piekielni.pl

Historia sprzed roku.
Późny wieczór, któryś z dni roboczych – w każdym razie było już ciemno. Wracając od dziewczyny do domu jedną z głównych ulic Warszawy, która przez większość odcinka ma 3 pasy i prowadzi w stronę Raszyna, staję na światłach jako pierwszy na skrajnym, prawym pasie. Z zasady jeżdżę powoli i ekonomicznie (zwłaszcza to drugie), więc spokojnie poruszam się po stolicy w okolicach dopuszczalnego limitu prędkości – stąd częsty wybór pada na prawy pas. Na środkowym pasie – po mojej lewej stronie – stanął samochód dostawczy, popularna „szafa”.

Zgodnie z normą, zapala się światło żółte pod czerwonym i po chwili zielone. Lekko dodaję gazu, kątem oka widząc, jak równo ze mną rusza samochód obok, po czym nagle sprzed jego maski wyskakuje ciemna postać i „łup!” – odbija się od lewego boku mojego samochodu i ląduje jeszcze na pasach, metr przed moim autem. Z mojej strony szok, ale ogarniam się w dwie sekundy, zaciągam ręczny (o światłach awaryjnych nie pomyślałem, ale nie było potrzeby. Ruch obok mnie i za mną zamarł) i wyskakuję z samochodu.

Prędkość nie mogła być większa niż 5-7 km/h, ale – jak się okazuje na oko piętnastoletni chłopak pod wpływem alkoholu – wstaje jak najszybciej, jęcząc i trzymając się za bolące prawe udo, ewidentnie chcąc biec dalej. Z chodnika obok podbiega facet i wraz ze mną znosimy chłopaka z ulicy, żeby mógł usiąść na pobliskiej ławce. Następnie wracam do samochodu i parkuję nim obok, żeby nie tamować ruchu. Zjawia się też ok. trzydziestoletnia kobieta z sąsiednich pasów, która mówi, że była świadkiem i może powiedzieć jak wszystko przebiegało (w domyśle – wskazać na winę chłopaka, nie moją). Jednak charakter jej wypowiedzi nie miał piekielnego charakteru nastawionego na naskakiwanie na poszkodowanego, a raczej uczciwą, obywatelską postawę.

Chłopak był ewidentnie przestraszony, ale nie zdarzeniem, a możliwością konsekwencji picia alkoholu i niepełnoletności. Wraz z facetem, który mi pomógł, musimy wręcz trzymać go za rękę, bo poszkodowany próbuje cały czas uciec. W tym czasie nawiązuje się dialog – [J] – ja; [Ch] – chłopak:

[J] – Słuchaj, niedaleko jest szpital, podwiozę cię i lekarz zobaczy twoją nogę.
[Ch] – Nie, nie! Ja już muszę iść. Nic mi nie jest, nic mi nie jest. Moja wina, nic mi nie jest.
[J] – To może być poważne, lepiej sprawdzić.
[Ch] – Nie, nie! Nic mi nie jest, jest ok.

Niby kość udowa jest najtwardsza ze wszystkich w ludzkim organizmie, a i prędkość czy samo uderzenie nie były duże. Ale według mnie, lepiej zawsze to sprawdzić. W namawianiu (i ciągłym przytrzymywaniu) wtóruje mi cały czas mężczyzna, podobnie zresztą jak kobieta, która chwilę temu się zjawiła. Będąc świadomym obaw chłopaka, z którego wypowiedzi dawało się wyczuć promile, mówię uspokajającym głosem:

[J] – Słuchaj, piłeś tak? I jesteś niepełnoletni? To nieważne w tej chwili, ok?

Chłopak nie skomentował, tylko dalej się szarpie, w oczach mając rosnące przerażenie moim odkryciem. Zapewne w jego głowie większy strach budziła wizja spotkania z policją (wszak nieletni, pod wpływem i wiedział, że wyskoczył na czerwonym na pasy), a następnie – z rodzicami.

[J] – Daj się podwieźć, najważniejsze jest twoje zdrowie. Nie przejmuj się tamtym.

Jednak chłopak wykorzystując moment, kiedy na pobliskim przystanku zatrzymał się autobus i otworzył drzwi, wyszarpnął się z i tak przecież lekkiego uścisku i mocno kuśtykając popędził do pojazdu, wskoczył i odjechał. Wymieniłem z innymi spojrzenia, skomentowaliśmy sytuację i uznaliśmy, że więcej nie mogliśmy zrobić, więc rozeszliśmy się. Na wszelki wypadek, kobieta podała mi swój numer telefonu, gdyby jednak potrzebny był świadek zdarzenia.

Co miałem innego zrobić? Wsiadłem i pojechałem dalej. Efektem uderzenia było lekkie wgniecenie maski nad lewym światłem. Mam tylko nadzieję, że chłopak „jedynie” stłukł sobie nogę i nie miał poważniejszych obrażeń. Oby też wyciągnął lekcję na przyszłość...

skrzyżowanie w Wawie