piekielni.pl

Miałam przyjaciółkę. A przynajmniej tak mi się wydawało. Kiedyś dałabym sobie za nią obciąć rękę... i dobrze się stało, że tego nie zrobiłam. Znacznie trudniej opisywałoby mi się tę historię. ;)

Z A. poznałyśmy się na pierwszym roku studiów i od razu znalazłyśmy wspólny język. Rozumiałyśmy się bez słów, byłyśmy praktycznie nierozłączne, więc od drugiego roku postanowiłyśmy zamieszkać razem. I tak upłynęły nam w słodkiej sielance trzy lata. Co było później? Później zaczęło się moje piekło.

A. zeszła się z K., który również był z nami na roku. I nagle nasz dwuosobowy pokój zamienił się w pokój trzyosobowy, a mieszkanie zyskało dodatkowego lokatora. K. potrafił przesiadywać u nas całymi dniami. Na początku mi to nie przeszkadzało - dogadywaliśmy się przecież świetnie (a przynajmniej tak mi się wydawało). Z czasem jednak stawało się to coraz bardziej uciążliwe. Sygnalizowałam to co jakiś czas, słyszałam że nie ma problemu, że zaczną się rzadziej widywać, albo będą to robić u niego.

Prawdziwy problem pojawił się, gdy pewnego dnia "zasiedział się" u nas do godziny 3 w nocy. Zwróciłam A. grzecznie uwagę, że było to lekkie przegięcie z ich strony i że następnym razem wolałabym być uprzedzana jeśli planują powtarzać takie sytuacje. Przyznała mi rację, nawet przeprosiła i obiecała informować, jeśli K. będzie miał w planach trochę dłuższy pobyt u nas. To samo powtórzyłam K. - nie osobiście, a na pewnym popularnym portalu społecznościowym.

Wtedy zaczął się zachowywać, jakby ktoś mu wsadził w miejsce, gdzie plecy tracą swą szlachetną nazwę, stado rozjuszonych szerszeni. Dowiedziałam się, że jestem chora psychicznie i powinnam się leczyć, skoro takie rzeczy mi przeszkadzają. Mam poważny problem ze sobą, na dodatek jestem furiatką, a on jak żyje nie widział takich cudów, że jedna współlokatorka powinna uprzedzać drugą o spodziewanym gościu. Nie powiem, zrobiło mi się przykro. Nawet bardzo. Opowiedziałam A. o zaistniałej sytuacji i poszłam się przejść, żeby trochę ochłonąć. Jak wróciłam, czekała na mnie wiadomość od K. z przeprosinami i zapewnieniem, że wcale nie miał tego na myśli tylko "coś mu się ubzdurało". Oczywiście wiedziałam, że to wymuszone i nieszczere, ale postanowiłam udawać, że wierzę w te brednie.

Od tego czasu było już tylko gorzej. Nie dość, że potrafił przesiadywać u nas praktycznie od rana do wieczora (oczywiście bez żadnej wcześniejszej informacji), to jeszcze zaczęły się docinki i podśmiewanie. Z obu stron. Doszło do tego, że gdy oboje smażyli kotlety w kuchni i zostawili uchylone drzwi do pokoju, usłyszałam, że trzeci, najtłustszy kotlet (czyli ja) siedzi niestety za ścianą i oni biedni nie mogą spokojnie czasu ze sobą spędzić. Z uśmiechem na ustach wyszłam z pokoju i pod pretekstem zrobienia sobie herbaty poinformowałam ich, że ściany są cienkie i w pokoju bardzo dobrze wszystko słychać. Miny mieli dość zaskoczone.

Jednak takie sytuacje się powtarzały i to dość często. Tym razem chyba z premedytacją. Zaczęło się również robienie mi koło pióra do wszystkich naszych wspólnych znajomych. Dotarło to do mnie pocztą pantoflową bardzo szybko. W sumie nie byłam jakoś wybitnie zaskoczona, a raczej rozczarowana. Znajomi, którzy znali prawdę, nie wierzyli w ich bujdy, a reszta jest dla mnie mało ważna i nie miałam zamiaru przejmować się ich zdaniem.

Dzisiaj powoli rozglądam się za nowym mieszkaniem. Nie informuję o wyprowadzce nikogo oprócz właścicielki. Z A. praktycznie nie rozmawiam, czasem zamienimy parę zdań na niezobowiązujące tematy. I tylko boli mnie fakt, że czasami wydaje nam się, że kogoś znamy... i mamy rację - wydaje nam się.