piekielni.pl

Wychowałam się w niewielkiej miejscowości. Nie jest to miejsce, gdzie ptaki zawracają, ale szału też nie ma. Ot, normalna mieścina, jakich w tym kraju wiele. A i przekrój społeczeństwa dość zróżnicowany.

Do liceum dojeżdżałam do innej miejscowości pociągiem, więc naturalnie musiałam kupować bilet miesięczny. Tak było i tym razem.

Dosyć ciepły koniec marca 2005, druga klasa liceum, osiemnaście lat skończone. Pomyślałam sobie wtedy, że wyjdę kupić bilet wieczorem, bo rano do szkoły na ósmą, a że początek miesiąca, to i kolejka po bilety będzie nieziemska. Założyłam kurtkę, kasę na bilet do kieszeni i poszłam w nadziei, że zdążę wrócić zanim się ściemni, w końcu daleko nie mam.

Mniej więcej w połowie drogi trzech chłopaczków w typie gangsta kulturalnie spytało, czy nie miałabym ochoty dorzucić im się do piwa. Nie miałam ochoty. Nie odeszłam daleko, kiedy jeden z nich szarpnął mnie z tyłu za kurtkę. Nie będę opisywać, co się wtedy stało. Grunt, że do domu wróciłam z pociętą i zakrwawioną twarzą, z doszczętnie zniszczonymi okularami, uboższa o 100zł i srebrny łańcuszek zerwany z szyi. A biegłam takim tempem, że dziwię się, że nie zakwalifikowali mnie na olimpiadę w Pekinie. I tu dopiero całe piekło się zaczyna.

Mama zadzwoniła po policję i pogotowie. Karetka była pierwsza, dali coś na uspokojenie, przemyli skaleczenia jakimś świństwem, powiedzieli, że szyć nie będą, bo gorzej będzie wyglądało takie zszyte niż naturalnie zagojone i pojechali. Policja przyjechała trochę później, spytali co się stało. Spakowali mnie razem z mamą do samochodu, żeby rozejrzeć się po okolicy, choć gangsta-chłopaczki już dawno zdążyli się ulotnić. Potem na komisariat, gdzie złożyłam zeznania, podając jak najwięcej szczegółów dotyczących tych trzech, żeby ułatwić poszukiwania.

Przez następnych kilka dni panowie z komendy miejskiej i powiatowej grali mną w ping-ponga, wzywając to na jeden, to na drugi komisariat, zadając ciągle te same pytania i pokazując ciągle te same albumy ze zdjęciami potencjalnych podejrzanych. Ba! Nawet byłam wezwana na okazanie, gdzie wśród czterech "przestępców" rozpoznałam trzech policjantów z komendy powiatowej i jednego z miejskiej.

W międzyczasie wróciłam do szkoły. Zorientowałam się, że ktoś za mną chodzi - wpadałam na tego samego faceta w pociągu, przed szkołą, w sklepie, w bibliotece - w końcu powiedziałam mu dzień dobry. Jeszcze tego samego dnia zostałam zawezwana przed oblicze pana komendanta miejskiego i jego zastępcy. I zaczęło się szoł.

Okazało się mianowicie, że nikt mnie nie napadł. Wszystko to wymyśliłam, bo pieniądze najzwyczajniej przepuściłam, a twarzy nikt mi nie pociął żyletką, tylko podrapałam kluczami. Skąd to wiedzą? Przeprowadzili testy na materiale skóropodobnym i wyszło im, że żyletką bym była pocięta dużo głębiej i że takie ślady mógł zostawić jedynie klucz od zamka typu yale, który wtedy miałyśmy w drzwiach. Mało tego, mają świadków na to, że wcale mnie tam nie było, że na miejscu zdarzenia jest monitoring (ciekawe od kiedy, bo choć od zdarzenia minęło kilka ładnych lat, żadnej kamery tam nie widziałam do dziś), który niczego nie nagrał, poza tym pobrali ślady zapachowe, które potwierdzają, że wcale mnie tam nie było! Normalnie CSI wymięka.

Dali mi więc pan komendant i jego zastępca wybór - albo sama się przyznam, że wszystko wymyśliłam i dostanę tylko dwa lata w zawiasach za składanie fałszywych zeznań, albo mogę dalej ciągnąć tę farsę, a oni po prostu udowodnią to, co już wiedzą i oprócz dwóch lat bez zawiasów zostanę też obciążona kosztami zaangażowania organów ścigania.

Pomyślałam sobie - ukryta kamera, czy coś? Ale nie ze mną te numery, widziałam wszystkie odcinki "Kryminalnych", nie dam się nabrać. Wiem co się stało i nie wmówią mi, że czarne jest czarne, czy jakoś tak.
Oj, próbowali mnie zastraszyć, próbowali. Na dobrego glinę i złego glinę, na dobrego glinę i dobrego glinę, na złego glinę i jeszcze źlejszego glinę, na złego glinę i głupiego glinę... Niestety, było to przed czasami powszechnych dyktafonów w telefonach komórkowych, więc nie mogłam nagrać ich metod śledczych. A szkoda.

Mało tego, w czasie pamiętnego przesłuchania usiłowali jednocześnie od mojej mamy dowiedzieć się, czy nie sprawiam problemów wychowawczych, czy nie mam kłopotów w szkole, czy nie biorę narkotyków. Mama ich oczywiście wyśmiała i odesłała do stu diabłów. To im nie wystarczyło - policjanci zaczęli pojawiać się przed moją szkołą, wypytywać o mnie znajomych, czy czasem nie chwaliłam się jakimś nowym sprzętem czy kosmetykiem. Nagle stałam się główną podejrzaną w sprawie napadu na samą siebie. Żart? Nie.

Ciągnęło się to kilka ładnych tygodni. Wreszcie chyba odpuścili, a moment przed zakończeniem roku szkolnego dostałam z prokuratury pismo informujące o umorzeniu postępowania z powodu niewykrycia sprawców.

Happy end był później, ale niektórym się nie spodobał. Napiszę więc tylko, że gdyby panowie policjanci tę energię, którą włożyli w udowadnianie mi winy spożytkowali na faktyczne szukanie sprawców, zakończenia sprawy w postaci Dżerego spuszczającego zza krat łomot tym trzem typkom, zwyczajnie by nie było.

policja