piekielni.pl

Narzeczony często wyjeżdża służbowo.
Z reguły, na delegację jechał z nim jego kolega z działu, z którym to już zdążył się zapoznać i polubić.
Dobrych parę miesięcy temu kolega, o którym wspomniałam zachorował i to na dłużej, sprawa przykra.
Dyrekcja była zmuszona jednak przyjąć kogoś tymczasowo na jego miejsce, bo robota sama się nie zrobi, a kolega nie wiadomo kiedy i czy w ogóle niestety wróci.

Przyjęto Pamelę, która jest córką kuzynki chrzestnej żony prezesa czy coś w tym stylu.
Dziewczyny na oczy nie widziałam, ale narzeczony mówił, że Pamela jest dość stereotypowa: długie czarne włosy, cera koloru kawy, dużo białych, kusych bluzeczek, tipsy jak miecze.
A najważniejsze: czego Pamela nie dotknie, to spieprzy.
Ale robota niezbyt odpowiedzialna, poważniejsze obowiązki porozdzielano pośród pracowników, dziewczyna miała nadzorować stronę internetową, w razie problemów zgłaszać do techników, jakieś tego typu sprawy.

I już od początku do narzeczonego mojego latała z byle bzdurą, mimo, że mój K. nie od tego jest, ale jako, że Pameli najbliżej do niego, bo pracują po sąsiedzku, to pomagał, jak miał chwilę, albo dyktował, co robić, albo kierował ją do innych osób, z reguły był uprzejmy, ale za kogoś odwalać roboty nie będzie.

Z biegiem czasu Pamela stawała się coraz bardziej nachalna, maślane oczka robiła, przymilała się - w sumie nie dziwię się, mój facet to przystojna bestia, ale jakieś hamulce trzeba mieć, szczególnie, gdy facet piąty raz odmawia pójścia na kawę i przypomina po raz piąty, że narzeczona na niego czeka.

Zazdrosna nie jestem raczej, po rewelacjach usłyszanych od samego K. raczej się śmiałam i współczułam mu psychofanki.

Do czasu.

Przyszła pora, by ruszyć w kolejną podróż służbową i to daleko, bo jakieś 400km do przebycia, dwa dni.
Ktoś z zakresu tego, czym zajmuje się mój K., i ktoś właśnie od stron/Internetu - szczegółów nie znam.

Na kogo padło? Na Pamelę. Nikt absolutnie nikt przy zdrowych zmysłach, nie robiłby tego, ale niezbadane są wyroki szefa wszystkich szefów.

I szefostwo zdecydowało, że pracownicy jadą razem, służbówki niet, prywatnym i zwrot kosztów (żeby nie oddawać podwójnie za paliwo to jednym autem).

Narzeczony jak zwykle przy wyjazdach oferuje, że pojedzie swoim samochodem, zgarnie Pamelę i pojadą.
Pamela protestuje, bo jej dom jest dalej, niż narzeczonego mojego, pod siedzibą firmy spotkać się to bezsens (i faktycznie, firma na jednym końcu miasta, trzeba by było całe miasto objechać rano, w tych korkach, żeby się na wylotówkę dostać), a w ogóle ona miasta nie zna, niedawno się wprowadziła i się zgubi jak sto pięćdziesiąt.

Po długich naradach szefostwo ustaliło, że Pamela ma rację i K. ma czekać na końcu miasta, jadą jej samochodem.

Cóż zrobić.
Zapakował się chłopak, o czwartej wstał, żeby na piątą móc dojechać i się stawić w umówionym miejscu.

Koło 5.40 dostaję od niego smsa, że Pameli niet, powrotny autobus w razie czego za godzinę i czy nie podjadę po niego bo komórka Pameli wyłączona, szef nie odbiera, a zimno jak szatan, i on nie wie w sumie co się stało.

Zwlokłam się z łóżka zaspana, po piętnastu minutach jestem już w drodze, dostaję smsa od K., więc się zatrzymuję i czytam, że mam wracać do łóżka i on przeprasza, Pamela minutę temu przyjechała, starą vectrą, a spóźniła się bo zaspała i zapomniała zadzwonić do K. i mu powiedzieć, że będzie godzinę później.

Szlag by to.

Grubo po północy, K. dzwoni. Odbieram i słyszę, że biedak strasznie zdenerwowany, uprzedza mnie, że na ostrym dyżurze jest i nie wróci tak, jak planował, tylko dzień później, bo coś mu tam chcą robić.

Cała zestresowana pytam, co się stało.
Ano, Pamelcia się stała.
Z tego co usłyszałam, caluteńki dzień dziewczyna się podlizywała do K., zdrabniała jego imię, próbowała dotknąć czy to ręki czy kolana.
K. ignorował, zdecydowanie odmawiał, wprost mówił, że są tu służbowo i sobie on nie życzy takich sytuacji.

Nie podziałało.
Na spotkaniu nie potrafiła sklecić porządnego zdania (nie dziwota), próbowała flirtować z moim K., budząc powszechny niesmak.
Spotkanie miało wieńczyć coś w stylu "coctail party", a mówiąc po polsku, w hoteliku, w którym odbyło się spotkanie, załoga poszła na drinki. K. z grzeczności został, ale jako, że jest całkowitym abstynentem, raczej rozmawiał i pilnował, żeby Pamela się nie urżnęła.
I nie upilnował. Zaledwie pół godziny po spotkaniu Pamela próbowała uściskać kelnera z baru.
Żeby firmie wstydu nie przenieść, wziął Pamelę pod rękę i zapakował do jej pokoju (oczywiście, mieli osobne pokoje).

Pamela, chyba dość mocno rozbudzona i pobudzona przez alkohol, już całkowicie niedyskretnie rwała mi chłopa na całego.
Gdy niewzruszony (czy raczej zażenowany) K. chciał opuścić pokój, mówiąc uprzednio, że powinna się w głowę stuknąć, Pamela ze złości nadepnęła mu na stopę. Obcasem szpilki.

Szczerze? Nie mam pojęcia, z czego te szpile miała, ale nie tylko but narzeczonego poszedł się kochać, ale też na stopie zrobiła się dziura niemalże na wylot.

K. wezwał pogotowie, na sor do wzięli, stwierdzili pęknięcie kości śródstopia i brzydką ranę do szycia i coś tam jeszcze, czego nie pamiętam i nazwać nie umiem.

A jak myślicie, co z Pamelką?
Gdy tylko wrócili do firmy (K. tym razem wrócił pociągiem), opis sytuacji poleciał do prezesa.
Pamela próbowała się wyprzeć wszystkiego, twierdząc, że to był wypadek.

Póki co, nie wiadomo, jak się sprawa potoczy, na bieżąco będę informować.

Ale coś zdaje mi się, że Pamela pracy nie utrzyma, mimo swoich rodzinnych koligacji.

praca