piekielni.pl

Mieszkam za granicą. Kto przeczytał moją pierwszą zarchizowaną historię, ten wie, że uwielbiam januszować :)

Nie rozmawiam na ulicy po polsku, ale jak akurat mama zadzwoni... Zdarzyło się kilka razy, że podchodzą do mnie ludzie i zaczynają po polsku wścibską nawijkę o tym, że miło spotkać rodaka za granicą. To fakt, miło, ale nie można po prostu powiedzieć zwykłego "dzień dobry" i pójść w swoją stronę? Nie, trzeba mnie zagadywać o to, co tu robię, nie zwracając uwagi na fakt, że cały czas rozmawiam przez telefon.
Moja mama ma do mnie sprawę pilną, rozmawiamy, a w między czasie stoją nade mną "rodacy" i pytają jak długo jestem już w tym mieście.

Musiałam być niestety niemiła, bo chciałam się kulturalnie odsunąć, a grupka zaczęła za mną iść. Skąd wiem, że za mną? Bo patrzyli na mnie i ewidentnie czekali, aż skończę rozmawiać.
Nie każdy ma ochotę na pogaduszki z obcymi ludźmi, naprawdę.

Druga historia zdarzyła się, kiedy jadłam z kolegą Polakiem posiłek w knajpie. Podszedł do nas Polak, bez pardonu przysiada się do nas i radośnie stwierdza, że cieszy się że spotyka Polaków. Kochani Rodacy, nawet największa tęsknota (która i mnie dopada, przyznaję) nie uprawnia Was do chamstwa i braku kultury.

Kraj, w którym mieszkam uchodzi za drogi i bogaty. W związku z tym ja również uchodzę za bogatą. Kiedy podczas rozmowy mówię, że na coś mnie nie stać, to rozmówcy zwykle doznają szoku i słyszę: ale jak to? przecież pracujesz w Drogim i Bogatym Kraju!

Drodzy rodacy, jeśli mówię, że na coś mnie nie stać, to znaczy że mnie nie stać. Wiem, ile mam na koncie. Rozmowa dotyczyła oczywiście większej sumy niż 1000zł czy wypadu na pizzę.

I przechodząc płynnie właśnie do wydatków codziennych, to fakt stać mnie. Im wyżej frank tym lepiej (swoją drogą już raz mi zarzucono, żem nieczuła bo frankowiczom mogłoby być przykro).

Ostatnio jak byłam w Polsce, to koleżanka zaproponowała mi kosmetyk, który podobno jest dobry a ona sprzedaje tę markę. Zgodziłam się, zapytałam o cenę, uznałam że jest ok, zapłaciłam, dostałam kosmetyk i uznałam sprawę za zakończoną. Niestety dowiedziałam się potem od wspólnych znajomych, że koleżance jest bardzo przykro, jak ją potraktowałam.
Koleżanka bowiem była przekonana, że dam jej więcej niż chciała. Aż zbaraniałam, jak to usłyszałam- "No bo przecież masz". Nie znam się na cenach tej marki, dla ciekawskich chodziło o krem do twarzy za 250 zł, który starcza na około trzy miesiące. Fakt, że dobry ten krem, ale poszukałam już innego dostawcy.

Sytuacje ze znajomymi są dość niezręczne kiedy idziemy razem z moimi rodzicami gdzieś. Za rodziców płacę ZAWSZE I ZA WSZYSTKO. Jest to umowa między nami, porozmawialiśmy sobie o tym już dawno, aby żadna ze stron nie czuła się źle. Tak samo z bratem.

Jeśli natomiast dołącza do nas w restauracji jeszcze ktoś (tak, moi rodzice i ja mamy wspólnych znajomych), to zauważyłam, że wybiera sobie z menu dużo więcej niż jedna osoba mogłaby zjeść. A potem zdziwko, że musi sam opłacić rachunek. "No bo przecież skoro i tak płacę za wszystkich innych, to mogłabym już opłacić całość".

Naszej rodzinie zostali tylko Ci przyjaciele, którzy albo pytają na początku czy nie byłoby problemu, gdybym zapłaciła (bo np knajpa jedna z droższych), albo po prostu płacą za siebie, mimo iż zarabiają mniej.

Dodatkowo te komentarze... Że się popisuję, bo wzięłam taksówkę (nie nie Ubera, taksówkę) mamie, żeby nie wracała autobusem. Serio? Mam przepraszać, bo zadbałam o moją własną mamę? "Inni nie mogą sobie na to pozwolić!", usłyszałam...

Wracając do mojego miejsca zamieszkania, przyznaję, że posługuję się językiem angielskim, który urzędowym tam nie jest. Tzn jest, ale w pracy tylko.

Na co dzień posługuję się podstawową znajomością języka, jeśli ktoś nie mówi po angielsku to w ostateczności zawsze mam przy sobie mini słowniczek i rozmówki. Sąsiedzi, listonosz, policja, kasjerzy - WSZYSCY są przemili. Oprócz Polaków. Już nieraz słyszałam, że nie mam prawa tu przebywać, bo powinnam znać język lokalny w mowie i piśmie na poziomie C! G.. prawda, w tej chwili wystarczy A2. "Bo on się nauczył i ciężko harował żeby tu własną firmę mieć, a przyjedzie taki jeden i myśli że mu się wszystko tu należy!" Nigdy tak nie uważałam, zaproponowano mi warunki, zgodziłam się i pracuję. Nie Twój, rodaku interes.

Ostatnio jak mieszkałam w Polsce w hotelu, to cierpliwie tłumaczyłam Pani sprzątającej (Ukrainka lub Białorusinka), że chodzi mi o ręcznik. Próbowałam na migi. Nie kazałam jej "spadać do siebie". Fakt, trochę się zdziwiłam, że nie rozumie słowa "ręcznik", ale uznałam że to nie moja sprawa, może jest w Polsce dopiero od kilku dni, może się denerwuje? EDIT: użyłam translatora, bo Pani akurat nie miała przy sobie ręczników, które mogłabym wskazać. Rodacy, skąd w Was tyle jadu? Migracja jest i będzie. Ludzie poszukują lepszego życia i nie ma w tym nic złego.

Przepraszam za chaos w historii. Na wszystkie pytania uzupełniające w komentarzach chętnie odpowiem. Za hejt jak zwykle dziękuję :)

zagranica