piekielni.pl

Przygody kelnerki mikado188 część druga.

Kawa. O kawie można książki napisać. Nie ma nic złego w tym, że ktoś się na kawie nie zna; jak przyjechałam na stałe do Warszawy wiedziałam, że istnieje kawa czarna, biała i cappuccino. Czym jest espresso czy latte nie miałam pojęcia, pytałam baristów w kawiarni. Niestety nie wszyscy potrafią się przyznać, że czegoś nie wiedzą, każdą prośbę o doprecyzowanie, czy próbę wytłumaczenia, że coś, o co proszą nie istnieje, reagują awanturą i śmiertelną obrazą.

Cztery wybrane przypadki z mojej pracy:
1.Wchodzą dwie panie po pięćdziesiątce, chcę podać kartę, panie jednak mówią, że one tylko na kawę i ciastko, pytają jakie mamy desery. Po udzieleniu przeze mnie odpowiedzi pada zamówienie:
- To poprosimy dwa serniki i jedną białą latte, a drugą czarną.
- Proszę Pani, nie ma czegoś takiego jak biała i czarna latte. Latte to pojedyncze espresso z dużą ilością spienionego mleka.
- Ale co pani opowiada, ja byłam w Monachium i tam była czarna i biała latte!

Jako, że były to początki mojej kariery i generalnie nie miałam jeszcze odporności na ludzkie nieogarnięcie i przeświadczenie o własnej nieomylności, próbowałam dalej tłumaczyć, ewentualnie starać się dopytać o co dokładnie chodzi. Pytałam, czy może chodzi o zwykłą czarną i białą kawę, lub też o klasyczne latte i latte macchiato, czyli latte dwuwarstwowe i trójwarstwowe. Panie się coraz bardziej nakręcały, ja lekko już przestraszona (jak to świeżynka) pytam, czy mogłyby mi powiedzieć jak robi się te magiczne czarne i białe latte. Pani święcie oburzona wykrzykuje:
- Ja mam cię dziewczyno uczyć jak robić czarną i białą latte!? Ty to powinnaś umieć! Rowy kopać, a nie do kulturalnych ludzi przychodzić!

Poszłam w końcu po kierownika w zasadzie ze łzami w oczach, bo to był mój pierwszy tydzień pracy i brałam jeszcze wszystko do siebie. Menager po usłyszeniu historii wyglądała jak z mema internetowego „Are you fuc*ing kidding me?” Po czym poleciła wracać za bar, a ona je obsłuży. Po tym jak wyszły podeszła do mnie i powiedziała, że jakby kiedy wróciły mam je zbyć mówiąc, że nie podajemy czegoś takiego jak czarna i biała latte i zaproponować coś innego, a jakby się awanturowały, to po prostu wyprosić.

2. Druga historia miała miejsce jakieś 3 miesiące później. Przychodzi małżeństwo, również po pięćdziesiątce. Pani siada do stolika, pan podchodzi do baru i chce złożyć zamówienie.
- Poproszę kawę z ekspresu.
- Jaką?
- Poproszę kawę z ekspresu.
- Dobrze, ale jaką? Latte, cappuccino?
- (unosząc głos) Poproszę kawę z ekspresu!!
- Proszę pana, każda kawa jest z ekspresu, chodzi mi o ro…
- (drąc się) Poproszę kawę z ekspresu!!

Zacisnęłam usta i zaczynam odliczać do dziesięciu. Facet, szczęście w nieszczęściu, nie czekał na moją reakcję i dodał warcząc „Jak już pani zrobi, to proszę dodać do niej małą łyżeczkę mleka 3%.” Po ilości mleka strzeliłam, że chodzi o espresso. Zrobiłam, wypił. Czyli trafiłam. Podchodzi drugi raz do baru – „Poproszę sok z pomarańczy świeżo wyciskany”. „Niestety nie mamy, mogę zaproponować jedynie sok z butelki.” Cisnął we mnie 20 złotówką za colę dla żony i swoją kawę po czym wyszedł obrażony.

3. Wchodzi pani koło sześćdziesiątki z mężem. Rzuca mi od razu przy drzwiach wejściowych, nie zważając, że kończę się rozliczać z innym klientem – „Poproszę dużą czarną kawę!”. Odpowiadam: „Mamy jeden rozmiar kawy, w przypadku czarnej kawy to 200 mililitrów.” Pani patrzy na mnie jakbym ją właśnie spoliczkowała, jednak siada przy stoliku z mężem i rzuca „Daj mi kartę”. Podaję, czekam na zamówienie. Pani patrzy w menu, krzywi się.
- Dlaczego tu są tylko cztery rodzaje kawy?
- Niestety tylko tyle oferujemy.
- W Costa coffee jest więcej! I gdzie są kawy 500 mililitrów?
- Proszę pani, nie jesteśmy kawiarnią, tylko pizzerią, mamy 30 rodzajów pizz w czterech rozmiarach, ale jeżeli chodzi o kawę, to mamy tylko to i automatyczny ekspres ciśnieniowy.
- Dobra, poproszę tą czarną kawę, te 200 mililitrów.

Podaję, pani wypija, milczy. Mąż prosi o rachunek, płaci. Wstają, kierują się do wyjścia. Otwieram usta, by powiedzieć „do widzenia”, wtem kobieta się odwraca i wykrzykuje: „Wstydzilibyście się taką lurę podawać, prostaki! Więcej tu nie przyjdę!”. Wytrzeszczyłam oczy, kontrolnie zrobiłam kawę w ekspresie, wyszła normalna kawa, o standardowej mocy, jak w typowych kawiarniach.

4. Wchodzi Pani koło sześćdziesiątki. Były to ostatnie tygodnie pracy w tej pizzerii, bo pensja w stosunku do oferowanych warunków zatrudnienia i piekielności gości nie była wystarczająca, by przełknąć narastającą frustrację. Siada i prosi „czarne cappuccino z mlekiem”. Mając w pamięci kobiety z pierwszej historii, chce się upewnić, czy chodzi o standardowe cappuccino. Pani zdziwiona, zaczyna się plątać, w końcu prosi „czarne cappuccino bez mleka”. Podaję kartę i chcę wytłumaczyć z czego składa się cappuccino, ale Pani widząc cenę 6,90 w menu zaczyna dociekać czemu tak drogo. Mówię, że jak na Warszawę to typowa cena za kawę w knajpie z obsługą kelnerską. Pani prycha, „myślałam, że ze 3 złote będzie, tak to nie chce!”. Wyszła.

Nie chcę nawet myśleć co przeżywa obsługa w kawiarniach.

gastronomia