piekielni.pl

Wiosna, wiosna (choć w zasadzie to już bardziej lato).
Jak większość użytkowników przesiadłam się z przeładowanych autobusów na rower. Dojeżdżam nim prawie wszędzie - do pracy, szkoły, sklepu.
I właśnie przy tym ostatnim przybytku przydarzyła mi się dziwna historia.

Podjechałam rowerem pod sklep. Zapięłam go w stojaku znajdującym się tuż obok wejścia. Nadmieniam, że nie był to żaden ogromny HIPERmarket, lecz mniejszych rozmiarów market.
Więc zapięłam rower i poszłam na szybkie zakupy. Kawa, mleko, pieczywko i troszkę chemii.

Wychodzę z jedną reklamówką, stawiam ją w zamocowanym na bagażniku koszyku i odpinam swój rower - kluczykiem z przypiętą do niego smyczą.
Wtem podnosi się krzyk "Pomocy, złodziejka! Rower kradnie! Ochrona!" I dawaj tak dalej drzeć się w ten deseń.
No nie powiem zaczęłam się rozglądać za tym złodziejem, a nóż zatrzymam, fanta odzyskam. Długo się nie porozglądałam, bo w tej sekundzie czuję, jak jakaś ręka zaciska się na moim ramieniu! Instynkt obronny zadziałał prawidłowo i zanim sbię jeszcze do końca odwróciłam zdołałam dość mocno odepchnąć właścicielkę agresywnej ręki.
- Ochrona! Ratunku! Biją mnie! Rower kradną! Zostaw ten rower!
Stoję oniemiała, gdyż widzę, że donośny, piskliwy głos wydobywa się z wielkiej kobiety, na oko 40-50-letniej.
- To Pani rower? - pytam.
- Mój! Ochrona! Zostaw to! Zostaw to! - drze się dalej.

W tym momencie zjawia się ochrona. Chłopaczek malutki, chudziutki. Wątpliwości mam czy pełnoletni, ale w mundurze i z krótkofalówką - więc pewnie ochroniarz. Patrzy na mnie podejrzanie, to na rower, to na mnie, to na kluczyk w mojej ręce, to na drącą się kobitę, to na wciąż zapięty rower i pyta (w końcu):
- Co tu się stało?
Odpowiadam zgodnie z prawdą:
- Zostałam napadnięta przez tą Panią. Nie wiem z jakiego powodu.
Widzę, że najgłośniejsza osoba robi się czerwona i jak się nie wydrze:
- Ta menda rower mi chciała podpier***ić Panie Władzo. Klucze mi pewnie w sklepie z bluzy wyjęła. Ale ją złapałam! Mogę się zgodzić na 1000 zł zadośćuczynienia i o sprawie zapominam.
- Że co? To mój rower i po policję dzwonimy jak są jakieś wątpliwości! Macie tu monitoring? - pytam przelotnie ochroniarza.
- No jest. - mówi niewzruszony.
- Proszę dzwonić po policję, rower jest oznakowany, nagranie z kamery macie, więc szybko się okaże do kogo należy.
Pani drąca dość szybko upomina:
- Ja nie mam czasu na policję czekać! Złodziejka kłamie. To mój rower! Rozbój w biały dzień. Pan zabierze jej moje kluczyki i do domu jadę. Nie będę się z pospólstwem kłócić.
Pan ochroniarz patrzy na nas i mówi:
- Zapraszam panie do środka, wylegitymujemy się, zadzwonimy po policję, przejrzymy monitoring i wszystko się wyjaśni.
- Nigdzie nie idę - drze się kobieta! Okraść mnie chcą, a ja niby mam chodzić i się tłumaczyć.
No to ja wyjaśniam:
- Proszę Pana, ten rower jest oznakowany. Dwa lata temu go znakowałam. Tu, tu i tu (pokazuję palcem) są wygrawerowane przez policję numery. Proszę po nich zadzwonić i się upewnić do kogo rower należy. Bo chyba ta Pani głupiej szuka i chce mi bezkarnie rower zabrać i jeszcze tysiaka wyłudzić.

Czuję szarpnięcie. Mocne. Noż kur**
Pani wrzaskliwa próbuje mi wydrzeć zawiniętą wokół nadgarstka smycz z kluczykiem do zapięcia.
Chcę wyrwać rękę, ale widzę jak podchodzi jakiś pracownik sklepu, mówi coś do ochroniarza, a jego dłoń zaciska się na ramieniu drącej się i mówi do niej:
- Pani poczeka ze mną na policję. Pani - tu zwraca się do mnie - może jechać.
Wzięłam i pojechałam. Roztrzęsiona i wnerwiona jak cholera. Cały dzień chodziło mi po głowie co się stało z tą kobietą.

Następnego dnia POSZŁAM do sklepu do kierownika, bo nie widziałam na sklepie mojego wybawcy i pytam jak sprawa się zakończyła.
Kierownik okazał się być owym pracownikiem, dzięki któremu wczoraj mogłam swobodnie odjechać i przyznał, że w trakcie kłótni przejrzeli monitoring. Widzieli, że to moja osoba podjeżdża pod sklep nieszczęsnym rowerem, że to moja osoba go zapina, a pani, która wszczęła całą burdę obserwowała mnie i czekała do momentu aż podejdę do roweru.
Awanturującą się zabrano na posterunek i tyle ją widziano.

Co się z ludźmi dzieje? Strach gdziekolwiek się ruszyć.

sklepy