowicznie skupiona na regale obok mnie. Nagle usłyszałam piskliwe "Oo, który to miesiąc?" i zanim zdążyłam w ogóle powrócić myślami do rzeczywistości i ogarnąć, co się dzieje, poczułam łapska na moim brzuchu (tak, jestem w widocznej ciąży). Ewidentnie kobieta stojąca przede mną w kolejce uznała za właściwe obściskać moje dziecko jeszcze zanim zdążyło się urodzić. I nie, nie była to starsza osoba, na moje oko miała 40, może 45 lat.
Cóż, nie jestem z siebie dumna, ale jako osoba z dość "krótkim zapalnikiem", impulsywna i dość nerwowa (zwłaszcza w kwestii dotykania czy przestrzeni osobistej), wrzasnęłam na nią wściekle "Może po cyckach też mnie pomacasz?!". Oczywiście zostałam nazwana chamką, bo jak śmiem za taką błahostkę tak się zachowywać. Oburzyła się jeszcze bardziej, gdy powiedziałam, że jedyne co powinna w tej sytuacji powiedzieć to przepraszam, a nie kolejne pretensje. Dalszą dyskusję przerwała jednak farmaceutka zapraszająca kolejną osobę do okienka.
W sumie, jak ktoś lubi ciężarówki, to i po cyckach można, czemu by nie?
Odpowiedz@JeZySiek: To może niech ci ktoś palec w d...ę wsadzi. Jak lubi, to czemu nie.
Odpowiedz@JeZySiek: Czemu by nie. I można za to w pysk dostać, czemu by nie.
Odpowiedz@janhalb: szkoda tylko że jak przychodzi co do czego to nagle wszyscy odwracają wzork albo głowa wpatrzona w chodnik i przyspieszenie kroku. W internecie każdy cwaniak. Zwłaszcza emeryci górują w tym.
Odpowiedz@japycz1: Ja się odniosłem do burackiego wpisu kolegi powyżej. Że nie wszyscy jesteśmy odważni? Ano, nie wszyscy. Ja na przykład nie jestem bohaterem, na co istotny wpływ na fakt, że nie jestem bardzo silny, nie umiem się bić i generalnie nie nazywam się Chuck Norris. Ale też wiem (z doświadczenia), że w 99% przypadków wystarczy zdecydowana reakcja na poziomie werbalnym (nawet od samej zaczepianej / molestowanej osoby), żeby sprawę załatwić. Kiedyś - dawno temu, moje czasy licealne, czyli końcówka PRL… - jechaliśmy z grupką kolegów z klasy zatłoczonym autobusem. Mieliśmy taką koleżankę (powiedzmy, że miała na imię Ela): drobna, szczupła blondyneczka, uroda w typie "uroczy aniołek". No i właśnie za Elą ustawił się w tym tłoku jakiś pan, któremu się rączki za daleko wyciągały. Gdybyśmy o tym wiedzieli, to byśmy zareagowali (w grupie było 6 chłopaków w wieku 17-18 lat, na pewno by wystarczyło), ale Ela nic nam nie powiedziała. Zamiast tego nagle odwróciła się przez ramię i powiedziała spokojnie, ale GŁOŚNO i dobitnie: "Przepraszam, czy mógłby pan zabrać rękę z mojego tyłka?" W ŻYCIU nie widziałem kogoś, kto tak szybko wysiadał z autobusu…
OdpowiedzMam psa, mimo, że dorosły, to wciąż uznawany za ślicznego. Jak widzę ciekawskie łapki, to ostrzegam, że pies najpierw gryzie, potem warczy. Albo pomoże, albo się okaże, że nie kłamałem
OdpowiedzZmodyfikowano 1 raz. Ostatnia modyfikacja: 23 lutego 2024 o 23:54