piekielni.pl

Historia z byłej pracy. Nie podaję branży, bo jest dosyć specyficzna i szczegóły mogą wprowadzić niepotrzebne komplikacje do tekstu i niezrozumeinie sytuacji.

Zaraz po studiach dostałam propozycję pracy od kolegi z firmy, w której robiłam praktyki na studiach. Start-up, on (Kamil), jego kolega (Artur) z wieloletnim doświadczeniem w branży i dziewczyna tego Artura (Monika). Zgodziłam się, choć uprzedzono mnie, że na początek kokosów nie będzie, ale fajnie, bo robimy coś razem, budujemy razem fajną firmę.

Na początku praca sprawiała mi dużo radości, choć pensja była marna. Szefem był Artur, ja i Monika pracowałyśmy teoretycznie na tym samym stanowisku. Firma się rozrastała, finansowo niestety nic z tego nie widziałam, mimo, że pracy było mnóstwo. Artur i Kamil tłumaczyli, że trzeba do pensji podejść ostrożnie, poczekać na stabilizację dochodów itd. Ok, rozumiem. Robiłam bezpłatne nadgodziny, czasem wykonywałam obowiązku Artura i Kamila, co mi bardzo schlebiało, cieszyły mnie pochwały. Zgrzyty pojawiły się, gdy zauważyłam, że Monika zupełnie inaczej podchodzi do swojej pracy. Praca od do, nadgodzin nie robiła, a jeśli już to rozliczając się z nich co do minuty. Zaczęłam się domagać tego samego. Nadgodziny niby mi zapisywano, ale za nie nie płacono proponując w zamian wolne. Przemilczałam, ale zaczęłam dość jawnie podchodzić do swojej pracy zerojedynkowo i robić tylko to, za co mi płacono.

Doszło do awantury. Dlaczego? Powiedzmy, że w zakres moich obowiązków wchodziły czynności A i B. Do czynności C Artur zatrudniał firmę zewnętrzną. Niestety, ponieważ usługi firmy były drogie, często próbowano czynność C zrzucić na mnie. Broniłam się przed tym, bo nie do końca miałam do tego kwalifikacje, poza tym uważałam to za wykorzystywanie. Wyglądało to tak, że firma zewnętrzna miała wykonać czynność C i bazując na tym ja i Monika robiłyśmy A i B. Monika to olewała, jeśli C było niewykonane, to ona nie robiła też A i B lub robiła bez uwzględnienia C, co prowadziło do błędów. Zaczęłam robić tak samo, no bo bez jaj... ile można się upominać o to, aby C było zrobione... O ile to, że Monika miała takie podejście nie było problemem, tak ja zostałam za to opierniczona z góry na dół. Mając na uwadze, że atmosfera miała być niemal rodzinna porozmawiałam z Arturem szczerze, powiedziałam, że umawialiśmy się na coś innego i nie będę brała na siebie C. W odpowiedzi zostałam zwolniona.

Od tego czasu nie miałam z nikim stamtąd kontaktu przez kilka lat. Rok temu Kamil odnowił ze mną kontakt, powiedział, że tamten start-up nie wypalił, przeprosił za Artura, powiedział, że sam żałuje, że cokolwiek z nim zaczynał.

Obecnie pracuję sobie, mam już doświadczenie, dobrą pensję, pracę od do i dobre warunki.
Tymczasem Kamil znów zaproponował mi współpracę. Napisał, że sam otwiera swój biznes i chętnie wziąłby mnie na pokład, oczywiście już za dobrą kasę i na przejrzystych warunkach. Zgodziłam się z nim spotkać, choć raczej z nastawieniem, że mu odmówię. Ale teraz najlepsze. Przychodzę na spotkanie, a tam Artur. Pytam, co on tu robi?
Kamil: A no bo ja ci nie mówiłem, bo Artur będzie moim wspólnikiem.

Wyszłam. Kamil mi napisał, że jestem niepoważna, chowam urazę i zachowuję się jak dziecko.
Bez puenty, bo chyba piekielność dla wszystkich zrozumiała.

praca