#80702

Historia sprzed kilku tygodni (poniedziałek przed 01/11).
Dla odmiany nie będzie o hienach cmentarnych, a o ludziach brzydkich i ładnych.
Nie oszukujmy się, osoby o ładnej aparycji mają czasami w życiu nieco łatwiej, zwłaszcza w sytuacjach, kiedy stronami jest płeć przeciwna.

Jak się podróżowało przed Wszystkimi Świętymi, opowiadać nie trzeba. Pech chciał, że w ten wtorek praca trochę się przeciągnęła i musiałam lecieć na ostatnią chwilę na pociąg. Pociąg, wiadomo, przeładowany, ale o ile w przedsionkach przy drzwiach nie szło szpilki wcisnąć, to już pomiędzy siedzeniami było trochę luzu.
Przecisnęłam się pomiędzy ludźmi, stanęłam w miarę stabilnym miejscu, żeby w razie hamowania było się czego uwiesić i czekam.

Zerkam w lewo, w prawo, bo to nawet nie ma jak książki wyciągnąć, a tu proszę: w poczwórnym siedzeniu (po 2 siedzenia z każdej strony skierowane do siebie) jest jedno wolne miejsce od okna. Podchodzę, widzę 3 chłopaków w mundurach, na oko 20, i pytam czy miejsce jest wolne. Szybko zostaję poinformowana, że nie, kolega zaraz przyjdzie. Głupio mi się trochę zrobiło, ale nic, na siłę im się tam nie wpakuję. Odsuwam się z powrotem na moje stabilne miejsce.

Pociąg rusza.
Nie minęła minuta, słyszę, że panowie za moimi plecami zaczynają się śmiać. Odwracam się, a oni zdążyli już zaprosić jakieś ładne dziewczę na to wolne miejsce (tego 4 kolegi, ani widu ani słychu). Nie powiem, dziewczyna rzeczywiście była śliczna, ale nie myślałam, że w ten sposób rozdysponowuje się miejsca w pociągu.
Rozumiem, że młodzi Panowie, może z wojska na przepustce, albo co, ale...

Dodam tylko, że niecałą minutę później ustąpił mi miejsca Pan około 40 jak zobaczył, że stoję.
Normalnie bym nie usiadła, ale wiecie, miałam całą nogę w ortezie, od kostki po prawie biodro, więc skorzystałam.
Ps. Podziękowania dla Miłego Pana.

pociąg