Tę historię, zważając na pewne okoliczności, podzielę na dwie części. Właśnie tę drugą i dokladne wyjaśnienie, dlaczego tak postępuję, zostawię w komentarzu. I bez tego post będzie dosyć długi.
Wraz z rozpoczęciem nauki w gimnazjum, powstał w moim życiu dość istotny problem. Mianowicie, poprzednia nauczycielka, z którą miałem dodatkowe lekcje Angielskiego, odeszła w wir obowiązków zawodowych, więc powstał, że tak powiem, "wakat" na tym stanowisku. Sprawa się sama jednak rozwiązała. Panią Bożenę (imię zmienione), poleciła moim rodzicom wspólna znajoma. Rodzice zadowoleni, bo podczas krótkiego spotkania zrobiła dobre wrażenie.
Pani B była dość wymagającym belfrem i to czynnie wykonującym zawód. Ja, jako świeżo upieczony gimnazjalista, potrafiłem być dosyć krnąbrny w szkole, ale mając przed sobą wywołującego respekt nauczyciela, potrafiłem go uszanować. No może raz czy dwa mi się zdarzyło przegiąć, ale bez większych konsekwencji ;)
Z kolei lekcje z nią, miały polegać raczej na podnoszeniu umiejętności językowych w pełnym tego słowa znaczeniu, a nie bezsensownym klepaniu tego, co klepaliśmy na zajęciach w szkole. No i w praktyce, nie klepaliśmy tego co w szkole, poza kilkoma godzinami przeznaczonymi na krótkie powtórki do sprawdzianów.
Z Panią Bożeną od samego początku nie układało się najlepiej. Bywają takie relacje, gdzie pomimo braku kłótni, po prostu nie ma chemii i ten "związek" właśnie taki był. Pochwał z jej strony raczej nie uświadczałem, błędy natomiast wytykane były z najwyższą skrupulatnością i dodatkiem dosyć chamskich docinków. Ciężko było mi to znosić bez riposty, ale jakoś mi się udawało. Od czasu do czasu prosiłem jedynie, by nie przesadzała, bo jeżeli czegoś nie rozumiem, albo nie zapamiętałem za pierwszym razem, to nie jej na złość. Ale nic nie docierało.
W przerwie od rozwiązywania ćwiczeń i docinków (mówienia po Angielsku z mojej strony było bardzo mało, czym byłem dość zawiedziony - nie da się mówić, gdy druga osoba strzela słowami jak z armaty, bez przerwy) wychwalała swojego kochanego syneczka. Rok starszy ode mnie Artur (imię zmienione) był w jej mniemaniu uosobieniem geniuszu, zaradności, mądrości i wszelkich cnót. O nim akurat opowiadała po Polsku. Prawda o jedynaku była zupełnie inna. Dobrze o tym wiedziałem, bo miałem znajomych uczęszczających z Arturem do szkoły, a potem sam miałem okazję się przekonać. Udałem się pewnego razu za potrzebą, nie widząc palącego się światła, wszedłem do łazienki i moim oczom ukazało się to genialne dziecko, z "fają" na wierzchu, w celu... No cóż, nie oddania moczu. Dodam, że mieszkanie było dość małe i siedzieliśmy z łazienką ścianę w ścianę, do tego nie było tam zamka. Takie z niego było "inteligentne" dziecko.
Po kilku miesiącach co raz większej męki, przyszedł ten dzień. Przyszedłem na zajęcia z jednym, nienapisanym zdaniem (do zrobienia często miałem przekształcenie zdań na inny czas i z około czterdziestu paru nie zrobiłem jednego) z pracy domowej, więc Pani Bożena była w jeszcze mocniej docinkowej formie. A po dwudziestu minutach zajęć, rozpoczęła mi dyktowanie zdań do przekształcenia na inny czas. Drugie zadanie złośliwa Belfer podyktowała zbyt szybko.
Przepraszam Panią bardzo, nie słyszałem, czy mógłbym prosić o powtórzenie? - pytam uprzejmie.
- Gdybyś zajmował się słuchaniem mnie, a nie myśleniem o głupotach, to byś teraz nie prosił - powiedziane wyjątkowo zjadliwym, pełnym wręcz agresji tonem.
Niby mi znanym, ale tym razem coś we mnie pękło.
Ja: Jedna sprawa. To, że Pani nie usłyszałem, wcale nie oznacza że Pani nie słucham.
Tyle. I skupiłem się na poprawieniu słówka, które niewyraźnie napisałem. W następnym momencie dobiega mnie jednak niespodziewana odpowiedź.
- Wychodź z mojego domu.
- Słucham? Dlaczego? - pytam kompletnie zdezorientowany.
- Z POWODU KWESTIONOWANIA MOICH POLECEŃ I DYSKUSJI ZE MNĄ!!! - wrzasnęła - NIE BĘDZIESZ ZE MNĄ DYSKUTOWAŁ! KOŃCZYMY ZAJĘCIA A O WSZYSTKIM POINFORMUJĘ TWOJĄ MATKĘ!
- Nie mam pojęcia o co Pani chodzi - odpowiadam - ale dobrze. Czyli już zajęć z Panią mieć nie będę?
- NIE! NIE CHCĘ CIĘ WIDZIEĆ W MOIM DOMU!!!
- Okej.
W tym momencie wstałem, zgarnąłem szybko książki do plecaka i czując na sobie jej pełen szału wzrok, udałem się do wyjścia. Na odchodnym jeszcze rzuciłem "do widzenia" i wyszedłem z jej mieszkania. Odpowiedziało mi tylko trzaśnięcie drzwiami.
Epilog tej historii jest taki, że po powrocie do domu całą sprawę przedstawiłem rodzicom zgodnie z prawdą. Potem usłyszeli relację Pani Bożeny, pełną szału i pretensji. I choć nie byli zadowoleni, że "straciliśmy" drugiego nauczyciela dodatkowego Angielskiego w ciągu kilku miesięcy, sprawa po paru dniach rozeszła się po kościach.
Do dziś nie wiem co w nią wstąpiło. Na szczęście, więcej tej kobiety (ani jej synalka) nie spotkałem :)
Lekcje dodatkowe
Część 2: Ponieważ prawie za każdym razem, kiedy wrzucałem tutaj historie, znikąd pojawiali się "wszechwiedzący" użytkownicy, przypisujący mi rzeczy, których nie zrobiłem i słowa których nie powiedziałem, a pod ostatnią historią o Polskich drogach przekroczone zostały wszelkie granice, mam dla was wyjaśnienie kwestii, które zostaną najprawdopodobniej przekręcone. Staram się antycypować, ale na pewno coś się jeszcze pojawi. Siłą rzeczy nie odpowiem w tym miejscu na każdy, bezpodstawny zarzut - w końcu nie siedzę w głowach kretynów, którzy nie potrafią czytać ze zrozumieniem. 1. To, że mówię o "wakacie na stanowisku nauczyciela dodatkowego Angielskiego", czy "złośliwych belfrach", nie znaczy że drwię sobie z nauczycieli. Wszystkich, z tymi "moimi" włącznie. 2. Tak, to że zdarzało mi się przegiąć w stosunku do nauczycieli to fakt i przyznaję się do błędu. Pani Bożenie jednak nie pyskowałem ani razu do czasu opisanej na końcu sytuacji, więc możecie uderzyć w inne tony niż "roszczeniowy gnojek". 3. "Nie klepaliśmy bezsensownie tego, co w szkole" nie równa się temu, że to co było w szkole nie miało sensu. Bo miało, my akurat wychodziliśmy na tych lekcjach nad program. 4. Wszedłem do łazienki, podczas gdy Arturek tam był - tak, macie rację, taki ze mnie był hultaj. W łazience nie paliło się światło, w pokoju synalka (zamknięte drzwi obok) już tak, w końcu, jak już wspomniałem, nie było tam zamka. A przez drzwi podsłuchiwać nie miałem powodu. Jaśniej nie da się wytłumaczyć mojej pomyłki. Aha, i nie, nic z tym, co ujrzałem, nie zrobiłem. To też logiczne, skoro o tym nie napisałem. 5. Musicie mi zaufać, że chamskie docinki w istocie oznaczały chamskie docinki a nie moje "wymysły", "przesadzanie", "brak luzu". Dokładnie nie przytoczę z powodu upływu wielu lat, były to rzeczy sytuacyjne, co daję do zrozumienia w następnych linijkach tekstu. I tak, ciężko znosić bez reakcji, kiedy ktoś Cię denerwuje przez większą część zajęć. Chyba, że lubujesz się w byciu workiem treningowym, co mnie nie dotyczy. 6. Dziwi kogoś, że nie pamiętam docinków, a pamiętam ostatnią rozmowę z Panią Bożeną? To powiem wam, że była to na tyle hardcore'owa awantura, że ciężko było o tym zapomnieć. Dlatego przytoczyłem ją w wersji bardzo przybliżonej. Przybliżonej - to słowo nie znaczy, że przekręcam fakty, a to że starałem się wiernie odwzorować słownictwo użyte w tejże konwersacji. 7. W akapicie o rodzicach celowo nie wspomniałem o całości ich reakcji. Autorzy mają prawo do niedopowiedzeń. 8. I na koniec: jeśli chcesz mi napisać, że sam byś lepszą historię wymyślił i to wszystko nie mogło się wydarzyć naprawdę, po prostu wyjdź. Konstruktywnie podyskutujemy po podaniu argumentów mających pokrycie w rzeczywistości.
Odpowiedz@kot022: czy, ty się przejmujesz? Przypadek opisujesz i gotowe, nie musisz się tłumaczyć.
Odpowiedz@Dominik: dokladnie to samo pomyslalam
Odpowiedz@Dominik: Ale to zrobiłem, bo miałem czas i chęci. I z pełną świadomością, że parę osób to zminusuje. Może nie wszystkich ćwierćmózgów to powstrzyma, ale jakąś część na pewno. Tak jak mówiłem, popatrzysz jakie szambo wylewało się pod poprzednimi historiami w komentarzach = spojrzysz na tę inicjatywę bardziej przychylnym okiem. O ile masz chociaż odrobinę oleju w głowie.
Odpowiedz70% tekstu jest tutaj zbędne
Odpowiedz@maat_: Otóż nie, nie jest. Zapowiedzi tego, co będzie w komentarzu nie uważam za zbędne, podałem tam argument, dlaczego to wrzuciłem. Wstępu również nie uważam za zbędny, bo bez nakreślenia początku tej relacji i naszych charakterów nie wyglądałoby to wiarygodnie. Potem już jest właściwie samo meritum. Może z akapitu o Arturze mógłbym zrezygnować i zostawić go na inną historię, jednak powiedziałem a, więc trzeba było powiedzieć b.
OdpowiedzWooohooo! Naprawdę? Uważasz, że wyrazem braku inteligencji "Artura" jest to, że się masturbował w łazience? Pozwól, że przy tej okazji uświadomię Cię, że masturbacja u nastolatków, obojga płci zresztą, jest CAŁKOWICIE NORMALNA.
Odpowiedz@Litterka: gdyby był bardziej inteligentny, to zamknąłby drzwi na zamek...
Odpowiedz@Litterka: Ależ nie. Brakiem inteligencji u Artura jest masturbacja w łazience, przy zgaszonym świetle i bez możliwości zamknięcia się od środka. Wszystko to podczas gdy jego matka za ścianą prowadzi dodatkowe lekcje, więc szansa wejścia kogoś do środka wzrasta dwukrotnie.
Odpowiedz