piekielni.pl

Rzecz o piekielnym studencie. Historia z pogranicza piekielności i humoru, choć wtedy bynajmniej nie było mi do śmiechu.

Jak już wspominałam, jestem nauczycielem akademickim. Jeden z przedmiotów, z którego prowadzę ćwiczenia jest naprawdę trudny i wymaga poświęcenia dużej uwagi i sporo czasu. Trzeba się przyłożyć i już. Większość moich studentów wie, że jestem odporna na lizusostwo i nie toleruję nieprzygotowania na zajęcia. Niestety, wśród rozgarniętych młodych ludzi znalazł się jeden ananasek. Nie twierdzę, że czynnik zewnętrzny grał tu główną rolę, ale chłopiec był przekonany o swojej zniewalającej urodzie, co zresztą dość spektakularnie manifestował. Niestety, ów przystojniak, generalnie rzecz ujmując, nie miał pojęcia o czym są moje zajęcia. Nie czytał tekstów, których znajomość była obowiązkowa, nie potrafił odpowiedzieć na najprostsze pytania, nie rozumiał najbardziej elementarnych kwestii. Braki w wiedzy usiłował nadrabiać w alternatywny sposób, jednak raz po raz okazywałam się zimna i obojętna na słodkie, powłóczyste spojrzenia, delikatne komplementy i szarmanckie (w jego mniemaniu) gesty. Przez cały cykl roczny ćwiczeń zasadniczo nie było ciekawie, jednak dopiero końcówka semestru letniego, kończąca się egzaminem, okazała się niezwykle gorąca i iście piekielna.

Mojemu młodemu Casanovie zostały trzy nadprogramowe nieobecności na zajęciach, więc musiał on odpracować na moich konsultacjach tematy, które były omawiane na tych zajęciach. W głowie urokliwego studenta najwyraźniej zrodził się genialny plan. Postanowił uzyskać zaliczenie do egzaminu "na piękne oczy". I tu historia nabiera rumieńców...

Zjawił się mój amant. Obwiesił się złotem, wylał na siebie chyba cały flakon perfum, odprasował spodnie na kancik i nie żałował sobie wizyt w solarium. Dla oddania klimatu dodam jeszcze, że różowa koszulka była chyba z trzy rozmiary za mała i najpewniej miała podkreślać okazałe mięśnie, jednak uzyskany efekt był zgoła groteskowy. Gdy usiadł naprzeciw mnie, spojrzał spod przymkniętych zalotnie oczu... I rozbrajająco się uśmiechnął. Odpowiedziałam mu równie promiennym uśmiechem i zadałam pierwsze pytanie. Odpowiedź raczej odbiegła od tematu:

- Pani doktor musi być taka złośliwa, wszystkie piękne kobiety są złośliwe...

Byłam przygotowana na taką ripostę, zajrzałam w swój notes i odznaczyłam pierwszą czerwoną kreskę. Młodzieńcowi mina nieco zrzedła. Przyszła pora na kolejne pytanie. Odpowiedź była w podobnym tonie, więc nie pozostało mi nic innego, jak postawić drugą czerwoną kreskę i trzecie pytanie. Na czoło studenta wstąpił pot, wyglądało na to, że plan doskonały właśnie bierze w łeb. Chłopak, lekko zbity z tropu, kontynuował walkę obraną taktyką, ale zaskoczył mnie, bo wyglądało na to, że miał znikomą styczność z książką, o którą pytałam. Rzuciłam pół żartem, pół serio:

- No, wygląda na to, że tę pozycję z listy lektur pan przeleciał wzrokiem.
- Chętniej przeleciałbym kogoś innego...

No cóż, tylko i wyłącznie moja dobra wola sprawiła, że sprawa nie odbiła się echem. Nie jestem typem służbistki, ale poczułam się bardzo dotknięta, wręcz wyprowadzona z równowagi. Wytłumaczyłam desperatowi, że za takie słowa może nie tylko wylecieć ze studiów, ale również ponieść znacznie poważniejsze konsekwencje. Zaliczenia nie uzyskał, we wrześniu się już nie spotkaliśmy. Dziś tamta sytuacja bardziej mnie śmieszy niż denerwuje. Jak bardzo zdesperowanym trzeba być by rzucać takie aluzje belfrowi?

Rodzi się pytanie - o ile łatwiej byłoby włożyć minimum systematycznego wysiłku, niż poniżać się? Do dziś nie wiem, co tak naprawdę strzeliło mu do głowy, czy ów pan uznał, że fajnie będzie opowiedzieć kolegom, że przeleciał nauczycielkę czy może liczył, że naprawdę uda mu się zaliczyć i ćwiczenia, i prowadzącą za jednym zamachem.

Uczelnia wyższa