piekielni.pl

Od jakichś 10 lat co roku wybieramy się z paczką przyjaciół - zmęczonych stołecznych korposzczurów - na kajaki. Wykrawamy sobie jakiś weekend w czerwcu, lipcu lub wrześniu.

Wybieramy niewielkie rzeczki. Nikt z nas nie jest wyczynowcem, potrzebujemy tylko ciszy, spokoju, przyrody. Pływaliśmy na Krutyni, Czarnej Hańczy, Brdzie, Czarnej Nidzie, Radomce itp. Ładujemy akumulatory spokojem, nasze oczy odpoczywają od wielkomiejskiego betonu, wpatrując się we wszechobecną zieleń, a nasze uszy odpoczywają od wielkomiejskiego hałasu, wsłuchując się w ciszę rzeki, okolicznych lasów i pól oraz śpiew ptaków. Pewnie, że czasem słychać rozmowy, czasem ciszę przetnie czyjś śmiech, czasem ktoś coś zaśpiewa. Nikomu to nie przeszkadza. Ludzkie głosy splatają się z głosami przyrody, tworząc dla nich harmonijne tło. Na swojej trasie spotykamy, oczywiście, innych ludzi - grupy podobnych do nas korp-ratów, rozbawioną młodzież, rodziny z dziećmi, zakochane pary, starsze osoby itp. - przekrój społeczeństwa. Zazwyczaj łączy nas z nimi chęć poszukiwania spokoju, ciszy i relaksu przy leniwym wiosłowaniu.

Niestety, nigdy jeszcze nie zdarzyło nam się przynajmniej jeden, jedyny raz NIE spotkać na swojej trasie pewnego specyficznego rodzaju Homo Sapiens Sapiens (?). Zazwyczaj przedstawiciele tego gatunku przyjmują postać ABS-ów w towarzystwie Blondies Solaris, ale nie chcę generalizować. Zresztą to nie o ich wygląd chodzi, lecz o akustykę.

Otóż grupy te raczą nasze spragnione ciszy uszy potwornym, przeraźliwie głośnym dysonansem, który wydobywa się z przenośnych głośników, pracujących chyba na najwyższej granicy swojej wytrzymałości. Dysonans ten ma różne nazwy, ale na tej stronie określany jest najczęściej jako "umcyk-umcyk"*. To rodzaj upiornej pseudomuzyki, od której marszczy się tyłek, a zakończenia nerwowe całego organizmu zaczynają wibrować w jakimś koszmarnym crescendo.

Kiedyś usiłowaliśmy stosować taktykę wyprzedzania "umcykowców". Nie zdawało to jednak egzaminu. Pomimo ostrego złapania za wiosła, zawsze kiedyś tam chcieliśmy się zatrzymać, żeby się wykąpać, zjeść coś czy zwyczajnie odsapnąć (płyniemy wszak czysto relaksacyjnie). Wówczas koszmarne dźwięki nas doganiały. Stosowaliśmy zatem taktykę zwalniania i przeczekiwania akustycznego koszmaru.

W ten weekend też byliśmy na kajakach. Gdy po czterech godzinach relaksu dogonił nas cienki tenorek, zawodzący: „Będziesz mooooojaaaaa, bo ja już jestem twóóóóóóójjjj”, zalała mi oczy czerwona poświata. Złapałam za wiosła i z szaleństwem w oczach postanowiłam staranować źródło nienawistnego dźwięku i utopić głośnik.

Dobrze, że kolega płynący ze mną mnie powstrzymał, bo odpowiadałabym za uszkodzenie mienia.

*Nie znaczy to, że jakakolwiek inna muzyka - nawet muzyka, a nie „muzyka" - nie przeszkadzałaby w takich okolicznościach. Gdyby to był pop, rock, soul, blues, funky, jazz, techno (wstawcie sobie, co chcecie), też nie bylibyśmy zachwyceni. Ale wówczas byłby to tylko dysonans akustyczny, a nie wrażenie marszczenia tyłka i drgania końcówek nerwowych. Ale to rozważania czysto akademickie. Nigdy nie usłyszeliśmy na wodzie innych dźwięków dysonalnych poza „umcykami".

marzenia i koszmary