piekielni.pl

Pracuję na dość ekskluzywnie wyglądającym stoisku, umieszczonym w pasażu większego sklepu.
Piekielnych historii od otwarcia nazbierało się kilka, ale dopiero świąteczna atmosfera sprawiła, że niemal codziennie dzieje się coś ciekawego, piekielnego albo po porostu zabawnego. :)

Sytuacja 1.

Siedzę sobie wczoraj spokojnie, książka się skończyła, klientów brak, więc wpadłam na pomysł, że sobie zrobię porządek w papierach. Wyciągnęłam całkiem ładną papierową torbę i pakowałam do niej śmieci, jakieś puste kartoniki, zabazgrane karteczki, szczątki foli, potargane plakaty i inne takie. Jak już prawie skończyłam, odłożyłam torbę na blat i schyliłam się po 2 zł, które mi spadły na ziemię. Podnoszę się do góry, wystawiam łepek ponad ladę i widzę dziarską Panią 60+, która porywa torbę ze śmieciami z lady i ucieka... Pani chyba nie spodobała się zawartość, bo wróciła i wykrzyczała, że jestem nienormalna, że do takiej torby pakuję śmieci. Byłam tak zaskoczona i rozbawiona, że chichocząc powiedziałam tylko "Wesołych świąt, a torbę może sobie pani zachować."

Sytuacja 2.

Mam też na stoisku balony, rozdaję je dzieciom, dodaję jako gratisy do zakupów, itp. Ludzie zwykle podchodzą i pytają czy mogą dostać jeden albo dwa, czasami czy mogą takiego kupić ode mnie, ale jest też sporo mamusiów i tatusiów, którzy chcą uszczęśliwić swoje dziecko bez zadawania zbędnych pytań. Zamieniają się wtedy w kiepskiej klasy ninja, skradają się z głową nienaturalnie wykręconą w przeciwnym kierunku i próbują jakiegoś porwać z wystawy... Zwykle jak łapią już za patyk, podnoszę się i z uśmiechem numer 4 pytam czy mogę w czymś pomóc. Powinnam uwieczniać miny jakie robią w tym momencie, a sprintu którym udają się do wyjścia, pozazdrościłby im pewnie niejeden zawodowiec.

Sytuacja 3.

Do tej pory było zabawnie, ale nie zawsze tak jest... Wczoraj do stoiska podszedł Pan, wyglądał schludnie ale było w nim coś dziwnego. Może absolutny brak zębów w jego ustach wzbudził moje podejrzenia. Ów Pan rozpoczął pogawędkę serdecznym dzień dobry, odpowiedziałam mu równie serdecznie i już miałam zapytać czy mogę w czymś pomóc kiedy Pan uraczył mnie monologiem który brzmiał mniej więcej tak:

- Wiesz, jesteś tak śliczna że mam ochotę zabrać Cię do domu!
Dalej się uśmiecham.
- Jak byś była u mnie w domu, to wiesz... odciąłbym ci głowę!
Uśmiech zastępuje wyraz zaskoczenia, Pan podnosi lekko głos.
- A potem, wiesz co zrobiłbym potem? Potem bym pieprzył twoje zwłoki, aż by nie zgniły! Tak całkiem nie zgniły!

Nie wiedziałam nawet co odpowiedzieć, spojrzałam tylko przerażona w kierunku kolegi ochroniarza i przywołałam go wzrokiem. Potem wszystko działo się szybko, Pan powtarzał w kółko "aż by nie zgniły" i się śmiał wymachując rękami. Ochroniarz próbował go okiełznać i zaprowadzić do swojej kanciapy. Została wezwana policja, bo Pan mimo śmiechu, cały czas się szarpał i był agresywny.
Potem pojawiła się też jego żona. Okazało się, że Pan cierpi na chorobę psychiczną, której nazwy nie zapamiętałam, a przedsiębiorcza żona chcąc oszczędzić na święta nie wykupiła mu leków "przecież już mu było lepiej, a tak to sobie coś ładnego bym kupiła!"...