piekielni.pl

Zawody w ratownictwie, odsłona druga.
Dziś o konkurencjach sprawnościowych.

Pierwszą obserwowaliśmy stojąc wygodnie nad brzegiem jeziorka. Bo, na skutek niepełnego zrozumienia kluczowego punktu regulaminu przez jednego z członków, cały zespół doznał przyjemności wywalenia na zbitą twarzoczaszkę z kolejnych konkurencji.
I wiecie co? Nie żałowałem.

Konkurencja polegała na tym, że pomiędzy drzewem rosnącym na brzegu, a wbitym w jezioro palem, rozciągnięto linę wspinaczkową. Po której, kolejni zawodnicy musieli zjechać do czekającej łódki, w pozycji "na pieska", okrakiem wisząc na linie. Samo zadanie wykonalne, ale...
Autor nie najlepiej wyliczył rozciągliwość sznurka. Bo każdy o wadze powyżej 80 kilogramów, mniej więcej w połowie drogi z chlupotem zanurzał się do pozycji peryskopowej, następnie próbując się wciągnąć na powierzchnię i do upragnionego czółna.
Przy mojej konstrukcji, nie było mowy, żebym nie spędził pod wodą kwadransa i nie wynurzył się z węgorzem w siedzeniu...
Niby mała pomyłka, a efekt piekielny.

Kolejne mistrzostwa upłynęły pod znakiem mega upałów.
Toteż z niepokojem wypatrywaliśmy zadania sprawnościowego. Bo co innego popisywać się wiedzą i umiejętnościami, a co innego galopować w temperaturze tropikalnej, może nawet z obciążeniem, jak to miało miejsce dwa lata wcześniej.
Tym razem organizatorzy wpadli na iście diabelski pomysł.
Po zadaniu polegającym na ratowaniu miesięcznego bobasa byliśmy wykończeni, głównie psychicznie. Noc głucha. Wychodzimy z zadania.
I dostajemy kopertę ze sprawnościówką!
A w niej opis zadania: Idziecie na wojnę. Los zakładników w waszych rękach...
Ki diabeł???

Jedziemy. Według otrzymanej mapy. Po chwili skręcamy w las i udajemy się w kierunku wycia wilków. Tracimy nadzieję na szczęśliwy dojazd, kiedy oczom naszym ukazuje się polana. Na niej piątka gości w kominiarkach, z brygady AT...
Każą wysiąść, zostawić sprzęt, kamizelki i iść za nimi. Potem ubierają nas w kamizele kuloodporne, hełmy, których waga nasuwa skojarzenia z Grunwaldem i dają dwa karabinki do paintballa. A potem objaśniają: mamy przebyć tor przeszkód i w chwilach wolnych odstrzelić terrorystów namalowanych na ustawionych tarczach. Oczywiście obok terrorystów są zakładnicy, do których strzelać nie wypada. Liczy się czas i celność. Naprzód!
Pierwszy biegł R., ratownik, najszybszy z nas. Dostał karabinek, coby jakoś opanować swoje zwykłe ADHD. Potem kierowca, Kudłaty, drugi ratownik, M. i na końcu ja, też z flintą. To dla odmiany, żeby ktoś dobijał tych, których R. przeoczy.

Pierwszy etap toru: niziutki tunel ułożony z siatki i gałęzi.
Czekam na M., kiedy on wczołguje się do tunelu, podążam za szlachetnymi pośladkami kolegi. Ciasno jak szlag. A ja do małych nie należę. Toteż męczę się okrutnie. M. wstaje - znaczy, ja też mogę. I wstaję, razem z całym tunelem, o który zawadziłem...
Ale nic to. Biegniemy dalej. Tor wyznaczony sznurkami, do tego obok nas biegnie antyterrorysta, który krzykiem podaje zmiany kierunku. Z przodu słyszę wściekłą strzelaninę - to R. karczuje las, nie zwracając specjalnie uwagi na cele, szczęśliwy jak norka. Toteż staram się odstrzelić właściwe tarcze i nie stracić definitywnie oddechu. Nagle... korzeń. Piekielny fragment drzewa włazi mi wprost pod kopyta. Potykam się i lecę gębą do przodu. A karabin w moich rękach obniża się i celuje wprost w zadek kolegi M.! W ostatniej chwili zdjąłem palec ze spustu, bo inaczej mój ratownik miałby kolorowe wypróżnienia przez tydzień. A biorąc pod uwagę odrzut tej broni, pewnie musiałby również wydać majątek na wybielającą pastę do zębów...
Jakimś cudem dobiegliśmy. Nie umarliśmy.

A wiecie, co było naprawdę piekielne w tym zadaniu?
Plotka.
Jeden z pierwszych zespołów puścił w obieg wieść, że ten atek, który pilnował, żebyśmy się nie zgubili, to też terrorysta i do tego gwałciciel. I że jego zabicie jest podwójnie punktowane. Efekt?
Trzydzieści zespołów ostrzelało biedaka z odległości poniżej 5 metrów, dzięki czemu następnego dnia pił kawę i jadł śniadanie na stojąco...
Nie dość, że stracił głos od trzygodzinnego darcia twarzy, to był pokryty siniakami prawie w całości. Szacun i przepraszamy.

puszcza na krańcu świata