piekielni.pl

Było nas troje - [b]rat, najstarszy syn, ja - średnia i [s]iostra, najmłodsza. Troje dzieci, każde z innego ojca, każde przez kochaną mamusię traktowane inaczej.

[B] miał, łagodnie rzecz biorąc, mocno przesrane. Niski, chudy, jako nastolatek był szkolnym popychadłem. Mamusia nie pomagała - wyśmiewała się z niego na równi z kolegami - że głupi, bo dysgrafik, że nic nie osiągnie, że nic dziwnego, że go gnębią. [B] wyrósł, chudość mu przeszła, kompleksy i trauma najwyraźniej nie. Rzucił szkołę i następne dziesięć lat spędził na garnuszku mamusi, nie mogąc znaleźć stałej pracy. Po trzydziestce udało mu się usamodzielnić - w sumie tylko dlatego, że zdarzyło mu się zapłodnić niepełnoletnią dziewczynę. Szybki ślub, równie szybko dwoje dzieci, w tym jedno upośledzone. I więzienie, bo [B] zdarzyło się kogoś pobić. Za to, że facet miał nieodpowiedni kolor skóry.

Ja też miałam przesrane. Zawsze najgorsza, również wyśmiewana, i w szkole, i przez mamusię. Zero zainteresowania, brak podręczników szkolnych, szampon wydawany do kąpieli w nakrętce, bo "za dużo zużywasz, ty wiesz, ile mnie kosztujesz?!". Szybka wyprowadzka zaraz po osiemnastce i kilka lat terapii.

[S]iostra natomiast wszystko miała podane na tacy. Drogi tablet graficzny, bo lubiła rysować. Gitarę, bo zachciało jej się grać. Ukochana córka mamusi, z niezdiagnozowaną alergią na wszystko, reagująca histerią na wszystko, co było nie po jej myśli. W wieku dwudziestu pięciu lat pracą, chociażby wakacyjną, się nie skalała - mamusia woli pożyczać na wieczne nieoddanie od synowej z dwójką chorych dzieci na głowie.

I nagle mamusia zachorowała, potrzebuje opieki praktycznie 24/7. Synek nadal w pierdlu. Synowa nie wyrabia, będąc ledwo po dwudziestce wygląda, jakby była dwa razy starsza. Siostra dzwoni z histerycznym pytaniem, co ona ma teraz robić.

Szczerze powiedziawszy? Nie wiem. I raczej to mnie nie obchodzi. Jeśli zasądzą mnie o alimenty, będę walczyć, aby ich nie płacić. I może jestem piekielna, ale nie mam zamiaru dać się wmanewrować w kolejny syf.