piekielni.pl

O tym jak przez tydzień odwiedzałam różnych specjalistów w nadziei, że ktoś mi wreszcie pomoże.

Mam nadzieję, że długość Was nie odstraszy.

Niedawno był Finał Siatkarskiej Ligii Światowej, który skończył się dla Polaków wyśnionym złotym medalem po czterech genialnych spotkaniach, a dla mnie wskutek entuzjastycznego kibicowania - kłopotami zdrowotnymi. Tak się złożyło, że dopiero w porze meczu udało mi się wreszcie usiąść i coś zjeść. Niestety na efekty nie czekałam długo, zakrztusiłam się, trochę kaszlenia i myślałam po sprawie. Niestety następnego dnia cały czas miałam wrażenie, że coś mi siedzi w gardle. Z dnia na dzień było gorzej, dołączyła się duszność, a ja musiałam chodzić do pracy. Po pracy poszłam do mojej przychodni, stamtąd prywatnie do laryngologa, który dał mi skierowanie do szpitala na konsultacje, opisując wszystko na skierowaniu.

Spakowana udałam się na SOR do Szpitala Wojskowego. Czekałam jakieś 6 godzin by usłyszeć od dyżurnego gastrologa i pulmonologa, że:

1) On ma pacjentkę z dusznością (nie miał mnie na myśli).
2) Nie może się mną dziś zająć (była 21), bo jest jedynym specjalistą na dyżurze, a jeśli się mną zajmie, to bez wykwalifikowanej pielęgniarki, co może znacznie wpłynąć na jakość badania.
3) On mnie może położyć na oddziale (czyli na korytarzu, bez możliwości zgaszenia światła) i zrobi badanie następnego dnia rano.

Żaden z lekarzy na SOR-e nie zadał sobie trudu zebrania wywiadu, albo osłuchania mnie. Gastrolog był tak zmęczony, że zasypiał tłumacząc mi szczegóły planowanej gastroskopii, która trwała 5 minut, a czekałam na nią od 16 dnia poprzedniego. Wynik badania – nic nie ma, niech pani idzie do domu, a za 2 godziny proszę przyjechać po wypis...

Objawy, duszność, niemożność przełykania nasiliły się od soboty do wtorku na tyle, że miałam problemy z mówieniem i piciem. Kompletnie załamana, pojechałam ponownie do Szpitala Wojskowego. Byłam skrajnie wyczerpana nerwowo, do tego od paru dni nie byłam w stanie jeść.

Po raz kolejny nikt nie przeprowadził wywiadu, a lekarz nie miał najmniejszej ochoty mnie zbadać, twierdząc, że ma obiektywny wynik gastroskopii, a ja mam jedynie "subiektywne odczucie zalegania w gardle." Ponieważ nie miałam świstka od laryngologa, wysłał mnie do niego "dla pewności."

Od laryngologa usłyszałam, że "Pani chyba nie ma co robić i dlatego nam pani czas marnuje." Pożegnałam się i w drodze na SOR z bezsilności popłakałam. Lekarz na SOR potraktowałam mnie jak histeryczkę i zaczął wciskać, że mogę mieć stwardnienie rozsiane, sugerował konsultacje neurologiczną i psychiatryczną. Spytałam, czy może mi chociaż zrobić RTG. Nie zgodził się, twierdząc, że to bezcelowe.

Następnego dnia poszłam do pracy, blada jak trup, od soboty schudłam 4 kg (co było bardzo widoczne przy mojej wadze poniżej 50 kg). Zrobiłam najpilniejszą robotę i udałam się, już nie licząc na nic, do mojej przychodni. Lekarz mnie zbadał, zmartwił się okropnie i wystawił skierowanie z dopiskiem „PILNE” do szpitala pulmonologicznego.

Od razu mnie przyjęto, uspokojono, zrobiono RTG, dożylnie podano antybiotyk...
A co wyszło z RTG – podejrzenie ciała obcego w prawym oskrzelu. Natychmiast przyjęto mnie na oddział, a antybiotyk włączono w obawie przed zachłyśnięciowym zapaleniem płuc. Zastępca ordynatora powiedziała mi po przeprowadzeniu bronchoskopii, że już zdążyła zawiązać się infekcja, ale udało jej się wszystko z oskrzela odessać i jest dobrej myśli.

Jeszcze nie wiem, co zrobię, ale dopilnuję by lekarz, który zajmował się mną na SOR w Szpitalu Wojskowym poniósł konsekwencje. Nie wiem, czy z braku wiedzy, czy chęci, nie udzielił mi pomocy i zupełnie niepotrzebnie zastraszał i sugerował konsultacje psychiatryczną, gdzie wystarczyło mnie skonsultować pulmonologicznie i zrobić RTG. Strach pomyśleć, jakie skutki może mieć podobna niekompetencja w przypadku osoby, która faktycznie uwierzy słowom lekarza i nie poszuka, tak jak ja, dalszej pomocy.

Zabawne w tym wszystkim jest to, że nawet mój internista podejrzewał ciało obce w oskrzelu, bo ponoć to jedno z najczęstszych powikłań przy zakrztuszeniu. Dziwne, że doświadczony lekarz na SOR, gdzie takie przypadki na pewno nie należą do rzadkości, na to nie wpadł.

Szpital Wojskowy - SOR